We zijn verhuisd

Inmiddels zijn we verhuisd. Wonen we aan de andere kant van Nederland en heb ik een leuke baan. In de ochtend ga ik met de trein naar mijn werk. De kinderen gaan naar school en op de dagen dat ik werk komt er na schooltijd een hele lieve oppas de kinderen van school halen. Thuis kunnen de kinderen doen en laten wat ze gewend waren, maar slechts op een dag is dat echt zo: mijn roostervrije dag.

Hectisch, ja dat was het en dat is het. Wennen aan alles wat nieuw is en loslaten wat ooit zo vertrouwd was. Maar het is goed. Het werkt op de een of andere manier.

Verbazingwekkend hoe de kinderen eigenlijk feilloos de positieve dingen benoemen van de veranderingen. Niet om mij te pleasen, maar omdat dat hun blikveld is. En dat is mooi.

Step and stitch

Op zich een prima weekend. Dat Paasweekend. Vandaag, Tweede Paasdag zouden we gaan brunchen bij een bevriende moeder met haar kids. Ruim een uur voor vertrek wilden de kinderen nog even gaan steppen. Het was droog en buitenspelen is altijd een goed plan, dus ze vertrokken naar het pleintje waar ze vrij kunnen steppen. Na een halfuur kwam zoonlief huilend terug. Zijn jas en broek onder het bloed. Kin open. Het asfalt op het pleintje was gladder geweest dan gedacht en ineens had hij het asfalt van dichtbij mogen bekijken. Ik troostte en depte de wond. Die toch wat groter en dieper was dan ik dacht. De randen waren scherp, dit was duidelijk een gevalletje "we moeten even naar de dokter". En dus belde ik de huisartsenpost. Anderhalf uur later konden we terecht. Ik bracht dochterlief alvast met de zelfgemaakte cakejes naar de vriendin en reed met zoonlief door.
Het bleek een lastig stukje kin te zijn en lijmen was geen optie. Het werden hechtingen.
Een klein uur later zaten we aan de brunch/lunch bij vriendin en was zoonlief nog steeds onder de indruk van het gebeurde. Na even spelen ging het verder steeds beter. Later die middag gingen we nog even een rondje in het bos doen zodat de kinderen hun energie nog even konden laten gaan. We sloten af met friet en worstjes bij vriendin thuis.
Nu liggen de kinderen uitgeteld in bed. Morgen begint de drukke week weer, maar keert ook een bepaalde rust weer terug. Feestdagen en zomertijd zorgen toch altijd voor onrust.

A trip down memory lane

Hoewel ik al jaren blog, heb ik aan de zijlijn gestaan bij andere sociale media. Niet echt een muurbloempje, want voelde me daar prima bij. Twitter vond ik leuk. Op een gegeven moment toch op FB. Instagram is toch niet helemaal voor mij. En nu het leven een andere wending heeft ook maar op LinkedIn, is wel handig. Het leuke van LinkedIn is toch wel dat ik een aantal mensen had gelinked en dat iedereen toch wel weer vrienden / kennissen of collega's heeft die ik ook ken. En mensen die je al lang kent hebben vaak ook connecties met mensen die je kent van heel heel heeeeel vroeger.
Voor ik het wist kreeg ik verwijzingen van mensen die ik echt al heel lang niet had gezien en (sorry) soms zelfs een beetje vergeten was. Maar wat leuk om daar een persoonlijk berichtje van te krijgen. En te zien hoe een ieders leven is verlopen. Een soort reünie van je afgelopen leven: a trip down memory lane

Pasen!

Pasen is dit jaar zo heel anders dan andere jaren. De mensen die een tijdje meelezen weten inmiddels wat ik bedoel. Ik ga in elk geval niet bij de pakken neer zitten met de kinderen.
Donderdag was de viering op school. Vrijdag had zoonlief een feestje en ging ik met dochterlief op pad. En vandaag was het even rust. Vanmiddag lekker met de kids en de hond op pad geweest naar landgoed Lievensberg. Het landgoed dat er mooi uitziet, maar helaas verpest wordt door de snelweg die er parallel aan loopt.

Thermoskan met thee mee en de koekjestrommel. Terwijl de kinderen met een frisbee aan het spelen waren, steentjes zochten, molshopen platstampten en hommels bekeken, genoot ik in het zonnetje op een bankje. Het was niet een langdurig uitje, maar wel een die me warm aan deed.

Morgen hebben we een rustig dagje. Aanvankelijk allerlei plannen, maar omdat de energie even te wensen overlaat blijven we lekker thuis en verzinnen we morgen wel waar we zin in hebben.
Ik had nog vrienden uitgenodigd om langs te komen voor het eten, maar dat ging hen niet lukken.

Maandag komt er een vriendin met haar kinderen langs. En voor je het weet is het straks alweer voorbij. Stilte voor de storm?

Knipknip

Gisteren schudde ik de sierkussens van de bank op. Onder een van de kussentjes lag een plukje haar. Niet een plukje, maar een behoorlijke pluk. Ik had de avond er voor op dat kussentje gelegen met mijn hoofd en het was mijn haarkleur, dus ik schrok.
Maar het was te recht allemaal. Ik pakte de pluk, liep er mee naar dochter die in alle staten ontkende. Ik nam haar hoofd tussen mijn handen en keek nog eens goed. Nou dat duurde niet lang. Dochterlief begon te huilen. En ik ook.
Ze had aan het bureau geknutseld, geknipt en geplakt en er was telkens die vervelende pluk haar die voor haar ogen ging. Dat kwam omdat ze het knipje uit had gedaan dat ze op haar tekening had willen plakken, maar wat van mij niet mocht. Heel stom vond ze dat. En die pluk die bleef maar voor haar ogen. Dus toen had ze die pluk even afgeknipt. Tot een halve centimeter boven de hoofdhuid. Precies in het midden bij haar voorhoofd. Dusss....

Bananen afdekken

Toen ik vanochtend bij een goede vriendin aankwam, zag ik dat de top van de tros bananen op haar fruitschaal met een stuk aluminiumfolie afgedekt was. Ik vroeg haar waarom dat was en ze vertelde me dat ze via Facebook op het idee was gekomen. Als je de top van de tros afdekt, worden de bananen minder snel bruin. Ze deed dat nu al een geruime tijd en het schijnt toch echt te werken. Bananen schijnen vanaf de aanhechting bruin te worden en als je dat afdekt droogt het daarvandaan minder uit. Kijk weer wat geleerd, dat ga ik de volgende keer ook doen!

Carnavalsziekte

De kinderen slapen slecht. Zijn overdag wat moe en dochterlief begint tegen een verkoudheid aan te hangen. Afgelopen maandag werd zij wakker met de mededeling dat zij denkt dat ze deze week ziek gaat worden. "Voel je je niet lekker dan?" vroeg ik. Het antwoord "Dat niet, maar ik denk dat ik me later deze week wel niet lekker voel" deed me glimlachen. Zoonlief verheugt zich op alles van Carnaval en dochterlief zou het liefst deze week thuis blijven.

Het is weer Carnavalstijd. De school is versierd. Er wordt per klas geknutseld voor de Carnavalsoptocht van vrijdag. De kinderen mogen dan verkleed naar school. Zoonlief mocht vandaag met zijn klas een kijkje nemen bij een bouwclub. Hij kwam helemaal enthousiast terug en zou het liefst vandaag al verkleed naar school gaan. Dat had ook te maken met zijn outfit.

Een paar weken geleden was ik met dochterlief bij de Action vlakbij het zwembad waar zij even later zwemles zou hebben.Ze hadden er onesies, van die huispakken, in de aanbieding. En toevallig net twee van de minions in de maten van zoonlief en dochterlief. Hoewel ze een jaar schelen, zijn ze even groot en worden ze vaak voor tweeling aangezien. Ik overlegde met dochterlief of dit wat was voor carnaval. Het megamindy-pak en het cowboypak waren nu echt te klein geworden, maar zijn heel wat jaren meegegaan. Dochterlief zag zo'n knuffellig pak wel zitten en ik was al lang blij dat ze iets zag waar ze gek op leek te zijn en wat niet duur was.

Na de zwemles hadden we behoorlijk haast, want ik had me vergist in de tijd en we moesten zoonlief nog ophalen bij een vriendje. Dochterlief moest kennelijk tijdens de zwemles al plassen, maar had het opgehouden. Omdat ze het zo lang had opgehouden was ze vergeten dat ze eigenlijk zo nodig moest plassen. Precies toen ze haar kleren weer aan had, hield ze het niet meer. Haar jurk, haar hemd, haar legging, haar sokken en haar schoenen: drijf nat. Maar gelukkig wel warm, zoals ze zelf opmerkte :-)
Nu weten we waar het woord zeiknat vandaan komt. Aargh!

Ik dacht na over hoe ik haar in de auto mee kreeg zonder dat de bekleding van de auto en de autostoel ook nat werden, ik had verder geen reservekleding mee. Ze is al jaren zindelijk. En ja, ineens ging het lampje branden: de onesiepakken. Ik liet dochterlief achter in het omkleedhokje en haalde een van de pakken uit de auto. In het kleedhokje ging het kind poedelnaakt in het pak, geen mens die er iets van zag! En dochterlief was lekker warm.

Al giechelend gingen we in de auto en toen we bij het huis van het vriendje van zoonlief aankwamen, sprak ik af dat het misschien toch handig was als ze even in de auto bleef. Ik wachtte bij de voordeur tot zoonlief zijn schoenen en zijn jas aanhad en op het moment dat de deur van de auto open ging gilde dochterlief "Kijk, ik zit in mijn blote kont in dit minionpak!". De moeder van het vriendje kwam niet meer bij van het lachen. Zoonlief keek me vragend aan", alsof hij wilde zeggen "Wat hebben jullie nu weer gedaan!". Toen hij in de gaten kreeg dat we voor hem ook zo'n pak hadden, trok hij het meteen (over zijn kleren) aan en zo kwam het dat ik met twee blije kinders thuiskwam die het alleen over "banana"en "pappel"konden hebben en helemaal dubbel lagen van het lachen. Tranen rolden over hun wangen.

Vanochtend begon dochterlief weer over vrijdag. Dat ze toch echt niet fit genoeg was om vrijdag mee te lopen in de optocht. Dus opperde ik dat ze maar beter fit kon blijven, omdat ze anders haar minion-pak niet aankon. Ze keek me vervolgens bedenkelijk, maar ook met twinkels in haar ogen aan en vroeg "Zal ik dan weer in mijn blote kont in dat pak gaan?"......