Planning en control-cyclus loslaten

Binnen organisaties zie je altijd een planning- & control-cyclus en stiekem moet ik altijd even gniffelen als ik die woorden ergens zie verschijnen op mijn werk. Ik weet meestal aardig aan welke touwtjes ik moet trekken om de boel weer los te krijgen zodat het weer door kan gaan en het een en ander een zetje krijgt in de afgesproken richting. Dan laat ik het weer los.

Privé is dat laatste wat lastiger. Mede door de vele petten die je afwisselend en soms tegelijkertijd op hebt en de verantwoordelijkheid die je daarbij als moeder, dochter, vriendin ook voelt, is dat best even oefenen. Het is dan goed me te realiseren dat ik als individu op geen enkele wijze in staat ben alle omstandigheden buiten mijzelf te beïnvloeden en dat controle niet bestaat.

Wel kan ik beïnvloeden wat ik zelf doe en kan ik kiezen hoe ik zelf in het leven wil staan. Piekeren en over-analyseren werken verkrampend en kosten veel energie. Loslaten, vertrouwen, voelen en toestaan dat dingen zich toch wel zullen ontvouwen geven vrijheid, ruimte voor spontaniteit en lucht.
En...ook vertrouwen aan anderen om dit ook te doen.

Iets van niets: krans

Gisterochtend ging ik langs vrienden die in het buitengebied wonen. Daar in de berm op eigen terrein en langs een prieel groeit oneindig veel hop en ik mocht komen snoeien. Ik snoeide een aantal lange strengen weg en ontwarde die. Ik leende een ronde wasmand, zette die op de grond en drapeerde/ rolde elke streng zorgvuldig om de wasmand heen. Zo werd de wasmand ingebouwd.
Een paar lange strengen hield ik apart. Ik tilde de wasmand uit het bouwwerkje en wikkelde de overgebleven strengen om de krans in wording heen. Ik ben blij met het eindresultaat. Nu laten indrogen en nog een beetje bijsnoeien. Als je 'm dan ophangt blijft het in model en is die hoplucht er wat vanaf.

40

Inmiddels heb ik mijn profiel aan moeten passen omdat ik geen 39 meer ben :)
Gelukkig heb ik geen last van de wijziging van het getal. Niet anders dan dat ik het wel graag wilde vieren.

Hoewel ik ook uit mijn vrienden kring diverse feestjes met veel plezier heb mogen meevieren omdat men breed uitgepakt had rond het thema 40, besloot ik dit zelf niet op die manier te doen.
Normaliter is iedereen van harte uitgenodigd om de verjaring mee te vieren, maar ik realiseerde me dat ik mensen zo weinig spreek dan.

Ik keek in de omgeving of er misschien een locatie was die uitkomst kon bieden, maar de prijzen van de locaties weerhielden me er van. Een locatie maakte het wel heel erg. Voor dat bedrag kon ik volgens mij met iedereen een weekend weg!

Ook gevoed door het feit dat het op een doordeweekse dag viel, besloot ik dit jaar met iedereen apart af te spreken en iets leuks te doen. Dat leidt dan allemaal weer tot vele leuke activiteiten, gesprekken en nieuwe plannen. Het kan vervelender:)

Zo ging ik met mijn familie op een rondvaart in Zwartsluis, bezocht ik kasteeltuinen, ging ik naar het theater, kookte ik samen met vrienden, ging ik uiteten, hightea-en etc. en alle afspraken zijn nog niet afgelopen.

Ik geniet! Socialdeal, groupon etc. zijn gewillig en bieden erg leuke activiteiten.

Misschien word ik volgend jaar gewoon weer 40.

Herfst

Ik weet het, de zomer is nog niet voorbij, maar vanochtend tijdens de zondagse wandeling na ons ontbijt rook het al echt naar herfst in het natuurgebied vlakbij. In het bos vonden we ook al behoorlijk wat paddenstoelen en je kon zien dat de planten over hun zomerse toppunt waren.

Op de terugweg waren er bij verschillende adresjes ook kraampjes met pompoenen en kalebassen. De meest fantastische vormen hebben die.

We vulden onze melkfles bij de melkautomaat en kochten weer een treetje eitjes.
Thuis lekker aan de soep, de omelet en een koffie met opgeklopte melk.

Genieten van de kleine dingen!

Keuzes die wat mogen kosten.

Ik probeer de kosten voor dingen die me niet zo interesseren zo laag mogelijk te houden, zodat ik geld overhoud voor de dingen die ik samen met, maar ook voor mijn kinderen belangrijk vind.
Dat is dus niet altijd hetzelfde :) Het gaat om dingen die ervoor zorgen dat zij een normale jeugd hebben en goed mee kunnen komen met de rest van de wereld. 

De afgelopen jaren was er geen ruimte voor hypotheekaflossingen, omdat ik geen hypotheek had. Na de scheiding moest er meerdere keren verhuisd en gehuurd worden en moesten ook dingen aangeschaft worden zodat ik zeer beperkt spaarde. Of eigenlijk steeds spaarde voor een nieuw project dat oppopte.

Sinds een jaar hebben we ons "eigen" huis met bijbehorende hypotheek. Ik heb bedacht dat ik in het eerste jaar en het tweede jaar het huis zou gaan opknappen in mijn eigen tempo en dat er dan daarna ruimte zou zijn voor extra aflossingen zoals in een zuinige levensstijl past.

Inmiddels is het eerste jaar voorbij en heb ik beperkt geïnvesteerd in het huis. Hoewel de aankoop van een gedateerd huis het bij veel mensen ontlokt om alles direct rigoureus eruit te gooien heb ik dat niet gedaan. Ik pak steeds iets aan. Het gaat niet hard, maar het vordert. Soms is er aan een klus begonnen en weet ik even niet hoe het verder moet of wat ik wil. Als alles normaal kan functioneren laat ik het dan even zo totdat ik het ei over de vervolgstappen heb gelegd.

Bijvoorbeeld mijn trap, of beter gezegd de twee trappen. Hier schreef ik al eerder over. Nadat de bekleding eraf was bleek dat een trap onder bekleding niet zo mooi was als ik dacht of hoopte. Zo rijkten stootborden niet helemaal links en rechts tot het einde van de trede en zou je met kit die gaten ook niet kunnen dichten. De tredes zelf bleken ook gebutst tot een bepaalde diepte. Het heeft me aardig wat tijd gekost om te bekijken wat hiervoor een oplossing zou kunnen zijn. Tegenwoordig zijn er vele mogelijkheden. Maar het gaat direct om twee trappen en dan gaat het ook om grote bedragen. Daar wil ik dus echt wel even over nadenken. Ondertussen doe ik dan wel de werkzaamheden om de trap gereed te krijgen voor welke oplossing dan ook. Maar tot nu toe hebben we dus nog een kale trap. Het is schoon, schoon te houden en het functioneert, maar er moet nog wel wat mee.

Andere zaken zoals de bestrating aan de voorkant heb ik wel rigoureus aangepakt omdat ik het idee had dat dit onze vreugde om hier te wonen zou vergroten. Hierbij was het duidelijk dat ik dat niet zelf zou kunnen doen vanwege het vakwerk en de zware tegels. Kennelijk berust ik daar dan eerder in. Het ligt er nu een aantal maanden in en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er elke keer weer blij van word.

De klusinvesteringen gaan naast geld ook meestal gepaard met de hoeveelheid eigen tijd en energie die ik er in kan steken. Tijd heb ik maar beperkt met een bijna full-time baan en gezin. Na een werkdag begint het gezinsleven en voordat je alles aan kant hebt ben je soms al halverwege de avond.
En soms wil je dan gewoon even helemaal.... niets. Of je moet studeren voor je werk.

Tijdens mijn vakantie heb ik wel even goed nagedacht over wat ik wel en niet wil dit jaar. Een aantal zaken moeten wel echt af. De trap is er echt wel een van.
Mijn speerpunt is nu alles zover afmaken dat we in november die trap klaar hebben....we'll see

Het fenomeen "buffet".

Ik kan enorm genieten van het observeren van mensen. Ik vond en vind dat ook het fijne aan het reizen met de trein. De dynamiek tussen de mensen. De ongeschreven regels en de gewoontes.
Maar niet alleen bij treinreizen, ook de dynamiek van afdelingsuitjes, seminars en andere bijeenkomsten: ik hou er van.

Zo ook geniet ik deze vakantie van het fenomeen "buffet". Wat een prachtig staaltje kuddegedrag dat dat toch teweeg kan brengen! De dynamieken tussen families, samenstellingen en tafels. Of het personeel.

Daar waar de een zorgvuldig omgaat met wat er aangeboden wordt, schept de ander in een slag alle aardbeien van de schalen af. Mensen die het eerst veroordelen, scheppen de volgende ochtend zelf ook de aardbeien overal vanaf, want gisteren deden anderen dat ook :).

Ogen die groter zijn dan de maag. In tijden van overvloed meteen vier croissantjes op je bord meenemen en er dan twee laten staan. Fruit dat eerst door meneer meegenomen wordt aan tafel en gedurende het ontbijt stuksgewijs in de handtas van mevrouw verdwijnt voor later op de dag.

Een record aan gekookte eitjes eten, gewoon omdat het kan. Dat kan denk ik thuis ook. Maar hier is dat "gratis" en dat doet wat met mensen.

Klagende kinderen die dingen moeten eten omdat hun ouders dat voor ze opgeschept hebben. Kinderen die zelf iets opgeschept hebben en dat toch niet lusten. Compromissen die gesloten worden. Een dreigement hier en daar. Ouders die elkaar corrigeren. Kinderen met rollende ogen.
Kinderen die de tijd van hun leven hebben en het hele diner laten bestaan uit miniloempiaatjes :)

En er zal geen grotere trekpleister bestaan dan etenswaren met chocolade of waar het vermoeden van is dat het er in zit.

Prachtig, in alle vormen.

Vakantietijd, soort van reflectietijd.

Vakantietijd is voor mij altijd schipperen met de tijd. Het werk, de oppas(sen), de schoolvakanties van het basisonderwijs en die van het voortgezetonderwijs. Alles moet op elkaar afgestemt worden en dan zijn 11 weken schoolvakantie in het jaar soms een hele klus als alleenstaande moeder. En ik denk ook wel als je gewoon nog samen bent. Iedereen is aan het afronden voor vakantietijd en het leven lijkt na die 6 weken pas weer verder te gaan. Op mijn werk betekent het minder bezetting, maar niet altijd minder werk,...dat is dus wel even bikkelen.

Maar het is ook de tijd van genieten. Puzzels die met enig kunst en vliegwerk inelkaar vallen en improviseren. Jezelf ontdekken en bij de kinderen ontdekken dat ze gegroeid zijn. Groei betekent niet altijd dat ze geen hulp of iets dergelijks nodig hebben bij iets. Of dat je zelf geen hulp nodig hebt. Maar het is je kijk of je handelen op een andere manier dan voorheen. Soms ontstaat ruimte voor iets waar je nog niet eerder aan gedacht hebt.

Met een glimlach kijk ik terug op de vakanties in de eerste jaren na de scheiding. Het was een pittige tijd, daarover schreef ik al eerder. Een nieuwe baan, afronden scheiding, kinderen naar een nieuwe school, nieuwe omgeving. Weinig vakantiedagen of tijd en ruimte voor mezelf,  diepe rouw, gevoelens van dankbaarheid voor de vele lichtpuntjes die er ook kwamen en die we ook zagen. En die er nu nog zijn. Het tekent het leven van de kinderen en mij en ik ben dankbaar voor de weg die we steeds weer vinden.

We genieten nu van een weekje in een wintersportgebied vlakbij Nederland. We zijn daar al eens in de winter geweest en nu gaan we voor de "summer edition". De wereld ziet er hier nu echt zo anders uit. In de meeste wintersportgebieden kun je in de zomer tegen een relatief laag tarief vooral actieve zomervakanties houden. Hoewel ik ondernemend en actief ingesteld ben, betekent dat niet direct dat ik zo'n enorm sportief mens ben. Toch is het beslist genieten en even alles loslaten.

Inmiddels hebben we gewandeld, geklommen, een rondje midgetgolf gedaan, gerodeld, van het uitzicht genoten, een wildpark bezocht, tig keer gezwommen etc.etc. En omdat het allemaal zo dicht bij elkaar is, is er ruimte om verschillende activiteiten in ons eigen rustige tempo achter elkaar te doen.

Het wildpark was echt een verrassing. Het ligt op de heuvel/ berg vlak achter het hotel en er bleek veel meer te zijn dan we dachten. Met de pas van het hotel kreeg je zowaar ook nog korting op de toach al schappelijke prijs en genoten we ruim 5 uur lang van de dieren, kleine attracties, een roofvogelshow, een papegaaienshow, allerlei inheemse dieren, sprookjes en de mensen om ons heen. Het grappigste waren de eekhoorntjes die meegenoten van het voer dat je aan de dieren van het park kon geven. Helemaal moe en voldaan kwamen we weer terug in het hotel. Dan, in de avonden is er tijd voor reflectie. Tijd om meer dan anders naar elkaar luisteren, samen dingen te bespreken, een spelletje, even lekker tutten of gewoon even niets. We boffen maar!