Socialdeal en scoupy

Ik doe nooit mee aan acties van like, deel & win op FB.
Wat ik wel doe: ik maak gebruik van apps waarbij we korting krijgen.

Op aanraden van een vriendin zit ik op Scoupy. En hoewel het merendeel "not my cup of tea" is kwam ik erachter dat ik al met al toch al wel aardig heb kunnen besparen op hondenvoer en enkele hippe zaken waar de kinderen blij van worden.
Ik doe redelijk basic boodschappen en nog steeds heb ik een voorliefde om alles zelf te maken.
Maar de kids worden groter en de behoeftes veranderen. En ook al is het niet helemaal zoals je het bedenkt, je schuift daarin op. Op vrijdagavond mogen de kinderen iets langer opblijven en op veler verzoek mag er die avond fris gedronken worden met iets erbij. Dat iets erbij is toch al een heel aantal keren via Scoupy gegaan. Kennelijk voorziet het in een behoefte, dus vooruit dan maar.
Heel soms zit er zowaar iets biologisch bij.

Van de Social Deal app maak ik gebruik sinds een van mijn collega's daar een actie op had. Zij heeft naast haar reguliere baan een ayurvedische massagepraktijk opgestart. En om een goede start te maken had zij een aanbieding via dit initiatief. Om haar verder te helpen had ik daar een voucher voor aangeschaft. Ik kan wel zeggen dat het weldadig was.
De app bleef op de telefoon. 

Tot die tijd waren de aanbiedingen vooral rond Zwolle waar ik werk, maar sinds kort kan je zowaar ook "Drente" selecteren. En kreeg ik meldingen van aanbiedingen in mijn woonplaats. Ik twijfelde nog, maar nadat de keurslager met dat lekkere scharrelvlees bij mij om de hoek ook meedoet volgden er meer lokale ondernemers. Binnenkort ga ik met de kinderen genieten van een hightea.

Iemand meer tips van apps?

Doen

We wonen straks een jaar in ons appartement. Het is heerlijk. Onze eigen plek die steeds meer eigen wordt. Toch begon het weer te kriebelen om te moestuinieren. Ik bedacht me dat ik misschien wel een soort bakken kon maken. En ik was niet de enige.
Dochterlief begon steeds herinneringen op te halen aan de moestuin.

Mijn vader begon over zijn moestuin op zijn volkstuincomplex. Hij opperde dat er misschien nog wel een stukje vrij was en gaf me het telefoonnummer van de beheerder. Ik wachtte nog even af.

Elk jaar neem ik één abonnement ergens op en het abonnement op de dierentuin was verlopen. We hadden weinig inspiratie voor een ander abonnement. Dan toch maar een lidmaatschap van de volkstuinvereniging? En zo kwam het dat ik toch de beheerder belde of er een heel klein stukje beschikbaar was. Hij kende mijn vader en ik zei dat ik een kleiner stukje wilde dan mijn vader had. Ik moet het naast mijn baan en de kids ook gaan bijhouden. Hij begreep het meteen. Had nog wel een mooi plekje voor me waar een kasje op stond. Dat ging dan al van het stuk af en bovendien kon ik daar mijn gereedschap in kwijt.

Een aantal dagen later troffen we elkaar op het complex.
Ik moet altijd erg lachen om de bouwsels van iedereen. Eigenlijk is het vreselijk. Het lijkt wel een sloppenwijk. Nog mooier zijn alle manieren van tuinieren. En iedereen heeft de beste methode. Zalig!

De tuin was precies goed van formaat. Her en der stond een plant verstopt en ook nog twee rijen aardbeienplanten. Het kasje bestond uit een houten constructie en folie. Met veel tape om de gaten dicht te houden. Ik moest erg lachen. Maar ik ben er wel blij mee. Het nog te kopen gereedschap zouden we er mooi droog in kunnen houden. Een jaar huren kost inclusief lidmaatschap 23 euro. Dat is aanzienlijk goedkoper dan een abonnement op de dierentuin. Nu proberen de kosten verder beperkt te houden.

De dagen erna zocht ik uit waar we goedkoop aan gereedschap konden komen. Ik had ooit fantastisch Gardena gereedschap, bij elkaar gespaard met verjaardagen en  Moederdagen. Maar dat was achtergebleven bij het oude huis waar ex nu woont. Geen goed plan om daar om te vragen ook al zou ik de rechtmatige eigenaar zijn.

De Action voorzag in het gereedschap. Ik kocht van het handgereedschap maar meteen 3, want ik zag de bui al hangen dat er ruzie kwam. En een schep, spade, hark en schoffel. De schade bleef beperkt.
Ook verkocht de Action kalk en mest.
Het is het proberen waard.

Bij Lidl zag ik de zaden zo goedkoop dat ik me niet kon voorstellen dat het goedkoper kon. De kinderen mochten uitzoeken. Het werd een uitgebreide collectie van kruiden, groenten en bloemen. In totaal waren we 6 euro kwijt aan zaden.
Bij de Aldi in Duitsland kochten we  voor datzelfde bedrag een perenboompje en een kersenboompje.

Mijn vader had twee rabarberplanten, een bessenstruik en twee kruisbessenstruiken over die hij samen met de kinderen uit zijn tuin schepte en op mijn aanwijzingen in die van ons zette. En dat was erg fijn, want zelf had ik dat niet gered. Een paar weken ervoor had ik fors de griep gehad en ik merkte en merk nog steeds dat ik niet de oude ben wat kracht en energie betreft.

De kinderen huppelden op hun groene laarzen over de paden tussen de rijen volkstuintjes door.

En zo komt het dat we nu elke avond na het eten even een klein uurtje naar de tuin gaan. De twee rijen aardbeienplanten die er nog in stonden hebben we uitgedund. Met de planten die we eruit haalden konden we nog twee extra rijen maken. Vanavond gaan we spinazie in de grond doen. En een van de drie soorten aardappelen in de grond zetten.

Zojuist kwamen de kinderen uit school. "Gaan we naar de tuin?".
Ik heb het gevoel dat het nog best een succes kan gaan worden.

vakantie

Vakantie is voor mij altijd een dingetje sinds de scheiding.

In het begin had dat te maken met het feit dat er nauwelijks geld was voor dit soort dingen vanwege de hoge advocaatkosten. En de algehele malaise, het verdriet.

Een andere oorzaak zat en zit hem het feit dat ik in mijn eentje met een reguliere baan alle vakanties en andere dagen van de kinderen op moet vangen. En natuurlijk heb ik opvang en natuurlijk heb ik mensen die me bijstaan, maar door het beperkte aantal vrije dagen die nu eenmaal bij een reguliere baan horen en de berg aan vrije dagen die schoolkinderen hebben voelt het altijd een beetje alsof je zuinig met je vrije dagen om moet springen. Je ervaart echt een beperkt gevoel, anders dan voorheen toen je er met z'n tweetjes voor stond.

Daarnaast had ik echt moeite om met de kinderen naar plaatsen te gaan waar veel blije gezinnen rondhingen.  Zwembaden bij vakantieparken, vakantieparken in het algemeen. Het was confronterend. Het voelde steeds als een confrontatie met een tijd die niet meer was en nooit meer zou zijn. En hoewel de kinderen het geweldig hadden, kwam dat soms onverwachts hard binnen. en overviel me dan ter plaatse een soort zwaar  en pijnlijk gevoel, dat je echt niet wenst. En ik wist het, je weet niet wat er in die ogenschijnlijk blije gezinnen achter de schermen speelt en ook zagen niet alle gezinnen er echt blij uit. Maar het wees me op het feit dat er een situatie was ontstaan die ik graag voor de kinderen en voor mezelf anders had gezien. Ik was dan ook erg dankbaar voor de vriendinnen heb die mee konden en wilden.

Tijdens vakanties heb je het ook vaak over vorige vakanties. De kinderen lepelden moeiteloos de voorgaande vakanties op waaruit ook naar mijn idee bleek dat we het hartstikke leuk met elkaar hadden gehad. We hadden nog te weinig herinneringen met z'n drietjes.

Maar afgelopen zomer waren we in Berlijn en kwam er een soort rust. Ik wist dat er zowel bij mij als bij de kinderen een bepaalde ruimte was gekomen na een kleine 3 jaar. Verwachtingen, hoop en pijn hadden plaatsgemaakt voor acceptatie. Ik merkte aan allerlei dingen dat ik er heel dichtbij was dat ik het ook alleen zou kunnen. Ook al blijft het handiger als er nog een volwassene meegaat. Ik merkte dat dat zware gevoel niet ongecontroleerd om de hoek kwam kijken. Misschien wel eens gluurde, maar niet volledig tevoorschijn kwam.

Afgelopen voorjaarsvakantie gingen we daarom dicht bij huis een aantal dagen skiën. De kinderen hadden het nog nooit gedaan en voor mij was het toch wel 14 jaar geleden dat ik voor het laatst op de ski's had gestaan.

In de weken ervoor verzamelden we de benodigde spullen. Broer en zus zijn ondanks het jaar leeftijdsverschil even groot. Maar hebben allebei een verschillende bouw. Daar waarbij je bij de een moet kijken of het breed genoeg is, moet je voor de ander kijken of het smal genoeg is en goed aansluit. Maar het lukte wonderwel. Vooral de skibrillen waren al goed voor dagen lang voorpret. en ze konden zelfs onbeschadigd mee op vakantie.

De dagen vlak voordat we weggingen steeg de spanning. De spullen werden klaargezet. en een dag voordat we konden vertrekken stond alles klaar.

Het was niet ver rijden en we hadden grote lol onderweg. Meestal zit één kind naast me en één kind achterin. Ergens halverwege de reis wisselen we dat. We beginnen meestal met dochterlief voorin vanwege de reisziekte die ze heeft en het pilletje dat dan nog even in moet werken. Wie naast mij zit is de DJ en ze maakte goed gebruikt van die positie. Ik moest goed in de gaten houden dat we niet zouden vergeten te wisselen. Zoonlief genoot ook van zijn DJ-moment en voor je het weet ben je aangekomen op de plaats van bestemming...dachten we. Gelukkig hield de navigatie er mee op en besloot ook de telefoon niet aan internet te doen en zo belde ik met een vriendin die ons wat aanwijzingen gaf. Dat maakte het extra spannen :)

Het plaatsje was alleraardigst en vanwege het hoogseizoen was het natuurlijk druk. Het hotel was beter dan gedacht en ik was blij dat ik vroeg had geboekt vanwege de kosten en dat ik halfpension had geboekt.  Na het skiën konden we rustig aan doen, lekker in bad, nog even een dutje doen etc.

Beide kinderen vonden het skiën geweldig. Zoonlief vooral vanwege het skiën en dochterlief vooral vanwege de outfit ( want skischoenen die zo gek zitten etc.).Voor mezelf had ik ook beginnerslessen geboekt en het was toch wel erg fijn om te merken dat je het nooit echt verleerd. Na twee dagen les ging ik weer in mijn eentje blij de berg af. Zag ik vanuit mijn ooghoek mijn eigen kinderen in het kinderklasje zitten en genoot ik van de zon.
De laatste dag kon ik samen met zoonlief  in de skiliften en de berg af.
Het trotse gevoel, de blijdschap zijn onbetaalbaar en de dankbaarheid is groot.

Volgend jaar weer? Ja wellicht. Als tijd en geld het toelaten. Via marktplaats probeer ik nu langzaamaan  voor een appel en een ei de spullen te verzamelen, zodat we dan niets hoeven te huren. Iedereen komt nu terug en besluit sommige dingen volgend jaar niet meer te gebruiken. Huren is de eerste keer prima, je weet niet of je het leuk vindt. Maar het is niet echt goedkoop en het materiaal is......tsja hoe zal ik het zeggen...wel heel erg vaak gebruikt. En ik heb de rij aan mensen gezien die na ons op de bestemming aankwamen en de eerste dagen geen materiaal konden huren.

Energieverbruik en cijfertjes.

Toen ik in mei 2017 de sleutels van mijn huis kreeg, deden we een rondje door het huis. Tekende ik digitaal de contracten en kreeg ik diezelfde dag alle papieren digitaal doorgestuurd. Ik opende slordig de eerste documenten en besloot toen het hele e-mailtje op te slaan.

Ik was blij dat we na een jaar op verschillende plekken te hebben gewoond eindelijk een plek voor onszelf hadden gevonden. Het gedoe dat je hebt als je jaren geen eigen inkomen hebt gehad, wel werk hebt, nog niet lang  ingeschreven staat, nog geen vast contract hebt en twee jonge kinderen hebt, is groot. Je kunt je nergens vestigen. Je begint aan een baan, je kinderen moeten wennen aan de nieuwe omgeving en de nieuwe school, nieuwe vriendjes. Ik ben ontzettend dankbaar dat het zo goed is gegaan en met ons gaat.

Maar terug naar de contracten.Iedereen werd gemachtigd en alles werd geïncasseerd. Ik had geen idee wat het energieverbruik zou zijn. Ik heb een warmte- en koudepomp. Vloerverwarming en een goed geïsoleerd huis. Alle reden om te denken dat dat wel mee zou vallen. De voorschotbedragen werden door de maatschappijen ingeschat en uiteraard vooral niet te laag. Ik dacht dat het wel los zou lopen. Maar na een half jaar kreeg ik een brief dat ze de tarieven gaan verhogen.

Sinds een paar weken is de bewonerscommissie opgericht en ik besloot me daarvoor aan te melden. Het is fijn om te merken dat iedereen tegen dezelfde punten aanloopt. Aan de andere kant is het dus jammer, want dat betekent dat sommige dingen dus essentieel niet goed zijn.

Een van de punten was het energieverbruik. Er bleek nogal verschil te zitten in wat men verbruikt met de warmte/koude pomp. En wat betaal je nou eigenlijk? Gelukkig bleek ik al gauw op de het laagste verbruik te zitten. Dus dat zou goed moeten gaan. Totdat iedereen begon te rekenen en iedereen de beginstanden wist. En ik niet.

Ik opende de documenten die ik digitaal toegezonden had gekregen en wat denk je? Juist! Ze hadden niet alle goede documenten toegestuurd. Het huurcontract met de meterstanden bleek leeg te zijn.
Hoewel je dan weet dat het goed zit en ze heus het goed document nog wel hebben, geeft dat toch een beetje onrust. Mijn e-mail ging uit en nu is het dus afwachten. Zelfs met de minst-gunstige cijfers krijg ik nog behoorlijk wat terug. Maar toch...het knaagt een beetje dat ik zelf niet eerder er achter kwam dat ik niet de goede documenten heb gehad.

Openbedrijvendagen en feestdagen

Vandaag is het alweer het Keltische nieuwjaar. Hier boven de rivieren is  de avond ervoor "Halloween" niet zo heel populair. Al waren hier toch wel wat dingen georganiseerd in het weekend ervoor. Maar van vrienden van beneden de rivieren heb ik de mooiste foto's gezien.

Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid leuke dingen die we kunnen doen.
Zo is het aankomend weekend hier in de omgeving openbedrijvendag.
Vorig jaar konden we onder dat mom op de bouwplaats kijken van onze nieuwe woning. Waar we nu dus wonen. Dit jaar gaan we kijken bij Fokker en bij een champignonkwekerij.

En voor je het weet is het al Sint Maarten!
Ik moet nog even niet denken aan de intocht van sinterklaas, de viering...wat zeg ik ? Kerst! Nieuwjaar!

Rust!

Na een periode van 2,5 jaar onrust, kwam er eind mei rust in de tent. We kregen de sleutel van ons appartement. Hiervoor hadden we ook gehuurd, maar op basis van de leegstandswet en dat is toch anders.

Het huis is nieuwbouw, dus een hoop werk om het beton op muren en de vloeren weg te werken. Het is nog steeds niet helemaal af ( schreef zij tot haar spijt). Na mijn werk kom ik thuis, knuffel met de kinderen en ga koken. En als dan na het eten de afwas is gedaan, het huis aan kant is en de voorbereidingen voor de volgende dag zijn getroffen, is het lastig om je tot dingen te zetten als plintjes op maat maken.
Maar langzamerhand komt het steeds verder. Het is ook geen wedstrijd, al wordt de behoefte wel steeds groter om het af te hebben.

Omdat we begonnen met bijna geen meubelen, moesten er dingen aangeschaft worden. Ik merkte dat dat dat onrust gaf. Ik vind het makkelijker voort te borduren op wat je al hebt, dan opnieuw uit het niets te moeten kiezen. Je wilt niet dezelfde stijl als wat je had. Maar wat dan wel?
En hoe red ik dat met mijn budget? En moet ik niet een buffer opbouwen?

Maar als je eenmaal iets gekozen hebt, volgt er meer. En nu ik voldoende meubels heb, merk ik dat me dat rust geeft. Er hoeft niets meer gekocht te worden. Hooguit wat voor de sfeer. De basis is gelegd. En het is nieuw. Mijn nieuwe begin met de kinderen. Ons nieuwe begin.
De start van een nieuw avontuur.

Vervoer

Dat tijd ongrijpbaar is, blijkt ook nu weer. Het gaat veel sneller dan ik denk en wil. In mei had ik bedacht weer te starten met schrijven op mijn blog. En nu? Het is oktober. Ook een mooi moment.

De dagen worden alweer fors korter. In de ochtend is het nog donker als ik vertrek en 's avonds is het kort na het avondeten ook al weer snel donker.

Het afgelopen jaar heb ik veel met de trein gereisd. Het is een half uurtje met de trein naar mijn werk. Van deur tot deur langer. Het treinreizen gaf me in elk geval 25 minuten rust, 50 minuten als je de heen en de terugreis samenneemt.

Omdat de regeling met het reizen met openbaar vervoer aangepast werd en ik een paar keer best wel in de stress had gezeten wegens het uitvallen van treinen, reis ik nu met de auto.
Dat geeft rust. Op een andere manier dat wel.

Het grappige is dat je in de trein de mensen herkent die 's ochtends ook naar Zwolle reizen. Maar  dat je dat met de auto ook hebt. En hoe grappig is het dat als je op een ander tijdstip vertrekt je ook dezelfde auto's treft.

Of het me bevalt in de winterperiode, dat reizen per auto, dat valt nog even te bezien. Ik mis soms de dynamiek van de mensen in de trein. Ik kan genieten van het observeren. Bijvoorbeeld omdat iemand iets heeft of doet wat anderen opmerken.