December, de donkere maand is de perfecte maand van bespiegeling, van het in of naar jezelf keren, terugkijken, de balans opmaken en om dingen een plekje te geven. Van het schiften en ruimte maken om straks in het nieuwe jaar weer opnieuw te beginnen.
Er is door hoe ik in het leven sta (wens te staan?) een soort balans in deze woelige tijd en ik ben er dankbaar voor. Ik ben op de hoogte van wat er verder speelt, maar maak me niet druk om wat de politiek besluit dat het beste is om de C-vloek te bezweren. Ik houd een oogje in het zeil en laat me nergens in meeslepen, noch steek ik mijn kop in het zand. Het komt zoals het komt.
Net als ieder ander zie ik wat er gebeurt en kan ik bedenken dat de gevolgen nog langere tijd te voelen zijn. Ik ben dankbaar dat de mensen om mij heen gezond mogen zijn en zou niet weten wat ik anders dan anders zou moeten doen. En bij de pakken neerzitten helpt in elk geval niet.
Wat ik wel kan (blijven) doen is zorgen dat we het hier thuis goed hebben. Bij turbulentie de dingen vertragen alsof we stil staan. Dat er rust, ruimte, liefde en regelmaat is. Als mijn omgeving rustig en vol liefde is, dan ben ik dat ook en zijn de kinderen dat ook. En mogen we dat weer uitstralen naar anderen.
Dus ga ik door met wat ik altijd al deed in kleine gebaren en verder leven. Zonder die wereldreis of andere grote gebaren of schreeuwerige teksten als "you only life once" of "zet jezelf op je prioriteitenlijstje" en dus ook zonder veel spullen. Ik heb niets nodig behalve dat wat ik al heb en dat koester ik.
Als de dagen lengen komt de lente weer, waait de wind weer anders en volgt de richting vanzelf.
Heb vertrouwen.
Wat een bemoedigend blog
BeantwoordenVerwijderen