dinsdag 3 oktober 2017

Rust!

Na een periode van 2,5 jaar onrust, kwam er eind mei rust in de tent. We kregen de sleutel van ons appartement. Hiervoor hadden we ook gehuurd, maar op basis van de leegstandswet en dat is toch anders.

Het huis is nieuwbouw, dus een hoop werk om het beton op muren en de vloeren weg te werken. Het is nog steeds niet helemaal af ( schreef zij tot haar spijt). Na mijn werk kom ik thuis, knuffel met de kinderen en ga koken. En als dan na het eten de afwas is gedaan, het huis aan kant is en de voorbereidingen voor de volgende dag zijn getroffen, is het lastig om je tot dingen te zetten als plintjes op maat maken.
Maar langzamerhand komt het steeds verder. Het is ook geen wedstrijd, al wordt de behoefte wel steeds groter om het af te hebben.

Omdat we begonnen met bijna geen meubelen, moesten er dingen aangeschaft worden. Ik merkte dat dat dat onrust gaf. Ik vind het makkelijker voort te borduren op wat je al hebt, dan opnieuw uit het niets te moeten kiezen. Je wilt niet dezelfde stijl als wat je had. Maar wat dan wel?
En hoe red ik dat met mijn budget? En moet ik niet een buffer opbouwen?

Maar als je eenmaal iets gekozen hebt, volgt er meer. En nu ik voldoende meubels heb, merk ik dat me dat rust geeft. Er hoeft niets meer gekocht te worden. Hooguit wat voor de sfeer. De basis is gelegd. En het is nieuw. Mijn nieuwe begin met de kinderen. Ons nieuwe begin.
De start van een nieuw avontuur.

maandag 2 oktober 2017

Vervoer

Dat tijd ongrijpbaar is, blijkt ook nu weer. Het gaat veel sneller dan ik denk en wil. In mei had ik bedacht weer te starten met schrijven op mijn blog. En nu? Het is oktober. Ook een mooi moment.

De dagen worden alweer fors korter. In de ochtend is het nog donker als ik vertrek en 's avonds is het kort na het avondeten ook al weer snel donker.

Het afgelopen jaar heb ik veel met de trein gereisd. Het is een half uurtje met de trein naar mijn werk. Van deur tot deur langer. Het treinreizen gaf me in elk geval 25 minuten rust, 50 minuten als je de heen en de terugreis samenneemt.

Omdat de regeling met het reizen met openbaar vervoer aangepast werd en ik een paar keer best wel in de stress had gezeten wegens het uitvallen van treinen, reis ik nu met de auto.
Dat geeft rust. Op een andere manier dat wel.

Het grappige is dat je in de trein de mensen herkent die 's ochtends ook naar Zwolle reizen. Maar  dat je dat met de auto ook hebt. En hoe grappig is het dat als je op een ander tijdstip vertrekt je ook dezelfde auto's treft.

Of het me bevalt in de winterperiode, dat reizen per auto, dat valt nog even te bezien. Ik mis soms de dynamiek van de mensen in de trein. Ik kan genieten van het observeren. Bijvoorbeeld omdat iemand iets heeft of doet wat anderen opmerken.