Knieperties, knijpertjes, nieuwejaarsrolletjes etc volgens recept van mevrouw De Boer

Het bericht kun je vinden op mijn nieuwe blog op spaarmoeder.wordpress.com

Kom je daar ook kijken?

Voorbij...vooruit!

Op mijn nieuwe blog vind je het bericht: https://spaarmoeder.wordpress.com/2020/12/27/voorbij-vooruit/

Wordpress

Al een hele lange tijd geleden maakte ik in Wordpress een blog aan met dezelfde naam als dit blog. Ik had de wens om over te gaan, maar ik merkte dat de andere techniek me toch "een beetje" tegenhield. Het bleef op een wish-list staan. Inmiddels zijn de tijden en de technieken veranderd.

Voorlopig zal ik op beide blogs ongeveer hetzelfde laten zien. Maar uiteraard fijn als je uiteindelijk met me meeverhuist.

Link naar Wordpress

https://spaarmoeder.wordpress.com/

Oliebollenuitje

Terwijl de kinderen nog sliepen, genoot ik gisterochtend van een "lazy day". Ik zat in mijn ochtendjas op bed te lezen en nipte aan mijn tweede kopje koffie toen de deurbel ging. Ik schrok me een hoedje omdat ik nog even moest wennen aan het geluid van de nieuwe bel die we sinds vorige week hebben.

De buurvrouw van het volgende blok stond op de stoep met de vraag of we die middag een oliebol kwamen eten. Ze ging namelijk proefbakken met haar dochter. "Alles coronaproof hoor!" haastte ze zich te zeggen. Ik moest glimlachen, ja het is me wat! 

Op het afgesproken tijdstip stonden de kinderen en ik bij haar op de stoep. Haar dochter stond in de keuken en haar kleine kaboutertjes stuiterden vrolijk door de woonkamer. In totaal coronaproof, want de kinderen, ook die van mij, tellen nog even niet mee. Het voelde bijna gekkig zoveel drukte en uitbundigheid. De oliebollen conform het nieuwe recept waren heerlijk. Ik genoot samen met de kinderen van dit uitje waarbij we in een soort ruime kring rond de toch al groot uitgevallen eettafel zaten zodat we afstand konden houden. We genoten allemaal en spraken dat uit naar elkaar. Even een ander gezicht, even een ander gesprek. Ieders kring is bewust zeer beperkt. Na twee oliebollen en een heerlijk gevulde appel uit de oven was de pret voorbij. De kleine kinderen waren inmiddels vrij duidelijk een beetje moe en ik voelde bij mijn eigen kinderen aan dat het voor hen nu wel welletjes was geweest.

Thuis realiseerde ik me pas hoe ik de interactie met mensen mis. Dat ik eigenlijk dacht dat het allemaal wel meeviel en het ergens ook wel lekker rustig is. Maar toch....even een ander gesprek, even eruit.

Het heeft me echt zo goed gedaan.

Samen Gezond App (Tip!)

Een aantal weken geleden wees een vriendin me op de app Samen Gezond. Het is een soort stappenteller met weekdoelen. De App is van Menzis, waar ik overigens niet verzekerd ben.

Op de App kun je wandelactiviteiten vastleggen en daarmee behaal je punten. Ook werkt het met weekdoelen, elke week kun je naar het door de App voorgestelde aantal punten streven.

In de App wordt rekening gehouden met je conditie en eetgewoontes. En de doelen worden in punten opgebouwd. Zo begon ik bij 25 punten en zit ik inmiddels op 50 punten die ik tot doel heb elke week.

Soms vergeet ik de App aan te zetten als ik ga wandelen. Of vergeet ik om de App uit te zetten na een wandeling in het bos, waardoor ik in de auto stap en de App aan mijn snelheid ziet dat ik "valsspeel". De hele wandeling wordt dan niet beloond met punten. Hoe dan ook...het stimuleert kennelijk wel om nog even een rondje te lopen zodat je wel geregistreerde punten hebt en je weekdoel behaalt.

Ook krijg je een soort coaching vragen en door de vragen te beantwoorden, krijg je advies en ook een punt toebedeeld. De vragen variëren van hoeveel groenten, noten, peulvruchten en fruit je eet en vervolgens krijg je uitleg/advies over het hoe en waarom.

Met de behaalde punten kun je met korting dingen kopen uit de webwinkel (nog geen ervaring mee, want niets nodig) en door je weekdoel te halen kun je ook wat uitkiezen. Hierbij kies ik steeds voor een cadeaubon van de Hema van € 3,00.  Die bonnen kun je een jaar lang eenmalig inzetten en je kunt ze tegelijk inzetten. Zo kun je dus sparen voor iets nieuws (Ik ga voor een nieuwe bh).

Bij mij werkt de App goed, maar bij twee vriendinnen iets minder. Dit heeft vermoedelijk te maken met hun abonnement waarbij internet beperkt is en wellicht dat daardoor de combinatie met gps niet werkt.

Als ze de App thuis opstarten en dan ergens naartoe rijden en dan de activiteit in de App activeren, lukt het wel om te registreren. Bij thuiskomst en verbinding met de Wifi zien ze dan wel dat de punten bijgeschreven worden. Even een weetje dus.

Al met al vind ik de App een aanrader. even kijken hoe ver ik in 2021 kom!

Bijna Kerst!

Gisteren staken we het vierde kaarsje aan van de adventskandelaar. Een houten balkje met gaten erin voor de kaarsjes. Nog even en het is Kerst. Op tv en op NU.nl komen allemaal berichten naar mij toe over drukte voor het postbedrijf, voor Bol.com en in supermarkten en het staat ver bij mij vandaan.

We vieren Kerst nooit echt met cadeaus. Alleen als we het met "een soort van familie" vierden. Maar dat was dan ook omdat de ander heel veel moeite had gedaan en zijn huis openstelde voor de drukte.

Maar ook dan was het vaak ver vooraf al geregeld en met zorg uitgezocht.

Heb ik dan echt niets nodig?....Nou om eerlijk te zijn ga ik nog even heen voor een kropje sla en een bakje ijs voor het dessert. Maar dat is het dan wel. Vermoedelijk is dat op een van de dagen om 20.50 uur. Vlak voor sluitingstijd zodat het niet druk is.

Afgelopen weekend wandelde ik elke dag een stuk in het bos. Om 8.30 uur vertrek ik van huis en geniet ik van de rust. Ik ben dan meestal toch al wakker vanwege de hond ( ik heb honger, baas!) en hoe lekker is het dan om in stilte aan te komen bij het bos. Ik kies meestal een route van rond de 6,5 km uit en wanneer ik na de wandeling weer op de parkeerplaats aankom, staan er ineens ontzettend veel auto's. Dus als de rest het bos in gaat, ben ik al heerlijk thuis met een kopje koffie en een stukje stol. En ligt de hond tevreden in haar mandje.

Met de Kerst komen mijn vader en zijn vriendin bij ons eten. Om de 1,5 meter aan te houden haal ik de tuintafel weer binnen. We hebben dan 2  best wel grote tafels in de woonkamer staan. Vorig jaar zaten we niets vermoedend met z'n allen aan die twee tafels, dus inclusief broers met gezinnen.

Ons huis is gezellig versierd. De Kerstboom is van zolder gehaald en dochterlief heeft dit keer niet alles wat we hebben in de boom gehangen, maar een selectie gemaakt. De eerdergenoemde adventskandelaar staat in de vensterbank. Aan de voordeur hangt een krans van hulst, ik koop er elk jaar een. In de vensterbank staan twee prachtige witte kerststerren. En op het dressoir staat een groot glas met mos, wat kerstballen en een grote amaryllisbol erin. In de gang hangt een houten hart met een kerstwens erin en een houten kerstengel met lichtjes erin. En een slinger van knijpertjes waar we kaarten ophangen. En dat is het. Niets nieuws op de amaryllis en de krans na.

Inmiddels zijn ook de kerstplacemets weer van zolder gehaald en hebben we samen het kerstmenu bedacht. Op die manier is iedereen bij de voorpret betrokken en met Kerst maakt iedereen een onderdeel. Ook puberzoon zal zijn beste beentje voor zetten....hij is wel van de toetjes en opa van de dame blanche, dus dat zit goed :)

Heerlijk, al die voorpret.

Fijne week allemaal in aantocht van Kerst!

Hoofd- en bijzaken

December, de donkere maand is de perfecte maand van bespiegeling, van het in of naar jezelf keren, terugkijken, de balans opmaken en  om dingen een plekje te geven. Van het schiften en ruimte maken om straks in het nieuwe jaar weer opnieuw te beginnen. 

Er is door hoe ik in het leven sta (wens te staan?) een soort balans in deze woelige tijd en ik ben er dankbaar voor. Ik ben op de hoogte van wat er verder speelt, maar maak me niet druk om wat de politiek besluit dat het beste is om de C-vloek te bezweren. Ik houd een oogje in het zeil en laat me nergens in meeslepen, noch steek ik mijn kop in het zand. Het komt zoals het komt.

Net als ieder ander zie ik wat er gebeurt en kan ik bedenken dat de gevolgen nog langere tijd te voelen zijn. Ik ben dankbaar dat de mensen om mij heen gezond mogen zijn en zou niet weten wat ik anders dan anders zou moeten doen. En bij de pakken neerzitten helpt in elk geval niet.

Wat ik wel kan (blijven) doen is zorgen dat we het hier thuis goed hebben. Bij turbulentie de dingen vertragen alsof we stil staan. Dat er rust, ruimte, liefde en regelmaat is. Als mijn omgeving rustig en vol liefde is, dan ben ik dat ook en zijn de kinderen dat ook. En mogen we dat weer uitstralen naar anderen. 

Dus ga ik door met wat ik altijd al deed in kleine gebaren en verder leven. Zonder die wereldreis of andere grote gebaren of schreeuwerige teksten als "you only life once"  of "zet jezelf op je prioriteitenlijstje" en dus ook zonder veel spullen. Ik heb niets nodig behalve dat wat ik al heb en dat koester ik.

Als de dagen lengen komt de lente weer, waait de wind weer anders en volgt de richting vanzelf.

Heb vertrouwen.

La vie de qui

Ik was vandaag op kantoor, voorlopig de laatste keer maar weer. Onderweg vanuit mijn werk besloot ik dat ik vanavond, als die meneer met stropdas op tv is om te vertellen wat die middag al gelekt was, mijn boodschappen ga halen. Ik ging voor het rustige moment. Ik besloot daartoe niet naar de grote A.H. te gaan, maar naar een kleinere vestiging waar ook een drogisterij keten bij zit met de naam van een verbandmiddel.

Het was zoals verwacht niet druk, maar de schappen waren wel leeg. De distributiecentra hadden niet kunnen leveren vanwege het protest van de boeren, zo kon ik op de briefjes lezen. En daarnaast was men vandaag gaan hamsteren voordat het verwachte nieuws van de strengere versie van de lockdown daadwerkelijk kwam. Ik kon nog prima de spullen vinden die ik nodig dacht te hebben voor aankomende week. Dat is met bio....dat blijft langer in het schap liggen vanwege de prijs.

Ik vergeleek nog wat waren en zag vanuit mijn ooghoek hoe een man in de kar van een mevrouw keek die bij de glazen deuren van het koelschap stond te turen naar wat ze zocht en kennelijk niet vond. Ze zocht contact met een medewerker en hij hield haar aan de praat.

Gespannen keek ik wat er ging gebeuren. De man keek om zich heen en zag mij staan. Later bij de kassa zag ik dat de man het wc-papier in zijn wagen had dat ik daarvoor in de kar van de mevrouw had zien liggen. 4 rolletjes in doorzichtig met roze plastic.

Nietwaar! Ja toch wel....de mevrouw kwam dichterbij de kassa en de man probeerde onzichtbaar te worden. Omdat de vrouw treuzelde en nog bij het snoep beleef staan, kon ik nog even in haar karretje turen. De rolletjes zaten er niet meer in, in haar kar. Ik keek van haar en haar winkelwagentje naar de man. Heel even ontmoetten onze blikken elkaar en hij probeerde ontspannen langs mij heen te kijken. 

Schaamteloos en hilarisch tegelijkertijd.

La vie de qui.

Recept Dadelkoek

De decemberperiode is voor mij ook de periode van noten, zuidvruchten en dadels. Mijn moeder maakte vroeger op verjaardagen steevast dadels gevuld met monchou. Een hapje suiker met vet :) 

Tegenwoordig kun je dat ook vinden bij de bakjes tapas bij de bekende supermarktketens.

Toen ik jaren geleden wat bewuster met suikers om begon te gaan, gebruikte ik steeds minder zoetigheid. En als het dan toch de bedoeling was, koos ik meer voor andere zoetmiddelen dan suiker...waaronder dadels. Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal zoetigheid en zitten in dadels gewoon ook de suikers zoals in suikerbieten...maar alles met beleid en afwisseling....

De dadels geven in elk geval een andere smaak.

Een heel lekker recept met dadels is dadelkoek. Het smaakt caramel-achtig en heeft een fijne structuur. Heel eenvoudig te maken en echt een traktatie en het recept wilde ik jullie daarom niet onthouden. Hieronder volgt daarom het recept voor dadelkoek.

Ingrediënten:

• 500 gram dadels
• 1 rol mariabiscuit
• 1/2 kopje donkere basterdsuiker (
  ik laat het zelf weg)
• 225 gram roomboter
•  1 geklutst ei
• kokos voor de garnering
  

Verder nodig: vershoudfolie en ovenschaal.

Bereiding:

Dadels ontpitten en in kleine stukjes snijden. 

Mariabiscuit in kleine stukjes breken (kan met een deegroller). 

Boter smelten in een pan, suiker toevoegen....van het vuur halen en dadels en het ei toevoegen. Terug op het vuur en een aantal minuten goed doorroerend laten doorkoken. Dan van het vuur halen, de stukjes biscuit er doorheen roeren en een beetje laten afkoelen. Dan storten in een met folie bekleedde ovenschaal.

Bovenkant gladstrijken met de achterkant van een lepel en kokos erover strooien.

Afdekken met folie en verder laten afkoelen in de koelkast ( minimaal 7 uur).

Uit de ovenschaal halen en in kleine stukjes snijden.

Wat ook kan.... is in plaats van dadels een dadelpasta (verkrijgbaar bij de Turkse winkel) gebruiken. Dit wordt meestal geleverd in 900 gram, wat gelijk staat aan 1 kg gewone dadels die je nog moet ontpitten.

Als je de gehele pasta wilt gebruiken.... dan dus de rest van de ingrediënten ook verdubbelen.

Eetsmakelijk!

En.... ook lekker met  stukjes (wal)noten.

Voor wie denkt "Waarom komt ze met een recept voor taart?", awel ik heb een opleiding afgerond...tijd voor feest en...dus ook taart.

Waterverbruik

Vandaag heb ik de meterstand doorgegeven aan de maatschappij. Ik was benieuwd of het verbruik toegenomen was ten opzichte van vorig jaar. Ik merk dat de kinderen puberen en langer douchen....wel...

Het verbruik was gestegen van 63m3 naar 64 m3, ik kon er zelf ook wel om lachen. Het viel dus alles mee.

Kippetjes, appels en sap

Afgelopen week kocht ik via marktplaats twee superleuke kippetjes van beton voor in de tuin, voor de prijs van een biologische soepkip. Toen ik op het afgesproken tijdstip bij het opgegeven adres aankwam, verrees zich een prachtige monumentale boerderij. En wat een tuin! Een plaatje en wat was alles perfect onderhouden. De kippetjes stonden keurig voor de garage te wachten naast de manden met appels en kweeperen. De kippen vielen in de tuin in het niet en daarom kregen ze bij mij een nieuw plekje. De kippen werden voor me achterin de auto geplaatst en tot mijn verrassing ging de meneer op zoek naar een doosje zodat ik wat appels meekreeg. Uiteindelijk kwam er een grote zwarte tas tevoorschijn en werd er een volle mand met appeltjes in gekiept en werd de tas naast de kippen in de auto geplaatst.

Alsof ze voer meekregen voor de eerste dagen :)

Thuis werd ik uitbundig ontvangen door de hond die tegen de kippen ging blaffen. De kinderen waren enthousiast over de appels en de kippen en er werden plannen gesmeed voor de bestemming van de appels. Het waren zeker 20 kilo's! Hoewel mijn pubers elke dag fruit, komkommer en paprika krijgen, zijn extra fruit en vitamines nooit weg. De sapcentrifuge werd uit het koude hok gehaald, maar bleef een tijd op het aanrecht staan. Ik heb daar echt een haat-liefde verhouding mee, want het sap is heerlijk maar (man, man) wat een werk om het ding weer schoon te krijgen. Voor mij teveel voor een klein glaasje sap.

Toen ik later op de avond gebeld werd door een vriendin en ik uitbundig over het geheel vertelde, zei ze "Oh mijn sapcentrifuge is zo schoon. Kost me maar vijf minuutjes". Daar zat ik op de bank met mijn mond vol tanden, want die van mij is natuurlijk ook in vijf minuten schoon, maar ik vind dat er afhalen van al die pulprestjes gewoon geen leuk karwei. Maar eerlijk is eerlijk....vijf minuten, dat valt ook wel weer mee. En zeker als ik wacht tot iedereen thuis is en ik keurig drie glaasjes pers. De afgelopen dagen hebben we dus iedere dag heerlijk genoten van een glaasje verse sap en kregen we ieder zo drie appeltjes binnen per persoon. Rijkdom voor de prijs van een soepkip en 5 minuten tijd per dag.

Tuinleven

Zaterdag stond de achtertuin in de planning. Mijn twee pubers hadden eerder in de week beloofd dat ze zouden meehelpen. En zo geschiedde.

Direct na het ontbijt ging de puberin mee om een restje tegels weg te brengen naar de stort. Het waren allemaal verknipte stukken en ze lagen in een hoekje verstopt in de tuin, al geruime tijd een doorn in het oog. Het was ook een redelijk zwaar karwei en in alle rust legden we stuk voor stuk verspreid door de auto. Eenmaal bij de stort zonk de moed ons een beetje in de schoenen. Het was druk bij de stort. Terug naar huis gaan was eigenlijk geen optie, we konden niet uit de rij.  Mondjesmaat werd iedereen toegelaten op het terrein. Zodra er weer een auto uit was, kon een ander er weer in. Iedereen leek haast wel restjes tegels te hebben en voor de bakken met puin was het ook het drukste.

Ik wilde ruimte maken voor een meneer die net klaar was, maar hij stond erop dat ik de auto liet staan en dat hij ons hielp. In zijn auto zaten twee kinderen achterin die lief naar ons zwaaiden. In no time was onze auto leeg en konden we terug naar huis. Wat fijn al die hulp!

Thuis bleek de andere puber inmiddels ook wakker en samen dronken we koffie en thee en werd het meer een soort brunch. Daarna gingen we aan de slag met de twee parasol-esdoorns. Ik had ooit bedacht dat ik mooie hoge wilde, maar als er gesnoeid moet worden betekent dat ook iets meer werk. Ik ben beslist geen held op de ladder en sommige uitlopers waren echt lastig weg te snoeien.

Daarna gingen we over op de venijnig prikkende meidoorn en alle struiken in de border die het uitzonderlijk goed hadden gedaan: de lavendel, de (eetbare) laurier, de rozemarijn etc.. Het deed bijna pijn om de prachtige struiken terug te knippen, maar anders kwamen ze gewoon echt te ver over het pad. Ook heb ik hopelijk voor de laatste keer dit seizoen het gras gemaaid, terwijl de puber de was even over de wasrekjes hing en de puberin sprinkhanen uit de groenbak aan het redden was. De puber ging nog even mee om boomschors op te halen dat ik had besteld en het schemerde al toen ik de borders er mee aanvulde.

Moe maar voldaan gingen we 's avonds aan de curry madras. En hoewel we ons hadden verheugd op het uurtje extra slaap hebben we er niets van gemerkt. Allemaal gingen we bijtijds ons mandje in.

Werken in de tuin geeft voldoening. Ik ben blij met alle hulp die ik kreeg.

Ha fijn! Voorbereiden op de feestdagen.

Post NL maakt zich door Corona op voor een Tsunami aan pakketjes rond de feestdagen, zo las ik op NU.nl. Maar liefst 60-70 procent meer dan begin dit jaar. Vanwege de Corona was de capaciteit al verhoogd met 40 procent en rond de feestagen komt daar nog eens 30 procent bovenop.

Kennelijk loopt de piek vanaf het moment dat Sint ons kikkerlandje aan doet op 14 november. Ook Black Friday en Cyber Monday schijnen een flinke duit in het zakje te doen.

De oproep van PostNL is dan ook om op tijd te bestellen, dan weet je zeker dat alles op tijd in je huis is.

Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik probeer goed naar de kinderen te luisteren naar hun wensen. In september en oktober hoor ik altijd van alles. Dit jaar kregen we zelfs van bol.com een enorm speelgoedboek in de bus. Ook Bruna was er vroeg bij met de folder met cadeau tips.

 

Bij alles wat ik doe, zoek ik uit waar dit het voordeligste is...soms valt iets dan toch binnen budget . Ik combineer bestellingen zodat dit niet los van elkaar verzonden wordt, ook al is het gratis. Het grappigste is dat dingen bij Bruna in de folder kunnen staan, bij Bol goedkoper zijn. En ook andersom.  En kom ik dat zo tegen, dan koop ik het alvast. Op die manier betaal ik niet de hoofdprijs, heb ik aan het einde van het jaar geen enkele cadeautjesstress en krijgen mijn kinderen zorgvuldig uitgekozen (en binnen het 25 euro-budget) dat wat ze leuk vinden. Dat is eigenlijk elk jaar nog gelukt. 

Naast deze "nice to have" spullen, vul ik aan met "need to have". Zo weet ik dat aan het einde van de zomer de schoolspullen in de aanbieding zijn en dat de eerste markers, potloden en stiften tegen december al wel op zijn of stuk zijn...of kwijt zijn.In dat geval is er geen betere raad dan voorraad, die ik ook tijdens de feestdagen inzet.

Heb jij "tactieken" rond de drukte van de feestdagen?

Theaterbezoek

Vanwege de opening van het theaterseizoen konden we in onze woonplaats naar een aantal gratis voorstellingen. Samen met de kinderen besloot ik voor Stevie Ann oftewel Stephanie Struijk te kiezen.

Een 34-jarige zangeres die verhalen om kan omzetten in prachtige liedjes. Hele mooie stem.

Geheel corona-proof, had ik sinds begin dit jaar nog niet weer in het theater gezeten. 

De even rijen waren verwijderd en tussen alle groepjes mensen moesten 3 stoelen leeg blijven. Tijdens het optreden mocht je niet zingen, niet staan etc. Wat lijkt me dat lastig als artiest als het publiek niet mee mag doen! De voorstelling duurde maar 45 minuten zodat er twee voorstellingen gegeven konden worden op een middag. Het hele seizoen is zo ingedeeld. Wel een manier om cultuur weer te delen.

Het was echt een cadeautje. De kinderen en ik hebben genoten.

https://youtu.be/KkwRz543OYw

Heeft het theater in jouw omgeving ook acties als het seizoen weer opent?
https://youtu.be/KkwRz543OYw

https://youtu.be/KkwRz543OYwhttps://youtu.be/KkwRz543OYw

Van vakantie naar werk- en schoolritme

We zijn alweer ruim twee weken verder in het nieuwe schooljaar. 

Het opstarten was wel even een dingetje en het is voor ons dan zaak dat we het een en ander gaan plannen. Het helpt echt om daar te komen waar je over een paar weken hoopt te zijn.

De planner die ik eerder dit jaar kocht en in gebruik heb genomen, bleek te groot en te zwaar te zijn om mee te nemen. Ook waren er veel velden voor zaken waar ik als het puntje bij het paaltje komt geen interesse in heb. Ik besloot daarom mijzelf voor mijn verjaardag een planner van het schooljaar  2020-2021 cadeau te doen. Die gebruik ik nu ook als een soort dagboek, waar ik in de avond de bijzonderheden van de dag in punten noteer. Op die manier kan ik ook nog eens iets terugzoeken.

Even weg zijn in de zomer is een goed moment van reflectie. Ik merkte dat ik (mede door Corona) te weinig dingen echt voor mezelf doe. Hoewel ik heel bewust probeer te leven, word ik soms zo opgeslokt  in een golf  van dingen die nu eenmaal ook gewoon moeten gebeuren.

Ik ga ruimte maken voor het bezoeken van plaatsen en musea die ik al lang op mijn verlanglijst heb staan. Dat kan alleen of met de kinderen zijn, maar ook gewoon met een vriendin of kennis. Één dag in de maand echt voor mezelf waar ik niets hoef of moet een must, zou het haalbaar zijn?

Eind september begint mijn opleiding die ik gedeeltelijk vanuit het POB van mijn werk bekostig. Ik kijk er naar uit. Ik heb hierbij niet gedacht aan wat handig is voor de toekomst of noodzakelijk is. Maar wel aan waar ik het gevoel heb dat ik nog wat te leren heb voor mij als persoon. Soms komen dingen in verschillende vormen terug in je leven. En dat is een nieuwe kans om er aan te werken. Of juist iets te laten.

Ik ben benieuwd wat mijn terugblik is over een maand of 2-3.

Kamp

Ze gingen dit jaar apart van elkaar op kamp. Hij ging naar het brugkamp en zij naar het kinderkamp. Het gaf bij beide kinderen een beetje spanning, want samen op pad is veilig en vertrouwd. Maar... los van elkaar is ook wel weer stoer.

In plaats van een grote inloop van ouders, broers en zussen rondom de kampen, waren er nu tijdzones ingesteld en die overlapten elkaar gelukkig niet. 

Na 6 nachten reed ik weer naar de Veluwe. Er was file op verschillende trajecten en ik had moeite om op tijd bij het kamp te komen om dochterlief op te halen. De sanitaire stop stelde ik omwille van de tijdzone uit, wat niet erg verstandig was....coronaregels hielden ook in dat er geen ruimte was voor een plaspauze op het kamp. 

Ze straalde, riep me en maakte ingehouden sprongetjes op de plaats toen ze me zag, omdat naar mij toe rennen niet mocht. We hadden elkaar tijdens de week niet gemist, maar wat waren we blij om elkaar weer te zien en te knuffelen.

Ze kletste honderd uit in de auto en kneep even in mijn knie toen ze zei "Je bent lief!". Ik zei dat ik haar ook zo lief vond en dat we in het plaatsje zelf wat gingen drinken. Ik gaf eerlijk toe dat het ook was omdat het water me aan de lippen stond.

Alle ouders dachten kennelijk hetzelfde en het was voor de verschillende meisjes een weerzien op afstand op het terras. Hilariteit alom om de drie kippen die los rondliepen. De bitterballen die het feestje compleet maakten, smaakten goed. 

We hadden nog wel even kunnen blijven zitten, maar het was tijd om grote broer op te halen. Bij aankomst gaven we de naam door en even later kwam zoonlief het terrein opgelopen met alle kamp-spullen. "Ja! Daar is hij! "riep dochterlief. Hij liep in een steeds steviger tempo op ons af. Hij had misschien wel willen rennen, maar de trolley, de rugzak, slaapzak en de tas met zijn kussen erin beletten het hem om dat te doen. Hij lachte van oor tot oor, heerlijk om te knuffelen en compleet te zijn.

Al kletsend verliep de terugreis vlotjes. De hond ontving ons op haar uitbundigst. De kinderen dartelden thuis door de kamers, volledig "aan" en uitgeput. De dagen erna waren echte hang- en knuffeldagen. Héérlijk!

Energieverbruik en energienota

Omdat we in juli 2018 ons huis kochten en een nieuw energiecontract afsloten, komt jaarlijks in juli de afrekening binnen van het energiebedrijf. Vorig jaar kreeg ik behoorlijk wat terug, maar werd mijn voorschot niet echt lager. Wel kreeg ik halverwege het contractjaar bericht dat ik mijn voorschot kon verlagen. Dat heb ik niet gedaan.

Elektriciteit

Dit jaar kochten we een vriezer en waren we tijdens de coronatijd met zijn drietjes thuis, elk op een apparaat. Ook kwam langzamerhand de zin om zelf te bakken etc. weer terug. Zeker tijdens Coronatijd.

Ik besteedde meer tijd aan de tuin (snoeien en maaien). En mijn kinderen zorgen nu ze groter worden voor meer was voor mijn gevoel. De verwachting was daarom dat we meer elektriciteit verbruikt zouden hebben.

Gas

De winter was niet echt heel koud en dat is gunstig voor het gasverbruik. Maar mijn tienerkinderen groeien snel en vertonen de vele kenmerkende puberactiviteiten. Moest ik  in voorgaande jaren mijn kinderen soms bijna onder dwang onder de douche zetten, nou die tijd is voorbij. Tegenwoordig moet ik in de gaten houden wanneer ze onder de douche staan en ze soms manen om onder de straal vandaan te komen.

De maanden direct na het plaatsen van de bodemisolatie las ik steeds de meter af, daar kwam op een gegeven moment de klad in. Wel merkten we dat de lucht in huis anders is en dat er minder vocht is.

De meterstanden/ het verbuik

Moest ik vorig jaar mijn meterstanden nog doorgeven...inmiddels zijn alle meters vervangen voor zogenaamde slimme meters en aflezen kan nu digitaal.

(Tromgeroffel...…)

En dan nu het verbruik:

Gas 2019 695 m3

Gas 2020 687m3

Elektriciteit 2019 1670 Kwh

Elektriciteit 2020 1771 Kwh

Ik was blij met het resultaat en met het bedrag dat ik terugkreeg. Omdat het termijnbedrag verhoogd was en het verbruik niet echt...kreeg ik aanzienlijk meer terug dan vorig jaar.

Inmiddels heb ik mijn voorschot aangepast naar 120 euro ipv 165 euro. Het advies was 95 euro. Het geld wordt weer geïnvesteerd in het huis. Het lijkt me een goed investering om het dak verder na te isoleren. Dat dak is op zich goed, maar als we het toch onderhanden moeten nemen...dan is daar meer winst te behalen.

Summertimes

Van de laatste weken school en werk tuimelden we in de vakantieperiode van de kinderen. Als alleenstaande moeder is dat meestal een gepuzzel met werk etc. Nu de kinderen wat groter zijn en thuiswerken de voorgeschreven vorm is, is alles anders dit jaar.

 

We mochten in het huis van mijn broer in Leeuwarden en zaten er zeer gerieflijk bij. Het thema werd "echt uitrusten". Want daar waren we aan toe! Ik werkte in de ochtenden terwijl de kinderen uitsliepen, in de tuin speelden of binnen een spelletje deden. Gezellig was het om samen rond koffie- en theetijd  en lunchtijd in de tuin te eten en drinken. Soms ging een ieder na de lunch nog even zijn/ haar gang en kon ik ook nog even doorwerken.

We bezochten steeds aan het einde van de middag een plaats.Harlingen, Leeuwarden zelf, Dokkum, Grou etc. We testten overal het ijs, beslist geen nare opgave. De uitslag was verdeeld. Dat kwam ook omdat we steeds andere smaken schepijs namen.

Er zou visite komen logeren, maar die belden de avond voordat ze zouden komen af. Dat maakte dat we de dagen erna ruim in de boodschappen zaten en met dezelfde ingrediënten steeds iets anders maakten.

De dagen kabbelden voorbij en zo waren de twee weken om.

Thuis is ook weer lekker. 

De bank

Vorige week zaterdag werd ons oude bankje opgehaald en op maandag werd onze nieuwe bank bezorgd.

Twee mannen kwamen als een geoliede machine ons huisje binnen met elk een deel van de bank op een steekwagen. De delen waren extreem goed verpakt met wel twee lagen stevig plastic, delen karton en schuimrubber. Daar stonden ze dan pontificaal midden in de woonkamer, rechtop op hun zijkant. Ze waren nog wel zo beleefd om even te zoeken waar de zak met pootjes was verstopt, maar die moest ik er zelf onder schroeven.

In de pauze van zoonlief probeerden we samen de bank van al het verpakkingsmateriaal te ontdoen. Het was een hele klus, maar het lukte wonderwel. Eerst het deel wat in de hoek moest en vervolgens klikten we het andere deel, wat eigenlijk eruitziet als hoofddeel, er aan vast.

Zoonlief en ik keken er even een paar seconden in stilte naar. 9 weken hadden we erop gewacht ( en dat was nog snel volgens de winkelmeneer) en daar was'ie dan. In de zeer lichte kleur die we hadden uitgezocht en met de pootjes die we zo leuk vonden.

Ruimte voor drie personen en meer. Trots! 

Daarna kwam de klus om het verpakkingsmateriaal te scheiden en alles kleiner en handzamer te maken. Pfff. De berg begon langzaam te slinken. Wat een materiaal!

In spanning wachtten we af tot dochterlief thuiskwam. Die plofte zonder aarzeling op de bank neer. Drie blije mensen in huis.

Omdat ik niet voor een vlek- en vuilafstotende behandeling van de winkel had gekozen à 50 euro per ziting (!), was het ( zeker vanwege de lichte kleurstelling) zaak om dezelfde week ervoor te zorgen dat de bank wel voorzien werd van een goede  beschermende laag. In de dagen erna legde ik steeds een aantal kussens van de bank op een wasrek in de tuin en spoot deze in met een middel dat vlekken en vuil tegen gaat. Als deze droog waren volgde de volgende serie. Elk kussen kwam zo drie keer aan de beurt, net als het frame van de bank. Dat kostte in totaal drie bussen van 7,99 euro. Tel uit je winst.

Afgelopen week genoten we 's avonds van het bankhangen en het spelletjes doen op de bank.

Tweede Pinksterdag

Het is best fijn om samen thuis te zijn, maar ik mis mijn familie, mijn vrienden, mijn kennissen. Het praten met een volwassene. Ik app, mail, chat, zoom, team en messenger wat af met deze en gene en mijn collega's. Met sommigen heb ik juist weer meer contact dan hiervoor. Hoe grappig is dat?

Ik mis het contact en de aanloop aan huis. Hoewel dat hier sowieso niet zoveel was als vroeger aan de andere kant van Nederland. Dat komt uiteraard ook omdat ik nu geen thuisblijfmoeder meer ben, maar een betaalde baan heb. En hoe grappig nu ben ik weer ( net als de rest van Nederland) veel thuis. Maar ja, dan moet er wel echt gewerkt worden. Niet dat je als thuisblijfmoeder niet werkt, integendeel. En zeker in die periode pakte ik er ook aardig wat klussen bij om het huis weer verder op te knappen. De kinderen hebben er een heerlijke rustige start van hun leven door gemaakt.

Vandaag komt een dierbare vriendin met haar man voor het eerst weer langs. Ik kijk er naar uit. Gezellig samen lunchen in de tuin! Dat niet kunnen begroeten met een knuffel blijft lastig.

Morgen wordt ook een gekke dag. Dan moet ik in verband met een aanbesteding wel echt weer bijna een volle dag naar kantoor. Niet die luttele uurtjes die ik de laatste weken wel eens deed. Nu deed ik dat ook zo kort voor het hoogst noodzakelijke en om maar weer snel thuis te zijn bij de kinderen. 

Ik kijk er naar uit om mijn collega's weer te zien.

Ondertussen ben ik lid geworden van een outdoor-sportcentrum. Die werkt met een strippenkaart waarbij je je digitaal moet aanmelden voor een les. De bedoeling is dat ik een tweetal avonden ga powerwalken. Maar boxen, algemene buitentraining etc. kan ook. Wieweet waar het op uit komt. Even weer mensen zien en even weer sporten!

Fijne week!

Zaterdag

Gisteren ging we, na een paar forse buien, voor het eerst weer met z'n allen naar het centrum. Het voelde gewoon gekkig na al die tijd! Beide kinderen moesten nieuwe schoenen hebben en eventueel nog wat kleding voor de zomer. De groeispurten van de kinderen lopen nagenoeg gelijk. Omdat dochterlief de jongste, maar ook de grootste van de twee is, is dat wel eens sneu voor zoonlief die graag weer eens de grootste zou willen zijn. Jongens halen dat straks ruimschoots in beloofde ik hem.

We hadden afgesproken dat als het te druk was we weer naar huis zouden gaan en een andere keer wel weer zouden gaan kijken. Ik denk dat we het juiste tijdstip gekozen hadden, de drukte viel mee. De afstand die sommige mensen aanhielden niet en we hebben een aantal keren gevraagd of mensen afstand wilden bewaren. Sommige mensen reageerden geïrriteerd, het zij zo.

Voor zoonlief slaagden we wonderwel, maar dochterlief vond niets van haar gaarding. Dat had er denk ik ook mee te maken dat ze nodig naar de wc moest. En in Coronatijd heb je dan als meisje extra pech. Geen horeca is open waar je even naar de wc kunt.Dus dan wordt het weer huiswaarts. Ik belde mijn vader of ze daar - met gepaste afstand bij de deur- naar de wc kon. Hij was gelukkig thuis en toen we aankwamen stonden de voordeur en de deur van de wc al open. Dat was dus zo gepiept op corona-afstand van elkaar.

Maar daarna was het animo om weer terug te gaan naar de winkel verdwenen. Vanaf de andere kant liepen we daarom maar weer richting huis. Via de markt, die in onze woonplaats niet zoveel voorstelt, maar op zich voldoende aanbod heeft. Van alle marktkoopwaar zijn er twee kraampjes. Twee fruitstallen, twee bakkers, twee kaasboeren, twee visboeren etc.Tot onze blijdschap stond "onze" groente- en fruitkraam er ook. Niet dat we zo vaak naar de markt gaan, maar er is een fruitkraam die wat duurdere, maar echt goede spullen heeft. Een verademing. Bepakt en bezakt ( en dat voor rond de 11 euro) met echt lekkere verse spullen kwamen we weer thuis.

Zoonlief is zo blij met zijn nieuwe schoenen dat hij er volgens mij het liefste mee was gaan slapen.
De zoete lucht van aardbeien die in de keuken staan ruik je soms in de woonkamer. Op de fruitschaal liggen nu de grapefruits te wachten voor de ontbijtjes deze week en in de koelkast ligt een zalig stuk watermeloen voor bij de zondagse lunch. Wat een rijkdom!

Gebruik je Persoonlijk Opleidingsbudget!

Als je bij een grotere organisatie werkt, is de kans groot dat je werkgever een Persoonlijk Opleidingsbudget of POB aanhoudt voor alle werknemers om zich op te leiden en te groeien. 
Het is eigenlijk dus een vorm van salaris met de restrictie dat je het aan een opleiding kunt besteden.

Persoonlijke opleidingsbudgetten worden steeds meer in cao's overeengekomen en de bedoeling is dat werknemers die echt vrij besteden. Sommige werkgevers reageren wat verkrampt en proberen toch wat te sturen op de besteding van het budget terwijl dat soort budgetten juist bedoeld zijn om werknemers zelf de regie te laten nemen over hun loopbaan en inzetbaarheid. Het idee is dat het dan meer om algemene ontwikkeling gaat en niet per sé om iets dat compleet moet passen bij de huidige functie. Op die manier worden mensen zelf verantwoordelijk gemaakt voor wat ze leren en hoe ze het willen aanpakken. Een mooie kans! Ik vind dat pure luxe. Vooral omdat per afdeling vaak ook nog budget is om andere werkgerelateerde cursussen te doen.

Veel mensen weten jammer genoeg niet dat er budget ter beschikking is gesteld, laat staan bij wie ze moeten zijn en wat de regels zijn met betrekking tot dit budget. Ook binnen mijn organisatie zijn er meer mogelijkheden dan ik aanvankelijk wist. Goed dus om navraag te doen binnen je organisatie of er voor jou ook een Persoonlijk Opleidingsbudget ter beschikking staat en ook om dit te delen met je collega's. Als je er tegenop ziet om iets te gaan doen, kun je dit misschien ook samen doen. Je leert er altijd iets van. Binnen de organisatie waar ik werk zie ik verschillende collega's allerlei uiteenlopende cursussen doen en dat brengt reuring, enthousiasme en bovenal (zelf)kennis. Van time-management, bomen zagen tot spreken in het openbaar, waarom niet?

Ook goed om te weten: de budgetten  hebben vaak een beperkte periode om het in te zetten. Bijvoorbeeld € 1300,- per jaar of € 5.000,- per 5 jaar. Wanneer je daar geen gebruik van maakt, stroomt het geld weer terug naar de pot en begint in de volgende periode het bedrag weer opnieuw. Eeuwig zonde!

Opticien

Het was maar goed dat ik alles in mijn telefoon zet, want ik was vrijdag zo geconcentreerd bezig dat ik de tijd uit het oog verloren had. En ik had zonder het alarm op mijn telefoon beslist de afspraak bij de opticien gemist ondanks dat ik wist dat ik de afspraak had. Saved by the bell!

Ik was keurig op tijd. De opticien gaf aan dat ze deze week voor het eerst weer oogmetingen mochten doen. Hiervoor waren ze wel open voor reparaties en dergelijke. Het aantal klanten in de winkel was beperkt tot 3 en iedereen leek wel om elkaar heen te dansen met gepaste afstand. Ik kreeg het beeld van baltsende vogels uit een van de vele documentaires van David Attenborough niet van mijn netvlies. Allemaal paradijsvogels die zich met brillen uitdossen :)

Eerst dan toch maar die oogmeting. Ik moest mijn handen ontsmetten met gel. De meting werd gedaan met handschoenen aan en met allebei een mondkapje op. Het was mijn eerste keer dat ik met zo'n papieren mondkapje zat in een iets te kleine ruimte. Het voelde gekkig dat iemand zo dichtbij kwam ( niet zijnde mijn kinderen). Het is niet anders, want diegene die je ogen op meet zit op minder dan 70 cm afstand. Daarna kon ik bij de brillen kijken voor een geschikt montuur. Elk montuur dat je aanraakte moest direct schoongemaakt worden, dat houdt ook echt een beetje het passen af merkte ik. Ik vond het model waar ik blij van werd niet, dus moet ik uitwijken naar de vele concurrenten die in mijn woonplaats vrij dicht op elkaar zitten. In de grote winkelstraat tel ik er 5 en om het hoekje nog eens 3.

Ik werd overal gevraagd of ik gezond was en moest overal mijn handen ontsmetten. Bij de vraag of er gemeten kon worden gaf ik steeds aan dat ik al een meting had gehad en dat het voor mij echt hing op het montuur. Dan was dat maar duidelijk.

Toen ik ook bij de derde opticien wederom mijn handen moest insmeren met alcoholhoudende gel grapte ik dat ik straks dronken een bril zou gaan kopen na al die alcohol die via mijn handen mijn lichaam binnenkwam. Of het geholpen heeft weet ik niet, maar ik slaagde daar wonderwel. Gelukkig hoefde ik niet naar nog een opticien. Toen kwam de meting weer om de hoek kijken. Eerst moest ik weer de handen ontsmetten en er werd mij uitgelegd hoe ik het mondkapje om moest doen. Vervolgens ging ik weer een benauwde ruimte in en werden mijn ogen opgemeten. Wel fijn dat daar precies hetzelfde uitkwam als bij de meting eerder op de dag. Dan werd nog gekeken hoe mijn pupil zat zodat ze het glas op de juiste manier in de bril konden plaatsen. Ik was blij dat het gelukt was. Toen ik even later op de fiets stapte merkte ik dat ik er gewoon moe van was geworden! Nu 10 dagen wachten tot mijn bril thuisbezorgd wordt. Geen van de opticiens vraagt meer of je de bril op komt halen, in coronatijd is dat "not done" om de drukte in de winkel te verminderen. En dan te bedenken dat ik om het hoekje woon... Komt'ie aan in de winkel en gaat'ie weer op de post om de bril op nog geen kilometer afstand te bezorgen...

Verzekeringen......

Zondag haalde ik de kinderen met de auto op en kwam er een steentje op de ruit. Precies in het midden van het zicht van de bestuurderskant. Ik baalde ontzettend en belde op maandag de verzekering om te vragen waar ik terecht kon. Ik kreeg een hele reeks vragen over me heen en toen bleek dat als het een chipje was ik dit zelf moet betalen en als het een sterretje was dit door de verzekering betaald zou gaan worden. Euh...Ik had geen idee of het een chipje of een sterretje was. Er is een steentje op mijn ruit gekomen en het moet gerepareerd worden.
Het voorgelezen/ingestudeerde relaas van de mevrouw bleef maar doorgaan. Ik begon te vermoeden dat het repareren extreem kostbaar zou zijn nu er zo veel tekst aan gewijd werd en er ook nog een waarschuwing kwam dat als ze twijfelden ze een foto op gingen opvragen.
Die laatste waarschuwing vond ik echt verschrikkelijk, alsof men dacht dat je criminele intenties had. Terwijl het bedrijf waar je het laat doen alles voor je regelt met de verzekering of met jezelf. Daar heb je toch geen invloed op? Kan een chipje een sterretje worden of andersom? Is er zoveel fraude mee gepleegd? Ik vond het allemaal wat overdreven. Een chipje of een sterretje...in beide gevallen moet je het repareren omdat er anders een scheur in je ruit kan komen en dan ben je veel verder van huis.
Eenmaal contact met Carglass bleek de reparatie van een chipje net boven de 20 euro te zijn en dat van een sterretje net boven de 50 euro. De tijd die gepaard ging met het luisteren naar het riedeltje van de verzekeringsmevrouw heeft waarschijnlijk meer gekost voor de verzekeringsmaatschappij. Gisteren werd het sterretje op afspraak gerepareerd. Het duurde een kwartiertje en was dus zo klaar. Ik hoefde niets te tekenen, niets te doen. Het was alleen even wachten met een kopje koffie. Alles werd geregeld door een goed geluimde meneer. Stress om niets en er is nagenoeg niets meer van te zien. Fijn!

Muurklus

Elke week loop ik samen met een vriendin op gepaste afstand van elkaar tussen de 5-6 kilometer. De ene keer starten we bij haar thuis en de andere keer bij mij thuis. Zij is samen met haar man een aantal verbeteringen aan het huis aan het doen. En een tijd geleden bestelden ze nieuwe kozijnen die er helaas door de crisis nog niet in zitten. En om dan toch maar het huis verder aan te pakken begonnen ze aan de vloer en de muren. PVC vloer en een blauw-groenige tinten op de muren. Het resultaat is prachtig, zeker met de moderne plinten. Ik werd er gewoon enthousiast van! Doordat ze de vloer van de woonkamer door lieten lopen tot in de bijkeuken zag zelfs de keuken er als nieuw uit!

Afgelopen week keek ik het programma kijken zonder kopen en wat ze daar doen is echt bijzonder. Mensen geven een opdracht om een huis te kopen dat aan hun wensen voldoet en de makelaar en een soort projectleider/ aannemer gaan dan op pad. Er wordt getekend voor een huis zonder dat ze het bekeken hebben. Dan gaan ze het in oude staat pas bekijken en de keer daarop bekijken ze het in de verbouwde staat. Het resultaat was verbluffend mooi en ergens inspirerend.

Zowel het resultaat bij de vriendin als het resultaat in het programma brachten me ertoe om toch iets te doen wat ik al wel wilde, maar niet nu al op het programma had staan. Ik werk elke week nog steeds iets af in huis, maar sommige dingen zijn gedaan om het voor "the time being" even fris eruit te laten zien. Het behang in de woonkamer,dat al misschien wel 30 jaar op de muur zit heb ik toen we hier kwamen wonen met latex overgeschilderd om zo snel tot een frisser resultaat te komen. En ondanks dat dat toch wel aardig goed gelukt is, is het het niet voor mij. Er zit een soort patroontje in het behang en dat maakte het toch wat ouderwets. Na twee lagen zou er misschien nog een laag op moeten, maar dat durfde ik niet, bang dat het behang bij de randen van de banen toch los zou laten. Het resultaat was voor mij niet fris genoeg. En na het zien van al die rustige kleuren bij de vriendin en het tv-programma wist ik het zeker: het behang van de muur moet eraf en ik plaats overal moderne plinten.

Op maandag reserveerde ik de behangafstomer bij het verhuurbedrijf zodat we op Bevrijdingsdag vroeg konden beginnen met het afstomen. Jemig wat een klus! Het behang zat muurvast.

We begonnen heel secuur, maar kwamen erachter dat we het dan niet gingen redden en op woensdag moest het apparaat weer terug naar het verhuurbedrijf. Dus we besloten dat we eerst grote stappen gingen maken. De klus heeft ons de hele dag gekost. Wat waren we moe van het staan en met de ene hand het paneel vast te houden terwijl je met de andere hand met een plamuurmes steeds behang probeert weg te krabben. De achtergebleven snippers van de onderste laag behang gaan we er in de aankomende week in de avonden ook nog systematisch afhalen door steeds een gedeelte van de muur met heet water wat nat te maken en de restjes eraf te steken of met een schuurpapiertje weg te schuren. Voor nu zijn we al trots op het resultaat van een dag zwoegen en zoals dochterlief zei "het ziet er wel industrieel uit":

Autobanden (zomereditie)

Begin dit jaar schreef ik over de banden van de auto en het vervangen ervan. Zowel de zomer- als de winterbanden bleken versleten te zijn en ik kocht via een website mijn nieuwe winterbanden omdat dat de helft scheelde met mijn autodealer. Ik heb de afgelopen weken bijna geen auto gereden en was een beetje vergeten dat die wissel naar nieuwe zomerbanden er ook nog aan zat te komen. Afgelopen vrijdag bestelde ik de zomerbanden wederom via internet na een grondige check van alle andere sites.
Ik laat ze weer bij hetzelfde bedrijfje bezorgen waar de winterbanden op de velgen zijn gezet.
Aankomende week krijg ik dan een belletje van dat bedrijfje dat ze zijn bezorgd en dan maken we een afspraak. Ook nu scheelt het me handen vol geld om het zo te doen. Kennelijk ben ik erg merkentrouw en kies ik steeds voor banden van het merk Vredestein. Het is goed om te kijken wat exact dezelfde banden overal kosten, maar ik zou ook over kunnen gaan op een ander merk banden. Er worden zoveel banden aangeboden en overal kun je testresultaten vinden. In plaats van 96 euro per band bij de dealer betaal ik nu 43 euro. Dat is wel echt een fors verschil. En ook het vervangen zelf is bij het bedrijfje dat ik koos als bezorgplek ook meer dan de helft goedkoper dan bij de dealer.
Tel uit je "winst".

Tuin

De achtertuin is droog. Kurkdroog zelfs en ik twijfelde eerst of ik nu al moet gaan sproeien. Maar het ziet er naar uit dat dat wel verstandig is. Vorig jaar heb ik de grasmat laten verdrogen en kregen we een mosmat terug. Met veel verticuteren, kalk etc. hoopte ik dat er nog wat van te maken zou zijn. De mussen en andere vogels plukken het mos eruit. Er zijn kale plekken. De maaimachine leek te ploegen. Stofwolkjes in de lucht. Dat wordt dus toch bijzaaien en sproeien. Maar... heeft het zin?

De moestuinbakken op pootjes van de kinderen doen het goed. Iedere ochtend gaan beide met laarzen en gieter de tuin in om de plantenkinderen te voorzien van water. Een aantal gieters met water verder zijn alle planten goed voorzien en dat is ook de kwetterende mussen niet ontgaan. De oorverdovend kwetterende mussen, die we eerst zo grappig en schattig vonden in onze tuin, hebben de sla gevonden. En als je daar achter komt, is het eigenlijk al te laat. Twee beteuterde kinderen. We laten de plantjes maar even staan in de hoop dat er toch nog iets voor ons uit voortkomt.

Ondertussen haal ik nu bijna wekelijks één lading keien op bij een collega van mij. Zij zijn de tuin aan het aanpassen en steeds staat er een kruiwagen met keien voor me klaar onder een afdakje. Die haal ik op door alles precies in één laag in mijn auto te verdelen. Eenmaal thuis helpen de kinderen met de keien uit de auto te halen en in de tuin leggen. Dat is nog best gezellig ook, sommige stenen hebben hele grappige vormen. De fantasie de vrije loop latend zie je er van alles in.
De bedoeling is dat naast de tuin aan de voorkant dus ook de tuin aan de zijkant van het huis op die manier verfraaid wordt. Omdat mijn strakke en gladde tegels van het pad naar de voordeur en het pad naar de poortdeur dezelfde kleur hebben als de keien geeft dat een heel bijzonder effect. Ik ben er echt trots op, op mijn hunebedcentrum. Zeker nu de planten die ertussen zitten het stiekem zo goed doen. Dat zijn vaak krijgertjes via marktplaats. Schoenlappersplantjes en vetkruid.

De economie draaiende houden

De berichten over de economische gevolgen van de Coronacrisis liegen er niet om. Je hoort steeds welke bedragen er uitgetrokken worden voor bepaalde doelgroepen en we zijn nog "maar" een aantal weken bezig. De vorige crisis duurde behoorlijk lang en bij het woord crisis houdt een ieder toch meer de hand op de knip uit noodzaak en/of uit bescherming omdat je niet weet wat komen gaat. En dat heeft dan ook weer gevolgen voor de economie. Ook doen mensen meer zelf of wachten ze met investeringen.

We wonen straks 2 jaar in dit huis en het is helaas niet zover af als ik had gewild. Maar er is wel veel gedaan en daar ben ik apetrots op. Begin dit jaar was ik me er van bewust dat als ik het verder wilde brengen, ik actie moest ondernemen. Sommige dingen lagen al een lange tijd in de planning, maar je kunt niet alles tegelijk. Zowel fysiek als financieel. Ik ben wel ontzettend blij dat we het huis gekocht hebben, zeker als je ziet hoe de huizenprijzen nu zijn gestegen. De crisis zal ook effect hebben op de huizenprijzen, die zullen denk ik gaan dalen. Maar eigenlijk moet je je daar niet mee bezig houden, maar gewoon het huis je eigen huis maken en het koesteren. En dat deed ik de afgelopen weken erg goed en we stimuleerden ook de economie:)

Bijna twee maanden geleden ( toen Corona nog niet in beeld was) werd de tijd rijp om voor het hele huis luxaflex te bestellen. Ik heb lang gewacht op de aanbieding voor op maat gemaakte luxaflex (die niet bij de bouwmarkt te bestellen is). Dat heb je met een oud huis met grote ramen, dan is niets volgens de huidige standaardmaten. Overal hing nog de oude luxaflex van de vorige bewoners en vitrage die de vorige bewoners net nieuw hadden. Niet mooi, niet lelijk en voor "the time being" prima.  Maar je wilt toch iets van je eigen smaak, dus werd het luxaflex. Die luxaflex werd tot onze grote vreugde eindelijk vorige week bezorgd en afgelopen week hing ik die op. Het was nog best een klus om bijvoorbeeld luxaflex van 257 cm op te hangen in je eentje, maar wat kun je er blij van worden als het eenmaal hangt!

En soms moet er ook wat vervangen worden wat nog helemaal niet op de directe planning staat.
De schutting die kennelijk al zeker 25 jaar oud was liet steeds bij forse wind planken los aan de kant van de buurman. Omdat zijn buurman aan de andere kant begon met het vernieuwen van de schutting, begon onze buurman ook over de schutting die tussen ons in staat. Hij wilde eerst alleen het eerste paneel vervangen dat aan onze huizen vastzit. Maar al gauw kwam hij zelf ook tot de conclusie dat het wellicht mooier is om alles te vervangen. Hij rekende mij een bedrag voor, ik ging akkoord en we zouden samen de delen ophalen. Gelukkig is dat hier bij de bouwmarkt goed geregeld en was het helemaal niet druk. Ik durfde het aan. We hebben allebei geen auto met een trekhaak enz. dus we zouden de panelen en palen bij de dichtstbijzijnde bouwmarkt ophalen door allebei een kar van de bouwmarkt naar huis te duwen. Eenmaal bij de bouwmarkt bleek dat de beoogde panelen niet zo mooi waren als gehoopt en dus kwamen we een categorie of twee duurder uit. Om een lang verhaal kort te maken: aan het begin van de middag gingen we naar de bouwmarkt en aan het begin van de avond stond de schutting. Trots en blij natuurlijk, maar wel een uitgave die ik niet zo snel bedacht had, maar die ook niet heel schokkend was. Zoveel schutting is het ook weer niet en paalhouders en dergelijke konden we hergebruiken. We boffen met de stenen garage en schuur. En nu met het mooie weer genieten we van de mooie schutting.

Tot nu toe hadden we geen vriezer. Wel een ingebouwde koelkast in de keuken en een losse koelkast in de bijkeuken uit het vorige appartement. Hierin zit een klein vriesvakje dat ik in de zomer met verjaardagen aanzet en zo gauw het niet meer nodig is uitzet. We hebben dan dus tijdelijk ook ijsjes tot grote vreugde van de kinderen en verder dus niet. Nu met de huidige perikelen merkte ik dat ik niet goed uitkwam en dat een vriezer een goed idee zou zijn. Ik besloot daarom een klein vrieskastje dat in de trapkast past aan te schaffen. Het kleinste model A++ van 66 liter. Toen het bezorgd werd was ik bang dat het te groot was, wat een verpakkingsmateriaal zat er omheen! Maar het past precies ( uiteraard, want vooraf de maten ingemeten). En we hebben er meteen plezier van. Ik hoef inderdaad nog minder vaak naar de supermarkt. Erg fijn!

En zo gaat dat dus, die economie draaiende houden :)
Maar als ik naar het bedrag kijk, valt dat gelukkig nog mee. Ik denk niet dat wij diegenen zijn die de economie gaan redden. Er zullen vast meer mensen zijn die er net zo inzitten. Ik hoop dat het herstel voorspoedig gaat.

Het nieuwe kantoorleven

Bij mijn vorige werkgever gingen we van een kamertjeskantoor naar een kantoortuin. Dat gaf bij sommige mensen veel stress. Uiteindelijk leverde dat veel meer vaste werkplekken op. Toen ik na een paar jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest weer betaald ging werken voor mijn huidige werkgever, bleek daar zelfs nog een stapje verder te zijn gemaakt. Er was een kantoortuin met flexplekken zoals op zoveel kantoren.

Nu we allemaal zoveel mogelijk thuis werken, wordt er hard gewerkt aan concepten voor na de Corona. Wanneer alles weer gaat opstarten, zal dit met andere regels en maten zijn. De paden of de ruimtes zijn soms gewoon zo nauw dat je de minimale afstand van 1,5 meter niet gaat halen.
Wie weet komen toch de kamertjes weer terug.

Bij een opstart zal niet iedereen terug kunnen naar kantoor. Dus daar zal een verdeling in gemaakt moeten worden.Ook zal bij een vernieuwing van het kantoorconcept nagedacht moeten worden over de beeldschermen, toetsenborden en de muizen. Wil je die nog delen? Wil je nog flexplekken? Of moet een ieder over op een eigen plek, op eigen materiaal/ een laptop?

Gisterochtend had ik sinds lange tijd een afspraak op kantoor. Dat was echt een heel raar gevoel. Ik reed ineens (na weken nauwelijks gereden te hebben) honderd op een nagenoeg lege snelweg. Bij aankomst waren er een handvol auto's op de anders zo overvolle parkeerplaats. Ik moest via de hoofdingang naar binnen in plaats van via de personeelsingang. Alles was leeg, de kantine en de koffiehoek waren dicht. De helft van het gebouw is afgesloten. En je bedenkt je ineens hoe vaak je wat aanraakt met je hand.

Je pasje op de lezer bij de ingangspoortjes. De knoppen van de lift, waar je nu in je eentje in moet, want je haalt met twee mensen nooit de 1,5 meter. Het koffieapparaat met een scherm waar je op kunt drukken. De lade waar de schone mokken in zitten. De lade waar de vieze mokken in zitten. Je werkplek waarbij het bureau en de bureaustoel verstelbaar zijn naar je eigen afmetingen en dan natuurlijk het beeldscherm, de computer en de muis. Het bureaublad zelf waar je op leunt. De klinken van de wc-deuren. De printer. Noem maar op. Je zou er bijna smetvrees van krijgen.

Ook zullen de vergaderruimtes die soms minimaal zijn anders moeten worden opgezet. En ook als het virus compleet zal zijn verdwenen zal het altijd zijn sporen achterlaten in de ruimte die gerekend wordt op kantoren en andere gebouwen.

Voor mij verandert er op sommige punten weinig. Ik maakte altijd al elke dag met van die vochtige doekjes mijn hele werkplek schoon voordat ik begon met werken. In plaats van dat ik soms meewarig aangekeken werd, is het nu de maat. En hoef ik zelf geen doekjes meer te kopen en mee te nemen.
Het wordt er dus makkelijker op.

Ik was erg blij weer een drietal collega's te zien. De afstand went snel. In het echt dingen aan elkaar uitleggen zonder ruis, zonder het turen naar een scherm is echt een verademing.

Na het overleg keek ik nog of er nog wat dingen opgepakt moesten worden en daarna ging ik weer naar huis. Met 100 over de lege snelweg en dus zonder file. Dat bleef raar voelen.

Alle ballen in de lucht

Inmiddels zitten we aan het einde van de vierde week dat we niet naar school en naar het werk gaan.
Het blijft pittig om het allemaal zo te combineren, ondanks dat ik niet mag klagen over de kinderen. Noch over mijn werk, mijn leidinggevende, mijn collega's, mijn vrienden, de scholen van de kinderen etc. En al helemaal niet over onze gezondheid.

Het vergt creativiteit en soepelheid om iedereen hier in huis verder te helpen, alle vragen te beantwoorden, dingen uit te leggen of te bemiddelen als het een beetje mis gaat tussen de kinderen onderling. Kortom de dag zo te sturen dat aan het einde van de dag iedereen heeft gedaan wat hij/ zij zou moeten doen. Daarnaast ben ik volop aan het werk en dat is geen kattenpis. Videobellen via Zoom of Teams maakt moe. De vele telefoontjes ook. En dan is er de inhoud en de hoeveelheid van het werk ook nog, dat heel simpel uiteengezet uitzoek-, regel-, doe- en denkwerk bevat. De toverwoorden zijn: structuur aanbrengen en aanhouden.

Leek het in de eerste weken erop dat iedereen op het werk moest wennen en soms zelfs een beetje afwachtend was, nu merk je dat het werk gewoon echt doorgaat en de grens tussen werk en privé verdwijnt. Dat laatste voelde ik vorige week heel sterk en daarom had ik mezelf voorgenomen om deze week daar meer op te letten. Die grenzen vervagen uiteraard alleen omdat ik zelf die grenzen loslaat, dus ben ik zelf ook diegene die dat verschil weer aan kan brengen.

De focus ligt op de kinderen, zoals eigenlijk altijd. Als zij goed hun (huis)werk kunnen doen, zich vermaken, heb ik rust en ruimte om mijn werk te doen. Soms zijn er vergaderingen waarbij ik niet gestoord kan worden en dat ondervang ik door vooraf al even met dochterlief te zitten en afspraken te maken voor de aankomende 40 minuten en ook bij zoonlief te vragen of alles goed gaat.

Soms zit ik in vergadering en lukt het toch niet. Staat er een sip meisje naast me omdat ze haar schoolwerk niet begrijpt of gewoon even aandacht nodig heeft. Dan meld ik dat ik even kort een andere taak moet doen en ga ik even uit de vergadering om dochterlief verder te helpen met een som, of om af te spreken dat ik over 20 minuten bij haar kom en zij misschien ondertussen aan een ander vak iets kan doen. De keuzes die je moet maken. Tijdens een gewone vergadering moet ik namelijk ook er wel eens uit om op de gang een telefoontje aan te nemen of even naar het toilet te gaan. In feite is dit eenzelfde onderbreking.

En als ik na de vergadering met dochterlief samen aan het bureau zit om het huiswerk van een vak door te nemen, zet ik het geluid van de telefoon uit, zodat we even niet gestoord worden. Dat doe ik ook altijd op kantoor als ik even iets af moet maken, dus waarom nu niet. Je kunt niet altijd bereikbaar zijn, maar een afspraak is wel een afspraak en dan ben ik er zoveel mogelijk en bovendien op tijd.

Omdat zoonlief naar de middelbare school gaat, werkt het bij hem het beste om na het ontbijt de vakken te bespreken en te vragen welke digitale lessen hij heeft. Die lessen sluiten namelijk niet op elkaar aan en in de eerste week ging dat bij een vak mis. Toen had hij de les gemist omdat hij met ander werk bezig was en de tijd sneller ging dan hij door had. Voor hem is het ook echt aanpoten. Nu zet ik de tijdstippen van de digitale lessen als alarm in mijn telefoon zodat ik hem ook nog even kan vragen of hij alles klaar heeft voor de digitale les. Gaat dit alarm af tijdens een telefoongesprek dan moet ik dat ook even stilleggen om zoonlief een seintje te geven, want schoolwerk gaat voor.

En zo werken wij ons dus door de week heen. We zijn een hecht team zo samen. Dat zijn we natuurlijk altijd wel, zeker door wat we de afgelopen jaren beleefd hebben. Maar het is goed om je dat te realiseren. En mijn kinderen zijn natuurlijk regelmatig "echt broer en zus" en zitten elkaar soms om iets kleins in de haren. Regelmatig ben ik in de avond "op" van de dag. Maar als we dan 's avonds als de zon weg is, in huis op de bank zitten (mwah...hangen), compleet in elkaar verweven met z'n drietjes, dan ben ik blij en intens dankbaar voor zoveel rijkdom op ons pad.

Soep met een broodje

Om het allemaal wat leuker te maken en ter afleiding richtten we ons de afgelopen weken wat meer op het avondeten. Het is leuk en gezellig om samen te koken en om weer eens echt tijd te hebben of te maken voor de gerechten. We maakten ook allerlei andere dingen zoals yoghurt, brood etc.
Ook tijdens de lunch probeer ik steeds voldoende variatie aan te brengen.

Maar...... ik moet eerlijk zeggen, hoe leuk het ook is en klinkt, na 2 weken neemt het enthousiasme wat af. Woensdagmiddag maakten we voor de lunch nog met veel plezier en smaak quesedilla's. En aan het einde van de middag had ik alles klaargezet voor een heerlijke zoete aardappelsoep met broodjes met zelfgemaakte tonijnsalade. Niet ingewikkeld, wel heel veel snijwerk en daarom prima om met meerdere mensen te maken. Toen ik de kinderen vroeg om te helpen, hadden beide kinderen het te druk. Ook prima natuurlijk. Dus maakte ik in mijn eentje alle ingrediënten zoals de zoete aardappelen, de wortelen, de uitjes en de teentjes knoflook schoon en hakte alles in kleine stukken. Daarna grilde ik de paprika's en ontdeed ze van hun vel. Zoals verwacht was het alles bij elkaar een aardig karweitje en ik voelde mijn vingers daarna goed. Het een en anders werd aangebakken in de pan en stond na het afblussen een tijdje door te pruttelen totdat het klaar was om gepureerd te worden en er kruidenzout en chiliepeper toegevoegd kon worden. Daarnaast bestreek ik de afbakbroodjes met een kruidenmengsel en een beetje olie en bakte ik de broodjes af. Ondertussen maakte ik de heerlijke tonijnsalade als beleg. Kortom ik hakte, bakte en kookte alsof het mijn lieve lust was. Ik was door het hakken, bakken en prakken iets later dan gepland klaar, maar wat aten we alles met smaak op! Tot zover missie geslaagd, zullen we maar zeggen.

In deze periode heb ik naast vele telefoongesprekken ook best veel overleggen vanuit huis via Zoom en Teams. De kinderen vinden dit heel interessant, daarom leek het me voor de kinderen leuk als ze in plaats van een belmoment een soort vergadering zouden hebben met hun vader. Daarom overlegde ik kort met hun vader dat ik een meeting zou inplannen en dat de kinderen vanaf een eigen privéplekje deel zouden nemen aan de vergadering. Dochter achter mijn laptop in de woonkamer en zoonlief op zijn Chromebook op zijn kamer.

Omdat we later klaar waren met eten, lieten we de vaat op het aanrecht staan en moest ineens in een spurt "de meeting" aangemaakt worden en de boel zo geïnstalleerd worden dat ze ook elk echt een eigen plekje hadden waar ze privé konden "vergaderen". Aan de hoge giechel van dochterlief kon ik horen dat ze het allemaal spannend en leuk vond.

Geheel op tijd begon de vergadering met hun vader en moest ik zoonlief nog even op weg helpen.
Daarna verdween ik zelf in de keuken om de vaatwasser uit- en in te ruimen en verder op te ruimen. Ik bracht het serviesgoed naar de woonkamer en hoorde terloops de vraag aan de kinderen wat ze hadden gegeten. Het antwoord was "Oh soep en een broodje"....... Dussssssss. En vervolgens "En tussen de middag ook een broodje"....Wat?!

Na alle tijd en moeite die ik in het eten had gestoken, werd mijn werk afgedaan alsof ik geen enkele zorg aan het eten had besteed en achteloos een blik Unoxsoep had opengetrokken en een klef broodje uit een zak van 10 had geserveerd!!!! Een honderdste van een seconde was mijn moederego gekrenkt....in de keuken moest ik vreselijk lachen en onderdrukte ik een proest.
Mooi hoe zo'n kinderkoppie dan werkt en alles terug kan brengen tot de essentie.
Ze hadden voor honderd procent gelijk,  want we aten soep met een broodje en tussen de middag hadden we ook een broodje gegeten.

Hotel het huis

Alles gaat gewoon door. Het bericht dat we tot en met 28 april zo blijven leven, kwam niet als een verrassing. Ondanks dat iedereen de dodentallen en de ic-opnames kan volgen, zaten we in Nederland toch massaal te wachten op de woorden van de regering. Bijzonder vind ik dat, misschien hoopten we dat er toch ander nieuws kwam. We maken er gewoon het beste van. Een soort all-inclusive-hotel, maar dan thuis. En met school en werk.

Nu de winkels hier gesloten zijn (en we daar ook niet willen zijn) en de kinderen wel gewoon groeien, hebben we afgelopen week online geshopt. Omdat de kinderen steeds dezelfde merken, winkels aanhouden, weten we ook een beetje hoe iets valt. Dat scheelt een slok op een borrel. Alles werd keurig op tijd bezorgd en met twee pubers valt of staat soms alles met de bui waarin zij zich bevinden.

Het passen van de kleding werd vanwege de verkeerde bui helaas wel een dingetje. Ik maak er dan gewoon voor mezelf iets lolligs van. Het werd een voorstelling met de titel “Demonstratie van een heel zwaar puberleven” met de subtitel “Alles in het leven is stom”. De acteurs trokken de (notabene!) door hen zelf uitgekozen kleding aan alsof ze van lood waren. Of vies waren. Heel beeldend en (bijna) geloofwaardig!

Wat doe je aan zo'n bui? Ik besloot zelf ook zo'n demonstratie te geven en trakteerde daarna zelfs op nog een demonstratie met een weergave van zoals het ook kan. Breeduit lachend en met de borsten pront naar voren in een modellenpose alsof we een catwalk hadden. De kinderen rolden van het lachen bijna over de vloer. Het was geslaagd.

Uiteindelijk viel het dus reuze mee en hoefde er alleen maar een zomerjurk terug omdat een schouderbandje verkeerd genaaid was.

Missie geslaagd.