Het nieuwe kantoorleven

Bij mijn vorige werkgever gingen we van een kamertjeskantoor naar een kantoortuin. Dat gaf bij sommige mensen veel stress. Uiteindelijk leverde dat veel meer vaste werkplekken op. Toen ik na een paar jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest weer betaald ging werken voor mijn huidige werkgever, bleek daar zelfs nog een stapje verder te zijn gemaakt. Er was een kantoortuin met flexplekken zoals op zoveel kantoren.

Nu we allemaal zoveel mogelijk thuis werken, wordt er hard gewerkt aan concepten voor na de Corona. Wanneer alles weer gaat opstarten, zal dit met andere regels en maten zijn. De paden of de ruimtes zijn soms gewoon zo nauw dat je de minimale afstand van 1,5 meter niet gaat halen.
Wie weet komen toch de kamertjes weer terug.

Bij een opstart zal niet iedereen terug kunnen naar kantoor. Dus daar zal een verdeling in gemaakt moeten worden.Ook zal bij een vernieuwing van het kantoorconcept nagedacht moeten worden over de beeldschermen, toetsenborden en de muizen. Wil je die nog delen? Wil je nog flexplekken? Of moet een ieder over op een eigen plek, op eigen materiaal/ een laptop?

Gisterochtend had ik sinds lange tijd een afspraak op kantoor. Dat was echt een heel raar gevoel. Ik reed ineens (na weken nauwelijks gereden te hebben) honderd op een nagenoeg lege snelweg. Bij aankomst waren er een handvol auto's op de anders zo overvolle parkeerplaats. Ik moest via de hoofdingang naar binnen in plaats van via de personeelsingang. Alles was leeg, de kantine en de koffiehoek waren dicht. De helft van het gebouw is afgesloten. En je bedenkt je ineens hoe vaak je wat aanraakt met je hand.

Je pasje op de lezer bij de ingangspoortjes. De knoppen van de lift, waar je nu in je eentje in moet, want je haalt met twee mensen nooit de 1,5 meter. Het koffieapparaat met een scherm waar je op kunt drukken. De lade waar de schone mokken in zitten. De lade waar de vieze mokken in zitten. Je werkplek waarbij het bureau en de bureaustoel verstelbaar zijn naar je eigen afmetingen en dan natuurlijk het beeldscherm, de computer en de muis. Het bureaublad zelf waar je op leunt. De klinken van de wc-deuren. De printer. Noem maar op. Je zou er bijna smetvrees van krijgen.

Ook zullen de vergaderruimtes die soms minimaal zijn anders moeten worden opgezet. En ook als het virus compleet zal zijn verdwenen zal het altijd zijn sporen achterlaten in de ruimte die gerekend wordt op kantoren en andere gebouwen.

Voor mij verandert er op sommige punten weinig. Ik maakte altijd al elke dag met van die vochtige doekjes mijn hele werkplek schoon voordat ik begon met werken. In plaats van dat ik soms meewarig aangekeken werd, is het nu de maat. En hoef ik zelf geen doekjes meer te kopen en mee te nemen.
Het wordt er dus makkelijker op.

Ik was erg blij weer een drietal collega's te zien. De afstand went snel. In het echt dingen aan elkaar uitleggen zonder ruis, zonder het turen naar een scherm is echt een verademing.

Na het overleg keek ik nog of er nog wat dingen opgepakt moesten worden en daarna ging ik weer naar huis. Met 100 over de lege snelweg en dus zonder file. Dat bleef raar voelen.