Terwijl de kinderen nog sliepen, genoot ik gisterochtend van een "lazy day". Ik zat in mijn ochtendjas op bed te lezen en nipte aan mijn tweede kopje koffie toen de deurbel ging. Ik schrok me een hoedje omdat ik nog even moest wennen aan het geluid van de nieuwe bel die we sinds vorige week hebben.
De buurvrouw van het volgende blok stond op de stoep met de vraag of we die middag een oliebol kwamen eten. Ze ging namelijk proefbakken met haar dochter. "Alles coronaproof hoor!" haastte ze zich te zeggen. Ik moest glimlachen, ja het is me wat!
Op het afgesproken tijdstip stonden de kinderen en ik bij haar op de stoep. Haar dochter stond in de keuken en haar kleine kaboutertjes stuiterden vrolijk door de woonkamer. In totaal coronaproof, want de kinderen, ook die van mij, tellen nog even niet mee. Het voelde bijna gekkig zoveel drukte en uitbundigheid. De oliebollen conform het nieuwe recept waren heerlijk. Ik genoot samen met de kinderen van dit uitje waarbij we in een soort ruime kring rond de toch al groot uitgevallen eettafel zaten zodat we afstand konden houden. We genoten allemaal en spraken dat uit naar elkaar. Even een ander gezicht, even een ander gesprek. Ieders kring is bewust zeer beperkt. Na twee oliebollen en een heerlijk gevulde appel uit de oven was de pret voorbij. De kleine kinderen waren inmiddels vrij duidelijk een beetje moe en ik voelde bij mijn eigen kinderen aan dat het voor hen nu wel welletjes was geweest.
Thuis realiseerde ik me pas hoe ik de interactie met mensen mis. Dat ik eigenlijk dacht dat het allemaal wel meeviel en het ergens ook wel lekker rustig is. Maar toch....even een ander gesprek, even eruit.
Het heeft me echt zo goed gedaan.
Heel herkenbaar inderdaad.
BeantwoordenVerwijderen