La vie de qui

Ik was vandaag op kantoor, voorlopig de laatste keer maar weer. Onderweg vanuit mijn werk besloot ik dat ik vanavond, als die meneer met stropdas op tv is om te vertellen wat die middag al gelekt was, mijn boodschappen ga halen. Ik ging voor het rustige moment. Ik besloot daartoe niet naar de grote A.H. te gaan, maar naar een kleinere vestiging waar ook een drogisterij keten bij zit met de naam van een verbandmiddel.

Het was zoals verwacht niet druk, maar de schappen waren wel leeg. De distributiecentra hadden niet kunnen leveren vanwege het protest van de boeren, zo kon ik op de briefjes lezen. En daarnaast was men vandaag gaan hamsteren voordat het verwachte nieuws van de strengere versie van de lockdown daadwerkelijk kwam. Ik kon nog prima de spullen vinden die ik nodig dacht te hebben voor aankomende week. Dat is met bio....dat blijft langer in het schap liggen vanwege de prijs.

Ik vergeleek nog wat waren en zag vanuit mijn ooghoek hoe een man in de kar van een mevrouw keek die bij de glazen deuren van het koelschap stond te turen naar wat ze zocht en kennelijk niet vond. Ze zocht contact met een medewerker en hij hield haar aan de praat.

Gespannen keek ik wat er ging gebeuren. De man keek om zich heen en zag mij staan. Later bij de kassa zag ik dat de man het wc-papier in zijn wagen had dat ik daarvoor in de kar van de mevrouw had zien liggen. 4 rolletjes in doorzichtig met roze plastic.

Nietwaar! Ja toch wel....de mevrouw kwam dichterbij de kassa en de man probeerde onzichtbaar te worden. Omdat de vrouw treuzelde en nog bij het snoep beleef staan, kon ik nog even in haar karretje turen. De rolletjes zaten er niet meer in, in haar kar. Ik keek van haar en haar winkelwagentje naar de man. Heel even ontmoetten onze blikken elkaar en hij probeerde ontspannen langs mij heen te kijken. 

Schaamteloos en hilarisch tegelijkertijd.

La vie de qui.