Alle ballen in de lucht

Inmiddels zitten we aan het einde van de vierde week dat we niet naar school en naar het werk gaan.
Het blijft pittig om het allemaal zo te combineren, ondanks dat ik niet mag klagen over de kinderen. Noch over mijn werk, mijn leidinggevende, mijn collega's, mijn vrienden, de scholen van de kinderen etc. En al helemaal niet over onze gezondheid.

Het vergt creativiteit en soepelheid om iedereen hier in huis verder te helpen, alle vragen te beantwoorden, dingen uit te leggen of te bemiddelen als het een beetje mis gaat tussen de kinderen onderling. Kortom de dag zo te sturen dat aan het einde van de dag iedereen heeft gedaan wat hij/ zij zou moeten doen. Daarnaast ben ik volop aan het werk en dat is geen kattenpis. Videobellen via Zoom of Teams maakt moe. De vele telefoontjes ook. En dan is er de inhoud en de hoeveelheid van het werk ook nog, dat heel simpel uiteengezet uitzoek-, regel-, doe- en denkwerk bevat. De toverwoorden zijn: structuur aanbrengen en aanhouden.

Leek het in de eerste weken erop dat iedereen op het werk moest wennen en soms zelfs een beetje afwachtend was, nu merk je dat het werk gewoon echt doorgaat en de grens tussen werk en privé verdwijnt. Dat laatste voelde ik vorige week heel sterk en daarom had ik mezelf voorgenomen om deze week daar meer op te letten. Die grenzen vervagen uiteraard alleen omdat ik zelf die grenzen loslaat, dus ben ik zelf ook diegene die dat verschil weer aan kan brengen.

De focus ligt op de kinderen, zoals eigenlijk altijd. Als zij goed hun (huis)werk kunnen doen, zich vermaken, heb ik rust en ruimte om mijn werk te doen. Soms zijn er vergaderingen waarbij ik niet gestoord kan worden en dat ondervang ik door vooraf al even met dochterlief te zitten en afspraken te maken voor de aankomende 40 minuten en ook bij zoonlief te vragen of alles goed gaat.

Soms zit ik in vergadering en lukt het toch niet. Staat er een sip meisje naast me omdat ze haar schoolwerk niet begrijpt of gewoon even aandacht nodig heeft. Dan meld ik dat ik even kort een andere taak moet doen en ga ik even uit de vergadering om dochterlief verder te helpen met een som, of om af te spreken dat ik over 20 minuten bij haar kom en zij misschien ondertussen aan een ander vak iets kan doen. De keuzes die je moet maken. Tijdens een gewone vergadering moet ik namelijk ook er wel eens uit om op de gang een telefoontje aan te nemen of even naar het toilet te gaan. In feite is dit eenzelfde onderbreking.

En als ik na de vergadering met dochterlief samen aan het bureau zit om het huiswerk van een vak door te nemen, zet ik het geluid van de telefoon uit, zodat we even niet gestoord worden. Dat doe ik ook altijd op kantoor als ik even iets af moet maken, dus waarom nu niet. Je kunt niet altijd bereikbaar zijn, maar een afspraak is wel een afspraak en dan ben ik er zoveel mogelijk en bovendien op tijd.

Omdat zoonlief naar de middelbare school gaat, werkt het bij hem het beste om na het ontbijt de vakken te bespreken en te vragen welke digitale lessen hij heeft. Die lessen sluiten namelijk niet op elkaar aan en in de eerste week ging dat bij een vak mis. Toen had hij de les gemist omdat hij met ander werk bezig was en de tijd sneller ging dan hij door had. Voor hem is het ook echt aanpoten. Nu zet ik de tijdstippen van de digitale lessen als alarm in mijn telefoon zodat ik hem ook nog even kan vragen of hij alles klaar heeft voor de digitale les. Gaat dit alarm af tijdens een telefoongesprek dan moet ik dat ook even stilleggen om zoonlief een seintje te geven, want schoolwerk gaat voor.

En zo werken wij ons dus door de week heen. We zijn een hecht team zo samen. Dat zijn we natuurlijk altijd wel, zeker door wat we de afgelopen jaren beleefd hebben. Maar het is goed om je dat te realiseren. En mijn kinderen zijn natuurlijk regelmatig "echt broer en zus" en zitten elkaar soms om iets kleins in de haren. Regelmatig ben ik in de avond "op" van de dag. Maar als we dan 's avonds als de zon weg is, in huis op de bank zitten (mwah...hangen), compleet in elkaar verweven met z'n drietjes, dan ben ik blij en intens dankbaar voor zoveel rijkdom op ons pad.