Tuin

De achtertuin is droog. Kurkdroog zelfs en ik twijfelde eerst of ik nu al moet gaan sproeien. Maar het ziet er naar uit dat dat wel verstandig is. Vorig jaar heb ik de grasmat laten verdrogen en kregen we een mosmat terug. Met veel verticuteren, kalk etc. hoopte ik dat er nog wat van te maken zou zijn. De mussen en andere vogels plukken het mos eruit. Er zijn kale plekken. De maaimachine leek te ploegen. Stofwolkjes in de lucht. Dat wordt dus toch bijzaaien en sproeien. Maar... heeft het zin?

De moestuinbakken op pootjes van de kinderen doen het goed. Iedere ochtend gaan beide met laarzen en gieter de tuin in om de plantenkinderen te voorzien van water. Een aantal gieters met water verder zijn alle planten goed voorzien en dat is ook de kwetterende mussen niet ontgaan. De oorverdovend kwetterende mussen, die we eerst zo grappig en schattig vonden in onze tuin, hebben de sla gevonden. En als je daar achter komt, is het eigenlijk al te laat. Twee beteuterde kinderen. We laten de plantjes maar even staan in de hoop dat er toch nog iets voor ons uit voortkomt.

Ondertussen haal ik nu bijna wekelijks één lading keien op bij een collega van mij. Zij zijn de tuin aan het aanpassen en steeds staat er een kruiwagen met keien voor me klaar onder een afdakje. Die haal ik op door alles precies in één laag in mijn auto te verdelen. Eenmaal thuis helpen de kinderen met de keien uit de auto te halen en in de tuin leggen. Dat is nog best gezellig ook, sommige stenen hebben hele grappige vormen. De fantasie de vrije loop latend zie je er van alles in.
De bedoeling is dat naast de tuin aan de voorkant dus ook de tuin aan de zijkant van het huis op die manier verfraaid wordt. Omdat mijn strakke en gladde tegels van het pad naar de voordeur en het pad naar de poortdeur dezelfde kleur hebben als de keien geeft dat een heel bijzonder effect. Ik ben er echt trots op, op mijn hunebedcentrum. Zeker nu de planten die ertussen zitten het stiekem zo goed doen. Dat zijn vaak krijgertjes via marktplaats. Schoenlappersplantjes en vetkruid.

De economie draaiende houden

De berichten over de economische gevolgen van de Coronacrisis liegen er niet om. Je hoort steeds welke bedragen er uitgetrokken worden voor bepaalde doelgroepen en we zijn nog "maar" een aantal weken bezig. De vorige crisis duurde behoorlijk lang en bij het woord crisis houdt een ieder toch meer de hand op de knip uit noodzaak en/of uit bescherming omdat je niet weet wat komen gaat. En dat heeft dan ook weer gevolgen voor de economie. Ook doen mensen meer zelf of wachten ze met investeringen.

We wonen straks 2 jaar in dit huis en het is helaas niet zover af als ik had gewild. Maar er is wel veel gedaan en daar ben ik apetrots op. Begin dit jaar was ik me er van bewust dat als ik het verder wilde brengen, ik actie moest ondernemen. Sommige dingen lagen al een lange tijd in de planning, maar je kunt niet alles tegelijk. Zowel fysiek als financieel. Ik ben wel ontzettend blij dat we het huis gekocht hebben, zeker als je ziet hoe de huizenprijzen nu zijn gestegen. De crisis zal ook effect hebben op de huizenprijzen, die zullen denk ik gaan dalen. Maar eigenlijk moet je je daar niet mee bezig houden, maar gewoon het huis je eigen huis maken en het koesteren. En dat deed ik de afgelopen weken erg goed en we stimuleerden ook de economie:)

Bijna twee maanden geleden ( toen Corona nog niet in beeld was) werd de tijd rijp om voor het hele huis luxaflex te bestellen. Ik heb lang gewacht op de aanbieding voor op maat gemaakte luxaflex (die niet bij de bouwmarkt te bestellen is). Dat heb je met een oud huis met grote ramen, dan is niets volgens de huidige standaardmaten. Overal hing nog de oude luxaflex van de vorige bewoners en vitrage die de vorige bewoners net nieuw hadden. Niet mooi, niet lelijk en voor "the time being" prima.  Maar je wilt toch iets van je eigen smaak, dus werd het luxaflex. Die luxaflex werd tot onze grote vreugde eindelijk vorige week bezorgd en afgelopen week hing ik die op. Het was nog best een klus om bijvoorbeeld luxaflex van 257 cm op te hangen in je eentje, maar wat kun je er blij van worden als het eenmaal hangt!

En soms moet er ook wat vervangen worden wat nog helemaal niet op de directe planning staat.
De schutting die kennelijk al zeker 25 jaar oud was liet steeds bij forse wind planken los aan de kant van de buurman. Omdat zijn buurman aan de andere kant begon met het vernieuwen van de schutting, begon onze buurman ook over de schutting die tussen ons in staat. Hij wilde eerst alleen het eerste paneel vervangen dat aan onze huizen vastzit. Maar al gauw kwam hij zelf ook tot de conclusie dat het wellicht mooier is om alles te vervangen. Hij rekende mij een bedrag voor, ik ging akkoord en we zouden samen de delen ophalen. Gelukkig is dat hier bij de bouwmarkt goed geregeld en was het helemaal niet druk. Ik durfde het aan. We hebben allebei geen auto met een trekhaak enz. dus we zouden de panelen en palen bij de dichtstbijzijnde bouwmarkt ophalen door allebei een kar van de bouwmarkt naar huis te duwen. Eenmaal bij de bouwmarkt bleek dat de beoogde panelen niet zo mooi waren als gehoopt en dus kwamen we een categorie of twee duurder uit. Om een lang verhaal kort te maken: aan het begin van de middag gingen we naar de bouwmarkt en aan het begin van de avond stond de schutting. Trots en blij natuurlijk, maar wel een uitgave die ik niet zo snel bedacht had, maar die ook niet heel schokkend was. Zoveel schutting is het ook weer niet en paalhouders en dergelijke konden we hergebruiken. We boffen met de stenen garage en schuur. En nu met het mooie weer genieten we van de mooie schutting.

Tot nu toe hadden we geen vriezer. Wel een ingebouwde koelkast in de keuken en een losse koelkast in de bijkeuken uit het vorige appartement. Hierin zit een klein vriesvakje dat ik in de zomer met verjaardagen aanzet en zo gauw het niet meer nodig is uitzet. We hebben dan dus tijdelijk ook ijsjes tot grote vreugde van de kinderen en verder dus niet. Nu met de huidige perikelen merkte ik dat ik niet goed uitkwam en dat een vriezer een goed idee zou zijn. Ik besloot daarom een klein vrieskastje dat in de trapkast past aan te schaffen. Het kleinste model A++ van 66 liter. Toen het bezorgd werd was ik bang dat het te groot was, wat een verpakkingsmateriaal zat er omheen! Maar het past precies ( uiteraard, want vooraf de maten ingemeten). En we hebben er meteen plezier van. Ik hoef inderdaad nog minder vaak naar de supermarkt. Erg fijn!

En zo gaat dat dus, die economie draaiende houden :)
Maar als ik naar het bedrag kijk, valt dat gelukkig nog mee. Ik denk niet dat wij diegenen zijn die de economie gaan redden. Er zullen vast meer mensen zijn die er net zo inzitten. Ik hoop dat het herstel voorspoedig gaat.

Het nieuwe kantoorleven

Bij mijn vorige werkgever gingen we van een kamertjeskantoor naar een kantoortuin. Dat gaf bij sommige mensen veel stress. Uiteindelijk leverde dat veel meer vaste werkplekken op. Toen ik na een paar jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest weer betaald ging werken voor mijn huidige werkgever, bleek daar zelfs nog een stapje verder te zijn gemaakt. Er was een kantoortuin met flexplekken zoals op zoveel kantoren.

Nu we allemaal zoveel mogelijk thuis werken, wordt er hard gewerkt aan concepten voor na de Corona. Wanneer alles weer gaat opstarten, zal dit met andere regels en maten zijn. De paden of de ruimtes zijn soms gewoon zo nauw dat je de minimale afstand van 1,5 meter niet gaat halen.
Wie weet komen toch de kamertjes weer terug.

Bij een opstart zal niet iedereen terug kunnen naar kantoor. Dus daar zal een verdeling in gemaakt moeten worden.Ook zal bij een vernieuwing van het kantoorconcept nagedacht moeten worden over de beeldschermen, toetsenborden en de muizen. Wil je die nog delen? Wil je nog flexplekken? Of moet een ieder over op een eigen plek, op eigen materiaal/ een laptop?

Gisterochtend had ik sinds lange tijd een afspraak op kantoor. Dat was echt een heel raar gevoel. Ik reed ineens (na weken nauwelijks gereden te hebben) honderd op een nagenoeg lege snelweg. Bij aankomst waren er een handvol auto's op de anders zo overvolle parkeerplaats. Ik moest via de hoofdingang naar binnen in plaats van via de personeelsingang. Alles was leeg, de kantine en de koffiehoek waren dicht. De helft van het gebouw is afgesloten. En je bedenkt je ineens hoe vaak je wat aanraakt met je hand.

Je pasje op de lezer bij de ingangspoortjes. De knoppen van de lift, waar je nu in je eentje in moet, want je haalt met twee mensen nooit de 1,5 meter. Het koffieapparaat met een scherm waar je op kunt drukken. De lade waar de schone mokken in zitten. De lade waar de vieze mokken in zitten. Je werkplek waarbij het bureau en de bureaustoel verstelbaar zijn naar je eigen afmetingen en dan natuurlijk het beeldscherm, de computer en de muis. Het bureaublad zelf waar je op leunt. De klinken van de wc-deuren. De printer. Noem maar op. Je zou er bijna smetvrees van krijgen.

Ook zullen de vergaderruimtes die soms minimaal zijn anders moeten worden opgezet. En ook als het virus compleet zal zijn verdwenen zal het altijd zijn sporen achterlaten in de ruimte die gerekend wordt op kantoren en andere gebouwen.

Voor mij verandert er op sommige punten weinig. Ik maakte altijd al elke dag met van die vochtige doekjes mijn hele werkplek schoon voordat ik begon met werken. In plaats van dat ik soms meewarig aangekeken werd, is het nu de maat. En hoef ik zelf geen doekjes meer te kopen en mee te nemen.
Het wordt er dus makkelijker op.

Ik was erg blij weer een drietal collega's te zien. De afstand went snel. In het echt dingen aan elkaar uitleggen zonder ruis, zonder het turen naar een scherm is echt een verademing.

Na het overleg keek ik nog of er nog wat dingen opgepakt moesten worden en daarna ging ik weer naar huis. Met 100 over de lege snelweg en dus zonder file. Dat bleef raar voelen.

Alle ballen in de lucht

Inmiddels zitten we aan het einde van de vierde week dat we niet naar school en naar het werk gaan.
Het blijft pittig om het allemaal zo te combineren, ondanks dat ik niet mag klagen over de kinderen. Noch over mijn werk, mijn leidinggevende, mijn collega's, mijn vrienden, de scholen van de kinderen etc. En al helemaal niet over onze gezondheid.

Het vergt creativiteit en soepelheid om iedereen hier in huis verder te helpen, alle vragen te beantwoorden, dingen uit te leggen of te bemiddelen als het een beetje mis gaat tussen de kinderen onderling. Kortom de dag zo te sturen dat aan het einde van de dag iedereen heeft gedaan wat hij/ zij zou moeten doen. Daarnaast ben ik volop aan het werk en dat is geen kattenpis. Videobellen via Zoom of Teams maakt moe. De vele telefoontjes ook. En dan is er de inhoud en de hoeveelheid van het werk ook nog, dat heel simpel uiteengezet uitzoek-, regel-, doe- en denkwerk bevat. De toverwoorden zijn: structuur aanbrengen en aanhouden.

Leek het in de eerste weken erop dat iedereen op het werk moest wennen en soms zelfs een beetje afwachtend was, nu merk je dat het werk gewoon echt doorgaat en de grens tussen werk en privé verdwijnt. Dat laatste voelde ik vorige week heel sterk en daarom had ik mezelf voorgenomen om deze week daar meer op te letten. Die grenzen vervagen uiteraard alleen omdat ik zelf die grenzen loslaat, dus ben ik zelf ook diegene die dat verschil weer aan kan brengen.

De focus ligt op de kinderen, zoals eigenlijk altijd. Als zij goed hun (huis)werk kunnen doen, zich vermaken, heb ik rust en ruimte om mijn werk te doen. Soms zijn er vergaderingen waarbij ik niet gestoord kan worden en dat ondervang ik door vooraf al even met dochterlief te zitten en afspraken te maken voor de aankomende 40 minuten en ook bij zoonlief te vragen of alles goed gaat.

Soms zit ik in vergadering en lukt het toch niet. Staat er een sip meisje naast me omdat ze haar schoolwerk niet begrijpt of gewoon even aandacht nodig heeft. Dan meld ik dat ik even kort een andere taak moet doen en ga ik even uit de vergadering om dochterlief verder te helpen met een som, of om af te spreken dat ik over 20 minuten bij haar kom en zij misschien ondertussen aan een ander vak iets kan doen. De keuzes die je moet maken. Tijdens een gewone vergadering moet ik namelijk ook er wel eens uit om op de gang een telefoontje aan te nemen of even naar het toilet te gaan. In feite is dit eenzelfde onderbreking.

En als ik na de vergadering met dochterlief samen aan het bureau zit om het huiswerk van een vak door te nemen, zet ik het geluid van de telefoon uit, zodat we even niet gestoord worden. Dat doe ik ook altijd op kantoor als ik even iets af moet maken, dus waarom nu niet. Je kunt niet altijd bereikbaar zijn, maar een afspraak is wel een afspraak en dan ben ik er zoveel mogelijk en bovendien op tijd.

Omdat zoonlief naar de middelbare school gaat, werkt het bij hem het beste om na het ontbijt de vakken te bespreken en te vragen welke digitale lessen hij heeft. Die lessen sluiten namelijk niet op elkaar aan en in de eerste week ging dat bij een vak mis. Toen had hij de les gemist omdat hij met ander werk bezig was en de tijd sneller ging dan hij door had. Voor hem is het ook echt aanpoten. Nu zet ik de tijdstippen van de digitale lessen als alarm in mijn telefoon zodat ik hem ook nog even kan vragen of hij alles klaar heeft voor de digitale les. Gaat dit alarm af tijdens een telefoongesprek dan moet ik dat ook even stilleggen om zoonlief een seintje te geven, want schoolwerk gaat voor.

En zo werken wij ons dus door de week heen. We zijn een hecht team zo samen. Dat zijn we natuurlijk altijd wel, zeker door wat we de afgelopen jaren beleefd hebben. Maar het is goed om je dat te realiseren. En mijn kinderen zijn natuurlijk regelmatig "echt broer en zus" en zitten elkaar soms om iets kleins in de haren. Regelmatig ben ik in de avond "op" van de dag. Maar als we dan 's avonds als de zon weg is, in huis op de bank zitten (mwah...hangen), compleet in elkaar verweven met z'n drietjes, dan ben ik blij en intens dankbaar voor zoveel rijkdom op ons pad.

Soep met een broodje

Om het allemaal wat leuker te maken en ter afleiding richtten we ons de afgelopen weken wat meer op het avondeten. Het is leuk en gezellig om samen te koken en om weer eens echt tijd te hebben of te maken voor de gerechten. We maakten ook allerlei andere dingen zoals yoghurt, brood etc.
Ook tijdens de lunch probeer ik steeds voldoende variatie aan te brengen.

Maar...... ik moet eerlijk zeggen, hoe leuk het ook is en klinkt, na 2 weken neemt het enthousiasme wat af. Woensdagmiddag maakten we voor de lunch nog met veel plezier en smaak quesedilla's. En aan het einde van de middag had ik alles klaargezet voor een heerlijke zoete aardappelsoep met broodjes met zelfgemaakte tonijnsalade. Niet ingewikkeld, wel heel veel snijwerk en daarom prima om met meerdere mensen te maken. Toen ik de kinderen vroeg om te helpen, hadden beide kinderen het te druk. Ook prima natuurlijk. Dus maakte ik in mijn eentje alle ingrediënten zoals de zoete aardappelen, de wortelen, de uitjes en de teentjes knoflook schoon en hakte alles in kleine stukken. Daarna grilde ik de paprika's en ontdeed ze van hun vel. Zoals verwacht was het alles bij elkaar een aardig karweitje en ik voelde mijn vingers daarna goed. Het een en anders werd aangebakken in de pan en stond na het afblussen een tijdje door te pruttelen totdat het klaar was om gepureerd te worden en er kruidenzout en chiliepeper toegevoegd kon worden. Daarnaast bestreek ik de afbakbroodjes met een kruidenmengsel en een beetje olie en bakte ik de broodjes af. Ondertussen maakte ik de heerlijke tonijnsalade als beleg. Kortom ik hakte, bakte en kookte alsof het mijn lieve lust was. Ik was door het hakken, bakken en prakken iets later dan gepland klaar, maar wat aten we alles met smaak op! Tot zover missie geslaagd, zullen we maar zeggen.

In deze periode heb ik naast vele telefoongesprekken ook best veel overleggen vanuit huis via Zoom en Teams. De kinderen vinden dit heel interessant, daarom leek het me voor de kinderen leuk als ze in plaats van een belmoment een soort vergadering zouden hebben met hun vader. Daarom overlegde ik kort met hun vader dat ik een meeting zou inplannen en dat de kinderen vanaf een eigen privéplekje deel zouden nemen aan de vergadering. Dochter achter mijn laptop in de woonkamer en zoonlief op zijn Chromebook op zijn kamer.

Omdat we later klaar waren met eten, lieten we de vaat op het aanrecht staan en moest ineens in een spurt "de meeting" aangemaakt worden en de boel zo geïnstalleerd worden dat ze ook elk echt een eigen plekje hadden waar ze privé konden "vergaderen". Aan de hoge giechel van dochterlief kon ik horen dat ze het allemaal spannend en leuk vond.

Geheel op tijd begon de vergadering met hun vader en moest ik zoonlief nog even op weg helpen.
Daarna verdween ik zelf in de keuken om de vaatwasser uit- en in te ruimen en verder op te ruimen. Ik bracht het serviesgoed naar de woonkamer en hoorde terloops de vraag aan de kinderen wat ze hadden gegeten. Het antwoord was "Oh soep en een broodje"....... Dussssssss. En vervolgens "En tussen de middag ook een broodje"....Wat?!

Na alle tijd en moeite die ik in het eten had gestoken, werd mijn werk afgedaan alsof ik geen enkele zorg aan het eten had besteed en achteloos een blik Unoxsoep had opengetrokken en een klef broodje uit een zak van 10 had geserveerd!!!! Een honderdste van een seconde was mijn moederego gekrenkt....in de keuken moest ik vreselijk lachen en onderdrukte ik een proest.
Mooi hoe zo'n kinderkoppie dan werkt en alles terug kan brengen tot de essentie.
Ze hadden voor honderd procent gelijk,  want we aten soep met een broodje en tussen de middag hadden we ook een broodje gegeten.

Hotel het huis

Alles gaat gewoon door. Het bericht dat we tot en met 28 april zo blijven leven, kwam niet als een verrassing. Ondanks dat iedereen de dodentallen en de ic-opnames kan volgen, zaten we in Nederland toch massaal te wachten op de woorden van de regering. Bijzonder vind ik dat, misschien hoopten we dat er toch ander nieuws kwam. We maken er gewoon het beste van. Een soort all-inclusive-hotel, maar dan thuis. En met school en werk.

Nu de winkels hier gesloten zijn (en we daar ook niet willen zijn) en de kinderen wel gewoon groeien, hebben we afgelopen week online geshopt. Omdat de kinderen steeds dezelfde merken, winkels aanhouden, weten we ook een beetje hoe iets valt. Dat scheelt een slok op een borrel. Alles werd keurig op tijd bezorgd en met twee pubers valt of staat soms alles met de bui waarin zij zich bevinden.

Het passen van de kleding werd vanwege de verkeerde bui helaas wel een dingetje. Ik maak er dan gewoon voor mezelf iets lolligs van. Het werd een voorstelling met de titel “Demonstratie van een heel zwaar puberleven” met de subtitel “Alles in het leven is stom”. De acteurs trokken de (notabene!) door hen zelf uitgekozen kleding aan alsof ze van lood waren. Of vies waren. Heel beeldend en (bijna) geloofwaardig!

Wat doe je aan zo'n bui? Ik besloot zelf ook zo'n demonstratie te geven en trakteerde daarna zelfs op nog een demonstratie met een weergave van zoals het ook kan. Breeduit lachend en met de borsten pront naar voren in een modellenpose alsof we een catwalk hadden. De kinderen rolden van het lachen bijna over de vloer. Het was geslaagd.

Uiteindelijk viel het dus reuze mee en hoefde er alleen maar een zomerjurk terug omdat een schouderbandje verkeerd genaaid was.

Missie geslaagd.