De bank

Vorige week zaterdag werd ons oude bankje opgehaald en op maandag werd onze nieuwe bank bezorgd.

Twee mannen kwamen als een geoliede machine ons huisje binnen met elk een deel van de bank op een steekwagen. De delen waren extreem goed verpakt met wel twee lagen stevig plastic, delen karton en schuimrubber. Daar stonden ze dan pontificaal midden in de woonkamer, rechtop op hun zijkant. Ze waren nog wel zo beleefd om even te zoeken waar de zak met pootjes was verstopt, maar die moest ik er zelf onder schroeven.

In de pauze van zoonlief probeerden we samen de bank van al het verpakkingsmateriaal te ontdoen. Het was een hele klus, maar het lukte wonderwel. Eerst het deel wat in de hoek moest en vervolgens klikten we het andere deel, wat eigenlijk eruitziet als hoofddeel, er aan vast.

Zoonlief en ik keken er even een paar seconden in stilte naar. 9 weken hadden we erop gewacht ( en dat was nog snel volgens de winkelmeneer) en daar was'ie dan. In de zeer lichte kleur die we hadden uitgezocht en met de pootjes die we zo leuk vonden.

Ruimte voor drie personen en meer. Trots! 

Daarna kwam de klus om het verpakkingsmateriaal te scheiden en alles kleiner en handzamer te maken. Pfff. De berg begon langzaam te slinken. Wat een materiaal!

In spanning wachtten we af tot dochterlief thuiskwam. Die plofte zonder aarzeling op de bank neer. Drie blije mensen in huis.

Omdat ik niet voor een vlek- en vuilafstotende behandeling van de winkel had gekozen à 50 euro per ziting (!), was het ( zeker vanwege de lichte kleurstelling) zaak om dezelfde week ervoor te zorgen dat de bank wel voorzien werd van een goede  beschermende laag. In de dagen erna legde ik steeds een aantal kussens van de bank op een wasrek in de tuin en spoot deze in met een middel dat vlekken en vuil tegen gaat. Als deze droog waren volgde de volgende serie. Elk kussen kwam zo drie keer aan de beurt, net als het frame van de bank. Dat kostte in totaal drie bussen van 7,99 euro. Tel uit je winst.

Afgelopen week genoten we 's avonds van het bankhangen en het spelletjes doen op de bank.

Tweede Pinksterdag

Het is best fijn om samen thuis te zijn, maar ik mis mijn familie, mijn vrienden, mijn kennissen. Het praten met een volwassene. Ik app, mail, chat, zoom, team en messenger wat af met deze en gene en mijn collega's. Met sommigen heb ik juist weer meer contact dan hiervoor. Hoe grappig is dat?

Ik mis het contact en de aanloop aan huis. Hoewel dat hier sowieso niet zoveel was als vroeger aan de andere kant van Nederland. Dat komt uiteraard ook omdat ik nu geen thuisblijfmoeder meer ben, maar een betaalde baan heb. En hoe grappig nu ben ik weer ( net als de rest van Nederland) veel thuis. Maar ja, dan moet er wel echt gewerkt worden. Niet dat je als thuisblijfmoeder niet werkt, integendeel. En zeker in die periode pakte ik er ook aardig wat klussen bij om het huis weer verder op te knappen. De kinderen hebben er een heerlijke rustige start van hun leven door gemaakt.

Vandaag komt een dierbare vriendin met haar man voor het eerst weer langs. Ik kijk er naar uit. Gezellig samen lunchen in de tuin! Dat niet kunnen begroeten met een knuffel blijft lastig.

Morgen wordt ook een gekke dag. Dan moet ik in verband met een aanbesteding wel echt weer bijna een volle dag naar kantoor. Niet die luttele uurtjes die ik de laatste weken wel eens deed. Nu deed ik dat ook zo kort voor het hoogst noodzakelijke en om maar weer snel thuis te zijn bij de kinderen. 

Ik kijk er naar uit om mijn collega's weer te zien.

Ondertussen ben ik lid geworden van een outdoor-sportcentrum. Die werkt met een strippenkaart waarbij je je digitaal moet aanmelden voor een les. De bedoeling is dat ik een tweetal avonden ga powerwalken. Maar boxen, algemene buitentraining etc. kan ook. Wieweet waar het op uit komt. Even weer mensen zien en even weer sporten!

Fijne week!

Zaterdag

Gisteren ging we, na een paar forse buien, voor het eerst weer met z'n allen naar het centrum. Het voelde gewoon gekkig na al die tijd! Beide kinderen moesten nieuwe schoenen hebben en eventueel nog wat kleding voor de zomer. De groeispurten van de kinderen lopen nagenoeg gelijk. Omdat dochterlief de jongste, maar ook de grootste van de twee is, is dat wel eens sneu voor zoonlief die graag weer eens de grootste zou willen zijn. Jongens halen dat straks ruimschoots in beloofde ik hem.

We hadden afgesproken dat als het te druk was we weer naar huis zouden gaan en een andere keer wel weer zouden gaan kijken. Ik denk dat we het juiste tijdstip gekozen hadden, de drukte viel mee. De afstand die sommige mensen aanhielden niet en we hebben een aantal keren gevraagd of mensen afstand wilden bewaren. Sommige mensen reageerden geïrriteerd, het zij zo.

Voor zoonlief slaagden we wonderwel, maar dochterlief vond niets van haar gaarding. Dat had er denk ik ook mee te maken dat ze nodig naar de wc moest. En in Coronatijd heb je dan als meisje extra pech. Geen horeca is open waar je even naar de wc kunt.Dus dan wordt het weer huiswaarts. Ik belde mijn vader of ze daar - met gepaste afstand bij de deur- naar de wc kon. Hij was gelukkig thuis en toen we aankwamen stonden de voordeur en de deur van de wc al open. Dat was dus zo gepiept op corona-afstand van elkaar.

Maar daarna was het animo om weer terug te gaan naar de winkel verdwenen. Vanaf de andere kant liepen we daarom maar weer richting huis. Via de markt, die in onze woonplaats niet zoveel voorstelt, maar op zich voldoende aanbod heeft. Van alle marktkoopwaar zijn er twee kraampjes. Twee fruitstallen, twee bakkers, twee kaasboeren, twee visboeren etc.Tot onze blijdschap stond "onze" groente- en fruitkraam er ook. Niet dat we zo vaak naar de markt gaan, maar er is een fruitkraam die wat duurdere, maar echt goede spullen heeft. Een verademing. Bepakt en bezakt ( en dat voor rond de 11 euro) met echt lekkere verse spullen kwamen we weer thuis.

Zoonlief is zo blij met zijn nieuwe schoenen dat hij er volgens mij het liefste mee was gaan slapen.
De zoete lucht van aardbeien die in de keuken staan ruik je soms in de woonkamer. Op de fruitschaal liggen nu de grapefruits te wachten voor de ontbijtjes deze week en in de koelkast ligt een zalig stuk watermeloen voor bij de zondagse lunch. Wat een rijkdom!

Gebruik je Persoonlijk Opleidingsbudget!

Als je bij een grotere organisatie werkt, is de kans groot dat je werkgever een Persoonlijk Opleidingsbudget of POB aanhoudt voor alle werknemers om zich op te leiden en te groeien. 
Het is eigenlijk dus een vorm van salaris met de restrictie dat je het aan een opleiding kunt besteden.

Persoonlijke opleidingsbudgetten worden steeds meer in cao's overeengekomen en de bedoeling is dat werknemers die echt vrij besteden. Sommige werkgevers reageren wat verkrampt en proberen toch wat te sturen op de besteding van het budget terwijl dat soort budgetten juist bedoeld zijn om werknemers zelf de regie te laten nemen over hun loopbaan en inzetbaarheid. Het idee is dat het dan meer om algemene ontwikkeling gaat en niet per sé om iets dat compleet moet passen bij de huidige functie. Op die manier worden mensen zelf verantwoordelijk gemaakt voor wat ze leren en hoe ze het willen aanpakken. Een mooie kans! Ik vind dat pure luxe. Vooral omdat per afdeling vaak ook nog budget is om andere werkgerelateerde cursussen te doen.

Veel mensen weten jammer genoeg niet dat er budget ter beschikking is gesteld, laat staan bij wie ze moeten zijn en wat de regels zijn met betrekking tot dit budget. Ook binnen mijn organisatie zijn er meer mogelijkheden dan ik aanvankelijk wist. Goed dus om navraag te doen binnen je organisatie of er voor jou ook een Persoonlijk Opleidingsbudget ter beschikking staat en ook om dit te delen met je collega's. Als je er tegenop ziet om iets te gaan doen, kun je dit misschien ook samen doen. Je leert er altijd iets van. Binnen de organisatie waar ik werk zie ik verschillende collega's allerlei uiteenlopende cursussen doen en dat brengt reuring, enthousiasme en bovenal (zelf)kennis. Van time-management, bomen zagen tot spreken in het openbaar, waarom niet?

Ook goed om te weten: de budgetten  hebben vaak een beperkte periode om het in te zetten. Bijvoorbeeld € 1300,- per jaar of € 5.000,- per 5 jaar. Wanneer je daar geen gebruik van maakt, stroomt het geld weer terug naar de pot en begint in de volgende periode het bedrag weer opnieuw. Eeuwig zonde!

Opticien

Het was maar goed dat ik alles in mijn telefoon zet, want ik was vrijdag zo geconcentreerd bezig dat ik de tijd uit het oog verloren had. En ik had zonder het alarm op mijn telefoon beslist de afspraak bij de opticien gemist ondanks dat ik wist dat ik de afspraak had. Saved by the bell!

Ik was keurig op tijd. De opticien gaf aan dat ze deze week voor het eerst weer oogmetingen mochten doen. Hiervoor waren ze wel open voor reparaties en dergelijke. Het aantal klanten in de winkel was beperkt tot 3 en iedereen leek wel om elkaar heen te dansen met gepaste afstand. Ik kreeg het beeld van baltsende vogels uit een van de vele documentaires van David Attenborough niet van mijn netvlies. Allemaal paradijsvogels die zich met brillen uitdossen :)

Eerst dan toch maar die oogmeting. Ik moest mijn handen ontsmetten met gel. De meting werd gedaan met handschoenen aan en met allebei een mondkapje op. Het was mijn eerste keer dat ik met zo'n papieren mondkapje zat in een iets te kleine ruimte. Het voelde gekkig dat iemand zo dichtbij kwam ( niet zijnde mijn kinderen). Het is niet anders, want diegene die je ogen op meet zit op minder dan 70 cm afstand. Daarna kon ik bij de brillen kijken voor een geschikt montuur. Elk montuur dat je aanraakte moest direct schoongemaakt worden, dat houdt ook echt een beetje het passen af merkte ik. Ik vond het model waar ik blij van werd niet, dus moet ik uitwijken naar de vele concurrenten die in mijn woonplaats vrij dicht op elkaar zitten. In de grote winkelstraat tel ik er 5 en om het hoekje nog eens 3.

Ik werd overal gevraagd of ik gezond was en moest overal mijn handen ontsmetten. Bij de vraag of er gemeten kon worden gaf ik steeds aan dat ik al een meting had gehad en dat het voor mij echt hing op het montuur. Dan was dat maar duidelijk.

Toen ik ook bij de derde opticien wederom mijn handen moest insmeren met alcoholhoudende gel grapte ik dat ik straks dronken een bril zou gaan kopen na al die alcohol die via mijn handen mijn lichaam binnenkwam. Of het geholpen heeft weet ik niet, maar ik slaagde daar wonderwel. Gelukkig hoefde ik niet naar nog een opticien. Toen kwam de meting weer om de hoek kijken. Eerst moest ik weer de handen ontsmetten en er werd mij uitgelegd hoe ik het mondkapje om moest doen. Vervolgens ging ik weer een benauwde ruimte in en werden mijn ogen opgemeten. Wel fijn dat daar precies hetzelfde uitkwam als bij de meting eerder op de dag. Dan werd nog gekeken hoe mijn pupil zat zodat ze het glas op de juiste manier in de bril konden plaatsen. Ik was blij dat het gelukt was. Toen ik even later op de fiets stapte merkte ik dat ik er gewoon moe van was geworden! Nu 10 dagen wachten tot mijn bril thuisbezorgd wordt. Geen van de opticiens vraagt meer of je de bril op komt halen, in coronatijd is dat "not done" om de drukte in de winkel te verminderen. En dan te bedenken dat ik om het hoekje woon... Komt'ie aan in de winkel en gaat'ie weer op de post om de bril op nog geen kilometer afstand te bezorgen...

Verzekeringen......

Zondag haalde ik de kinderen met de auto op en kwam er een steentje op de ruit. Precies in het midden van het zicht van de bestuurderskant. Ik baalde ontzettend en belde op maandag de verzekering om te vragen waar ik terecht kon. Ik kreeg een hele reeks vragen over me heen en toen bleek dat als het een chipje was ik dit zelf moet betalen en als het een sterretje was dit door de verzekering betaald zou gaan worden. Euh...Ik had geen idee of het een chipje of een sterretje was. Er is een steentje op mijn ruit gekomen en het moet gerepareerd worden.
Het voorgelezen/ingestudeerde relaas van de mevrouw bleef maar doorgaan. Ik begon te vermoeden dat het repareren extreem kostbaar zou zijn nu er zo veel tekst aan gewijd werd en er ook nog een waarschuwing kwam dat als ze twijfelden ze een foto op gingen opvragen.
Die laatste waarschuwing vond ik echt verschrikkelijk, alsof men dacht dat je criminele intenties had. Terwijl het bedrijf waar je het laat doen alles voor je regelt met de verzekering of met jezelf. Daar heb je toch geen invloed op? Kan een chipje een sterretje worden of andersom? Is er zoveel fraude mee gepleegd? Ik vond het allemaal wat overdreven. Een chipje of een sterretje...in beide gevallen moet je het repareren omdat er anders een scheur in je ruit kan komen en dan ben je veel verder van huis.
Eenmaal contact met Carglass bleek de reparatie van een chipje net boven de 20 euro te zijn en dat van een sterretje net boven de 50 euro. De tijd die gepaard ging met het luisteren naar het riedeltje van de verzekeringsmevrouw heeft waarschijnlijk meer gekost voor de verzekeringsmaatschappij. Gisteren werd het sterretje op afspraak gerepareerd. Het duurde een kwartiertje en was dus zo klaar. Ik hoefde niets te tekenen, niets te doen. Het was alleen even wachten met een kopje koffie. Alles werd geregeld door een goed geluimde meneer. Stress om niets en er is nagenoeg niets meer van te zien. Fijn!

Muurklus

Elke week loop ik samen met een vriendin op gepaste afstand van elkaar tussen de 5-6 kilometer. De ene keer starten we bij haar thuis en de andere keer bij mij thuis. Zij is samen met haar man een aantal verbeteringen aan het huis aan het doen. En een tijd geleden bestelden ze nieuwe kozijnen die er helaas door de crisis nog niet in zitten. En om dan toch maar het huis verder aan te pakken begonnen ze aan de vloer en de muren. PVC vloer en een blauw-groenige tinten op de muren. Het resultaat is prachtig, zeker met de moderne plinten. Ik werd er gewoon enthousiast van! Doordat ze de vloer van de woonkamer door lieten lopen tot in de bijkeuken zag zelfs de keuken er als nieuw uit!

Afgelopen week keek ik het programma kijken zonder kopen en wat ze daar doen is echt bijzonder. Mensen geven een opdracht om een huis te kopen dat aan hun wensen voldoet en de makelaar en een soort projectleider/ aannemer gaan dan op pad. Er wordt getekend voor een huis zonder dat ze het bekeken hebben. Dan gaan ze het in oude staat pas bekijken en de keer daarop bekijken ze het in de verbouwde staat. Het resultaat was verbluffend mooi en ergens inspirerend.

Zowel het resultaat bij de vriendin als het resultaat in het programma brachten me ertoe om toch iets te doen wat ik al wel wilde, maar niet nu al op het programma had staan. Ik werk elke week nog steeds iets af in huis, maar sommige dingen zijn gedaan om het voor "the time being" even fris eruit te laten zien. Het behang in de woonkamer,dat al misschien wel 30 jaar op de muur zit heb ik toen we hier kwamen wonen met latex overgeschilderd om zo snel tot een frisser resultaat te komen. En ondanks dat dat toch wel aardig goed gelukt is, is het het niet voor mij. Er zit een soort patroontje in het behang en dat maakte het toch wat ouderwets. Na twee lagen zou er misschien nog een laag op moeten, maar dat durfde ik niet, bang dat het behang bij de randen van de banen toch los zou laten. Het resultaat was voor mij niet fris genoeg. En na het zien van al die rustige kleuren bij de vriendin en het tv-programma wist ik het zeker: het behang van de muur moet eraf en ik plaats overal moderne plinten.

Op maandag reserveerde ik de behangafstomer bij het verhuurbedrijf zodat we op Bevrijdingsdag vroeg konden beginnen met het afstomen. Jemig wat een klus! Het behang zat muurvast.

We begonnen heel secuur, maar kwamen erachter dat we het dan niet gingen redden en op woensdag moest het apparaat weer terug naar het verhuurbedrijf. Dus we besloten dat we eerst grote stappen gingen maken. De klus heeft ons de hele dag gekost. Wat waren we moe van het staan en met de ene hand het paneel vast te houden terwijl je met de andere hand met een plamuurmes steeds behang probeert weg te krabben. De achtergebleven snippers van de onderste laag behang gaan we er in de aankomende week in de avonden ook nog systematisch afhalen door steeds een gedeelte van de muur met heet water wat nat te maken en de restjes eraf te steken of met een schuurpapiertje weg te schuren. Voor nu zijn we al trots op het resultaat van een dag zwoegen en zoals dochterlief zei "het ziet er wel industrieel uit":