Kozijnenboer

Iets van twee weken geleden werd er aangebeld rond etenstijd. Ik deed de deur open en zag een man,
iets kleiner dan dat ik ben, op het paadje staan. In zijn armen een folder, een tablet en een map met pen en papier. Hij bleek namens een kozijnen fabrikant aan te bellen. Ze waren hier in de buurt aan het kijken of er mensen geïnteresseerd waren. Ik gaf aan dat ik wel een folder wilde. Dat mocht, mits hij later even mocht bellen of ik nog vragen had en eventueel een afspraak wilde maken.

Dat leek me een goed plan, dus ik gaf mijn nummer. Ik wist natuurlijk dat ik gebeld ging worden om een afspraak te maken. En drie dagen later had ik inderdaad iemand van het bedrijf aan de lijn. Ik was geïnteresseerd omdat ik het zijraam bij de keuken op den duur moet laten vervangen en in het algemeen omdat ik nieuwsgierig ben naar wat zoiets dan kost. Tijdens een afspraak zou ik antwoord krijgen op al mijn vragen.

De afspraak werd gemaakt voor op een avond om 19.00 uur. Voor mij betekent dat, dat ik er echt rekening mee moet houden met mijn werk en het eten. Aan het einde van de middag werd ik gebeld met de vraag of het ook een uurtje eerder kon. Nou nee dus. Vervolgens kreeg ik (in mijn optiek) geheel overbodig de uitleg waarom ze graag een uurtje eerder wilden. Ik gaf daarop aan dat we de afspraak ook konden verzetten. Dat was duidelijk niet de bedoeling. Dus ging de afspraak gewoon door.

Ik had net het vaatdoekje over het aanrecht gehaald, toen de beste man op de stoep stond. Een kwartier te vroeg. Bij binnenkomst bleek hij net een sigaret gerookt te hebben. Het pepermuntje verbloemde het niet. Hij vroeg direct om een glas water.

Zonder aanwijzing liep hij voor mij uit naar de eettafel en legde deze zonder vragen vol met de spullen uit zijn tas. Een stukje kozijn en glas, een set stalen, een map, profielen en nog een set papieren. Nadat alles uitgestald was, was er weinig ruimte meer voor het glas water dat ik voor hem uit de keuken had gehaald.

Het ingestudeerde praatje over de kwaliteit van de kozijnen en aan hoeveel mensen er al geleverd was, kapte ik af. Ik gaf aan dat ik twee vragen had gesteld en dat ik daar graag antwoord op wilde hebben. De man wilde naar de tuin achter het huis om de gevel te bekijken. Binnen 1 seconde trok hij geheel vakkundig de conclusie dat alles er uit moet. Ik trok dat in twijfel gezien het recente bouwkundige onderzoek dat ik had laten doen. De man gaf niet zoveel om bouwkundige onderzoeken. Hij wilde eerst nog binnen wat uitleggen over de prijs voordat hij de prijs wilde vertellen. Het was een valstrik. Binnen begon hij gewoon het geplande praatje dat ik eerder afgekapt had.

Het bedrag dat genoemd werd viel me niet mee, ook niet heel erg tegen. Ik begon erover dat ik ook gevraagd had om informatie over de kosten van het vervangen van alleen het zijraam. Hij begon erover dat ook alleen de voorgevel of alleen de achtergevel van nieuwe kozijnen konden worden voorzien. Ik hoorde geen antwoord op mijn vraag over de kosten om alleen het zijraam te vervangen.

Ik wilde deze man uit mijn huis. Ik weet ook niet meer wat me bezield had om de afspraak überhaupt te maken. We spraken af dat hij een offerte zou doorsturen voor de voor- en de achterkant. Gespecificeerd. Zijn pen haperde. Het werd genoteerd met een kleine zucht.

Toen de man weg was, bedacht ik me dat hij mijn e-mailadres niet had en ook niet had gevraagd. Het was duidelijk dat deze man de vruchteloosheid van de afspraak ook had ingezien.

Het onaangeroerde glas water goot ik bij een van mijn planten leeg.

Statussymbolen

De tuin maakt me blijer dan ik had gedacht. Zeker nu we er een aan huis hebben in het formaat dat  naast gezin en werk, redelijk goed bij te houden is. Alles groeit en bloeit. En bijna alle planten in de achter- en zijtuin zijn eetbaar of dragen vrucht. Ik heb een groenblijvend geraamte aan planten. De rest vul ik aan.

Er moet ook nog steeds een rij planten uit, maar dat is echt een projectje op zich dat ik in stukken op ga knippen. Ik wil daar meer de andere soorten groenten kweken.

Omdat mijn interesse hier naar uit gaat, volg ik op socialmedia de moestuinen van wildvreemden. Van luxueus aangelegde moestuinen tot functionele moestuinen, alles komt er voorbij. Ik geniet van mijn aangelegde tuin, met mijn kleine budget probeer ik er echt iets van te maken. En soms zie je daar leuke dingen die mij ook weer op ideetjes brengen.

Naast dit alles volg ik, vanwege mijn eigen klusprojectjes in en om het huis, diverse doe-het-zelf-en-maak- van dingen-je-eigen-spullen socailmedia. Van handige tips tot het kijken naar prachtige plaatjes...ik vind het leuk.

Alles heeft te maken met "zelf doen", zelf "laten doen". Vaak gaat het gepaard met de gedachtengang van zorgen voor levenskwaliteit, aandacht en tijd...in plaats van de ratrace waarbij we iedereen en onszelf voor de gek houden met statussymbolen. Ik heb het "zelf bedacht" aan de hand van een idee dat ik op socailmedia vond. Ik denk dat ik kritisch ben, maar...is dat ook echt zo?

Dat zelf doen klinkt diepgaand, maar zijn er dan niet ook stiekeme statussymbolen? Rituelen, spullen of ideologieën waarmee we ons van de massa proberen te onderscheiden? En onszelf ook weer toevoegen aan een massa, een andere massa ( met andere statussymbolen) dan?

Door deelname aan dit soort social media kun je elkaar stimuleren bewust in het leven te staan, mooie dingen! En tegelijkertijd kan het je ook in de tang houden.

Moestuinieren, tweedehandsspullen opknappen, zelf klussen etc. het valt voor veel mensen onder het kiezen voor levenskwaliteit in plaats voor platte materialistische zaken. In plaats van geld, gooi je er tijd tegenaan. Als het statussymbolen zijn, dan zijn het vast niet de kwalijkste.

Tijd en ruimte

Ik kan echt genieten van mijn gezinnetje, contact met vrienden/ familie en van mijn werk. Maar toch is het fijn en ook nodig om in stilte even alleen met mezelf te zijn. Tijd en ruimte te ervaren. De wereld te verkleinen om het ook weer te vergoten.

Dat is niet altijd makkelijk te organiseren. Ik probeer dit aan het begin van de dag te doen door eerder wakker te worden dan de rest en lekker wat te lezen en (of alleen) te genieten van een kop koffie in bed. Maar op hetzelfde tijdstip naar bed gaan als de kinderen en dan in bed lezen en schrijven doet voor mij hetzelfde (al ga ik soms ook gewoon net zo vroeg slapen als de kinderen). Het een is niet altijd een alternatief voor het andere. Soms heb ik behoefte aan beide momenten. Het helpt mij om mijn drukke bestaan in goede banen te leiden. Een vorm van meditatie, overdenking.

Schrijven werkt bij mij spiegelend. Kinderen spiegelen ook, maar niet zoals een volwassene dat kan. Ze spiegelen mij als moeder. Mijn vrienden spiegelen ook, maar dat is anders dan bijvoorbeeld hoe een partner spiegelt. Maar ook als je wel een partner hebt, is het fijn om jezelf te spiegelen. Door dingen op te schrijven en terug te lezen, zie ik hoe ik ergens over nadenk, hoe ik of iets in elkaar zit of lijk(t) te zitten. En zie ik welke processen er spelen of nog verwerkt moeten worden. Een soort vanaf een afstand naar jezelf en je eigen gedachten kijken.

Of het nu goed of slecht weer is, even naar buiten gaan helpt me ook om de zinnen te verzetten. Het haalt me even uit het patroon, waarvan ik zelf niet wist dat ik daar in zat. Dat hoeft niet een enorme wandeling te zijn in aangewezen natuur. Dat kan net zo goed even lopen naar de winkel, wat rommelen in de tuin of de hond uitlaten zijn. Op zondagochtend vroeg naar het bos ervaar ik wel als subliem, moet ik eerlijk bekennen. De stilte dan, de zachtheid van de geluiden van het bos, de blijdschap van ons huisdier dat dan los mag lopen....dat geeft energie.

Soms bezoek ik een expositie, museum of kijk ik een documentaire en krijg ik nieuwe inzichten. Blijk ik vooroordelen te hebben waar ik me niet bewust van was, is er kennis waar ik niet vanaf wist en worden zaken in ander licht gezet. Inspirerend vind ik dat.

Of ik het nu zelf maak of dat een ander het maakt: eten van goede kwaliteit geeft me beslist energie. Met aandacht klaargemaakt, verse ingrediënten....oftewel, waar tijd en liefde in zit. Voor mezelf kost dat soms wat planning, zoals 's ochtends alvast voorbereiden etc. Maar het is het werk beslist waard, zeker wanneer je 's avonds vermoeid thuiskomt en je kunt genieten van het lekkers.

Het zijn allemaal zaken die ervoor zorgen dat ik lekker in mijn vel mag zitten. Wat er ook gebeurt. De mix van dingen wisselt wel eens. Gaat het minder goed met me door welke reden ook, dan maak ik mijn wereldje/ ruimte weer kleiner en besteed ik er meer tijd aan. Ik merk vanzelf wanneer het weer groter kan worden en ik minder momenten nodig heb. Ik voel daarin geen druk en haast.

Kabbelend zaterdagje

Wat was het gisteren een heerlijk dagje! Tussen de buitjes door was het heerlijk zonnig en nog echt warm ook. De wind viel mee omdat we in het centrum wonen en de andere huizen de wind wegnemen.

Op zaterdag maken we er meestal een gezellig rommeldagje van. Iets met uitslapen, schoonmaken, tuin en de markt.

En meestal maak ik dan op zaterdag al in de ochtend het avondeten klaar, juist vanwege de rommeligheid op die dag. Zo voorkom ik dat ik 's avonds niet nog een tijd in de keuken sta, terwijl mijn energie dan een beetje op is. Ik maakte gisterochtend al voor dag en dauw tomaten-paprika soep. Of paprika-tomatensoep...zo u wilt.

De markt was nog best druk, zelfs de kinderen stonden verbaasd te kijken om de drukte.
Niet iedereen wil altijd mee en niet iedereen hoeft mee. Maar deze keer lukte het om met z'n allen te gaan. Ik geef toe dat we dan wel met andere dingen thuiskomen dan wanneer ik alleen ga, maar ergens is dat ook prima. Al kwamen we niet echt met heel veel terug, maar wel met ontzettend lekkere aardbeien die we 's middags als tussendoortje bij de thee opaten.

Terwijl de kinderen na de thee geheel eigen plannen hadden, wipte ik nog even bij een vriendin aan om daar ook nog kort een kopje thee te drinken. Het was gezellig en ik realiseer me dan op zo'n moment dat hoezeer ik ook goed alleen kan zijn, het toch voor mij belangrijk is om mijn verbindingen met anderen te onderhouden. Echte verbinding vanuit het hart. Lachen om gekkigheid, met elkaar meedenken, maar beslist ook spiegelen.

Eenmaal thuis zette ik direct de soep op en de oven aan voor de witte puntjes die ik licht met kruidenolijfolie bestrijk, licht besprenkel met zout en dan in de oven plaats. Ze worden dan van boven heerlijk krokant. Wel is het uitkijken dat het niet te hard gaat...want ineens kunnen ze zwart zijn. Perfect zaterdaggerecht, die soep en broodjes, in zijn totaliteit.

Uiteraard 's avonds voor de tv (sinds enige tijd weer) voor de dodenherdenking. Van een vriendin kreeg ik heel laat nog een foto toegestuurd uit de Ardennen: Sneeuw! Ik ben benieuwd wat het weer vandaag voor ons in petto heeft.

De hond

Je hebt honden waarbij je een grote voerbak met brokjes kunt neerzetten en die naar behoefte over de dag daar van eten. En je hebt het type dat alles ineen keer opeet en het liefst nog meer. In huize Spaarmoeder beschikken we over laatstgenoemd exemplaar. Een piepklein ( zelfs voor haar soort)hoogpotig bruin jachthondje dat altijd op jacht lijkt te zijn naar voedsel.

Als iedereen bij de voordeur staat om de visite uit te zwaaien eet de hond het laatste worstje en kaasje van de borrelplank. Als we dan terug de woonkamer in komen gaat de hond nog net niet een deuntje fluiten van geveinsde onschuld. Wordt mijn handtas keurig ontdaan van dextro-energie. En ontbreekt er soms een puntpaprika van de fruitschaal, die ik tijdelijk even op een andere plek had gezet zodat we iets meer ruimte hadden om een spelletjes te spelen.

Zo gingen we gisteren kort een hapje mee-eten bij iemand en lieten we vanwege de aanwezige katten de hond thuis.

Bakje voer gehad -check-.
Waterbak vol -check-.
Goed uitgelaten -check-.
Al het eten opgeborgen..... -fail-.

Bij thuiskomst was de hond nergens te bekennen en werden we niet uitbundig begroet.....Dat betekent meestal foute boel. Maar we zagen geen resten, geen omgevallen dingen. Niets!

Of toch?! Achter het dienblad met de theepot en 4 schone theekopjes etc. dat ik meestal aan het einde van de eettafel heb staan, stond een leeg doorzichtig rond doosje. Het doosje van die mini-cupcake-vormpjes met een soort vettige chocolade erin. Van die ijscupjes met smarties erin. Nu zonder ijscupjes, maar ook.....zonder lege papiertjes. Kennelijk waren die mee opgegeten.

De hond bleek helemaal achterin haar kleine bench opgekruld onder een dekentje met haar oortjes in haar nek te wachten tot we haar vonden. Een en al schuldgevoel en een buik van heb ik jou daar! Ai!
Nu hebben we vaker met dit bijltje gehakt en weten we inmiddels dat water drinken altijd helpt. Haar waterbak was kurkdroog en we vulden dat een aantal keren. 

Gelukkig meldt de hond zich altijd wel zachtjes als ze iets moet. Ik voelde de bui al hangen, dat wordt een onrustige nacht. Na de vierde keer eruit en met de hond de tuin in, was het leed geleden. De hond ligt uitgeteld in haar mandje en ik in die van mij. 
Ik denk dat ik vanmiddag ook nog een klein dutje ga doen....

De meivakantie, huis en tuin

Het is meivakantie en de dagen vliegen voorbij. We genoten vorige week van onze korte vakantie (maar daarover later meer) en deze week werk ik gewoon.

Voor de kinderen is het wel echt rust. Ik heb gelukkig de oppas aan huis en dat betekent dat ze hun eigen gang kunnen gaan, met vriendjes kunnen spelen en lekker in hun vel zitten. Vandaag lukte dat niet en gingen ze mee naar mijn werk. Ik ben dankbaar dat dat toegestaan wordt ( ik maak er ook geen misbruik van) en ook ben ik dankbaar dat de kinderen het kennelijk zo leuk vinden om soms even een keertje mee te gaan. Het is de aandacht en ook het lunchen op kantoor.

Ik neem dan om het feestelijk te maken geen lunch mee en we eten dan van het lekkers uit de kantine. Een kantine vol keuzes. En dan denk je die gaan los met allerlei luxe dingen, nu moet ik opletten, maar nee het blijft bij een bescheiden soepje, water, een broodje en een gekookt eitje:) net als mama.

In tegenstelling tot mijn persoonlijke verwachting klus ik minder tijdens zo'n vakantie. Ook daar kun je een beetje rust en afstand van nemen, kennelijk. Al is het niet zo dat er normaliter enorme projecten in de avonden van de grond komen. Naast het gewone werk en het huishouden en de kinderen past dat niet. Maar toch gaan we gestaag door. Maar nu tijdens de vakanties blijven de kinderen ook iets langer op, is er meer tijd voor eens een extra spelletje. Al gaat dat niet altijd volledig in pais en vree, want ze zijn natuurlijk wel moe dan.

De tuin doet het goed. Het is eigenlijk prachtig weer voor de tuin zelf. Het krijgt z'n natje en z'n droogje. Drie van de vier trostomatenplanten worden steviger en zullen weldra de lucht in gaan schieten....wishful thinking. Maar ook de spitskool- en de broccoliplanten die achterin de tuin zijn geplant worden potiger. De bessenstruiken hebben al minibessen. Er moet nog een stukje grond schoongemaakt worden voor de sla variëteiten. En ook de peultjes komen langs een rek. En ik kan niet wachten op de sperzieboontjes. Het begint te tintelen in mijn tuin.

De lege plantenbakken van de vorige bewoners die aan de schutting zijn geschroefd had ik al lang willen verwijderen, maar de zwerm met mussen maakt dankbaar gebruik van het water dat de bakken opvangen. En ik zie ze nooit op de rand van de daarvoor bestemde geglazuurde vogelschaal met een vogeltje op de rand. Ik houd ze dus maar even aan.

De prachtige laurierplanten die ik voor een prikkie op de kop heb weten te tikken vertonen ook verschijnselen van groei. Het lijkt wel of de bladeren groener worden. De planten zien er levendiger uit. En alle andere kruiden gedijen. Ik ben benieuwd hoe het er allemaal over een maand bijstaat. Ik ben van plan om blaadjes te gaan drogen voor in de soep en andere gerechten. Met zoveel planten kan ik bijna een handeltje beginnen:).

De vogelhuisjes blijven leeg. Ik heb ze voorzichtig geopend, maar ze zijn oud en erg schoon. Zouden vogels dat soort huisjes overslaan of ben ik gewoon te vroeg. Ik zie wel verschillende vogels met takjes in hun bek en ander nestmateriaal. Wieweet kiezen ze toch voor een van onze huisjes!

Eitje!

Het idee van eigen kippetjes heb ik jaren geleden laten varen. Net als geheel zelfvoorzienend zijn, gedeeltelijk zou ik dat wel willen. Mede door het idee dat een kippenhok ook weer schoongemaakt moet worden:), een scheiding en dat we een tijdje in een appartement hebben gewoond.

Maar sinds ik aan deze kant van Nederland woon, haal ik de eitjes bij een boerderij vlakbij vrienden. Uit een knap stukje vakmanschap: een geweldige automaat. Geld erin, nummer intoetsen van je keuze, deurtje gaat open en je hebt je kakelverse scharreleitjes.

In het begin kocht ik bijna wekelijks een doosje. Maar die waren een keer op en alleen de treetjes van 30 waren nog verkrijgbaar en die waren veel voordeliger, € 3,60. En sindsdien schijn ik gemiddeld elke maand een treetje van 30 eitjes te verbruiken. Dat weet ik omdat ik de treetjes bewaar om bij de boer in te leveren (wat ik steeds vergeet) en op de treetjes zitten de datumstickertjes met steeds een datum aan het begin van een maand.

30 eitjes in de maand. Is het veel? Is het weinig? Is het normaal? Ik bak regelmatig iets ( overschotels, cakejes etc), op zondag eten we een eitje. En als goedkope vleesvervanger eten we ook nog wel eens een gekookt of gebakken exemplaar. Of als er iemand onverwachts mee komt lunchen, als een extraatje een eitje erbij. Met z'n drietjes zit je dan dus op 30.
Eten jullie ook zoveel eitjes?