En verder....

Meer dan een jaar geleden zette ik mijn laatste berichtje online. Wat is er veel gebeurd. Wat had ik veel willen schrijven. En..... dat heb ik ook gedaan, maar niet online gezet.

Volgende week krijgen we de sleutel van het adres dat op ons eigen naam komt te staan. En vanaf dan wil ik graag weer berichten met jullie delen.

Het was een intensief jaar, met gelukkig zoveel lichtpunten dat we konden zien waar we onze voeten moesten plaatsen bij een volgende stap. Of er in elk gevallen veel vertrouwen in hadden.

Naast dat ik met de kinderen naar de andere kant van Nederland verhuisde en weer begon met werken, hebben we vele andere stappen gemaakt.

Het verlies van een huwelijk is een heel rouwproces, dat af en toe nog steeds even de kop op steekt. Niet zo diep, niet zo intens. Maar een grap, een verhaal van de kinderen of iets dat je ziet brengt je soms -heel even- weer terug naar de tijd die niet meer is en nooit meer zal zijn.

De blik naar de toekomst gericht en genieten van het moment. Het koesteren.
Wat gaat het een heerlijke zomer worden!

We zijn verhuisd

Inmiddels zijn we verhuisd. Wonen we aan de andere kant van Nederland en heb ik een leuke baan. In de ochtend ga ik met de trein naar mijn werk. De kinderen gaan naar school en op de dagen dat ik werk komt er na schooltijd een hele lieve oppas de kinderen van school halen. Thuis kunnen de kinderen doen en laten wat ze gewend waren, maar slechts op een dag is dat echt zo: mijn roostervrije dag.

Hectisch, ja dat was het en dat is het. Wennen aan alles wat nieuw is en loslaten wat ooit zo vertrouwd was. Maar het is goed. Het werkt op de een of andere manier.

Verbazingwekkend hoe de kinderen eigenlijk feilloos de positieve dingen benoemen van de veranderingen. Niet om mij te pleasen, maar omdat dat hun blikveld is. En dat is mooi.

Step and stitch

Op zich een prima weekend. Dat Paasweekend. Vandaag, Tweede Paasdag zouden we gaan brunchen bij een bevriende moeder met haar kids. Ruim een uur voor vertrek wilden de kinderen nog even gaan steppen. Het was droog en buitenspelen is altijd een goed plan, dus ze vertrokken naar het pleintje waar ze vrij kunnen steppen. Na een halfuur kwam zoonlief huilend terug. Zijn jas en broek onder het bloed. Kin open. Het asfalt op het pleintje was gladder geweest dan gedacht en ineens had hij het asfalt van dichtbij mogen bekijken. Ik troostte en depte de wond. Die toch wat groter en dieper was dan ik dacht. De randen waren scherp, dit was duidelijk een gevalletje "we moeten even naar de dokter". En dus belde ik de huisartsenpost. Anderhalf uur later konden we terecht. Ik bracht dochterlief alvast met de zelfgemaakte cakejes naar de vriendin en reed met zoonlief door.
Het bleek een lastig stukje kin te zijn en lijmen was geen optie. Het werden hechtingen.
Een klein uur later zaten we aan de brunch/lunch bij vriendin en was zoonlief nog steeds onder de indruk van het gebeurde. Na even spelen ging het verder steeds beter. Later die middag gingen we nog even een rondje in het bos doen zodat de kinderen hun energie nog even konden laten gaan. We sloten af met friet en worstjes bij vriendin thuis.
Nu liggen de kinderen uitgeteld in bed. Morgen begint de drukke week weer, maar keert ook een bepaalde rust weer terug. Feestdagen en zomertijd zorgen toch altijd voor onrust.

A trip down memory lane

Hoewel ik al jaren blog, heb ik aan de zijlijn gestaan bij andere sociale media. Niet echt een muurbloempje, want voelde me daar prima bij. Twitter vond ik leuk. Op een gegeven moment toch op FB. Instagram is toch niet helemaal voor mij. En nu het leven een andere wending heeft ook maar op LinkedIn, is wel handig. Het leuke van LinkedIn is toch wel dat ik een aantal mensen had gelinked en dat iedereen toch wel weer vrienden / kennissen of collega's heeft die ik ook ken. En mensen die je al lang kent hebben vaak ook connecties met mensen die je kent van heel heel heeeeel vroeger.
Voor ik het wist kreeg ik verwijzingen van mensen die ik echt al heel lang niet had gezien en (sorry) soms zelfs een beetje vergeten was. Maar wat leuk om daar een persoonlijk berichtje van te krijgen. En te zien hoe een ieders leven is verlopen. Een soort reünie van je afgelopen leven: a trip down memory lane

Pasen!

Pasen is dit jaar zo heel anders dan andere jaren. De mensen die een tijdje meelezen weten inmiddels wat ik bedoel. Ik ga in elk geval niet bij de pakken neer zitten met de kinderen.
Donderdag was de viering op school. Vrijdag had zoonlief een feestje en ging ik met dochterlief op pad. En vandaag was het even rust. Vanmiddag lekker met de kids en de hond op pad geweest naar landgoed Lievensberg. Het landgoed dat er mooi uitziet, maar helaas verpest wordt door de snelweg die er parallel aan loopt.

Thermoskan met thee mee en de koekjestrommel. Terwijl de kinderen met een frisbee aan het spelen waren, steentjes zochten, molshopen platstampten en hommels bekeken, genoot ik in het zonnetje op een bankje. Het was niet een langdurig uitje, maar wel een die me warm aan deed.

Morgen hebben we een rustig dagje. Aanvankelijk allerlei plannen, maar omdat de energie even te wensen overlaat blijven we lekker thuis en verzinnen we morgen wel waar we zin in hebben.
Ik had nog vrienden uitgenodigd om langs te komen voor het eten, maar dat ging hen niet lukken.

Maandag komt er een vriendin met haar kinderen langs. En voor je het weet is het straks alweer voorbij. Stilte voor de storm?

Knipknip

Gisteren schudde ik de sierkussens van de bank op. Onder een van de kussentjes lag een plukje haar. Niet een plukje, maar een behoorlijke pluk. Ik had de avond er voor op dat kussentje gelegen met mijn hoofd en het was mijn haarkleur, dus ik schrok.
Maar het was te recht allemaal. Ik pakte de pluk, liep er mee naar dochter die in alle staten ontkende. Ik nam haar hoofd tussen mijn handen en keek nog eens goed. Nou dat duurde niet lang. Dochterlief begon te huilen. En ik ook.
Ze had aan het bureau geknutseld, geknipt en geplakt en er was telkens die vervelende pluk haar die voor haar ogen ging. Dat kwam omdat ze het knipje uit had gedaan dat ze op haar tekening had willen plakken, maar wat van mij niet mocht. Heel stom vond ze dat. En die pluk die bleef maar voor haar ogen. Dus toen had ze die pluk even afgeknipt. Tot een halve centimeter boven de hoofdhuid. Precies in het midden bij haar voorhoofd. Dusss....

Bananen afdekken

Toen ik vanochtend bij een goede vriendin aankwam, zag ik dat de top van de tros bananen op haar fruitschaal met een stuk aluminiumfolie afgedekt was. Ik vroeg haar waarom dat was en ze vertelde me dat ze via Facebook op het idee was gekomen. Als je de top van de tros afdekt, worden de bananen minder snel bruin. Ze deed dat nu al een geruime tijd en het schijnt toch echt te werken. Bananen schijnen vanaf de aanhechting bruin te worden en als je dat afdekt droogt het daarvandaan minder uit. Kijk weer wat geleerd, dat ga ik de volgende keer ook doen!