Doorpakken

Een tijdlang ging ik samen met een vriendin elke woensdag naar de kringloop. Dat was perfect, want het is echt dé manier om van je overtollige spullen af te komen. Maar op een gegeven moment werd het toch wel lastiger om dingen te vinden die weg konden. En sinds zij ( vriendin) min of meer geëmigreerd is naar Noorwegen, is het wegbrengen van spullen verminderd. Af en toe bracht ik nog wat, dat wel. Maar doordat de Kringloop in Tholen alleen op woensdagochtend en op vrijdagavond open is, kwam ik meestal net te vroeg of net te laat op het idee dat er nog spullen weg moesten. Bovendien had/heb ik steeds vaker het gevoel dat ze daar zelf ook weten dat het een leuke kringloopwinkel is en zijn de prijzen beslist hoger dan voorheen.

Een paar weken geleden las ik in een van de huis-aan-huisblaadjes dat er in het dorp/plaatsje waar de kinderen naar school gaan ook een Kringloopwinkel open is gegaan, een die alle werkdagen open is. En aangezien in de garage de bak met spullen die weg kunnen weer aan het groeien was, besloot ik vandaag door te pakken. Ik bracht de spullen eens daar naar toe. De winkel (in Halsteren) was dichterbij dan ik dacht en ik werd meteen vriendelijk geholpen toen ik de spullen uit de auto haalde. Kijk dat is een binnenkomer :-)

Ze waren daar duidelijk blij met de spullen en ik besloot natuurlijk ook om er rond te kijken. Binnen bleek dat er meer mensen datzelfde idee hadden en ik was verrast dat er zoveel mensen rondliepen. Maar ook was ik verrast door het aanbod van spullen en de prijzen die gehanteerd werden. Ik heb echt met een aantal spullen in mijn hand gestaan, maar besloot uiteindelijk dat ik alleen iets kwam wegbrengen ( we worden nog wel verstandig!). Maar de aankomende weken ga ik weer struinrondes doen in huis en zal ik daar vaker te zien zijn.

Eenmaal thuis besloot ik ook door te pakken met dingen die geregeld moesten worden. Ik had namelijk een oproep gehad voor het bevolkingsonderzoek ( uitstrijkje), maar ik merkte dat ik dat aan het uitstellen was. En dat is eigenlijk niets voor mij. Goed om dan bij jezelf te raadde te gaan. Ik vroeg me af waarom. Mijn antwoord was dat het ten eerste niet het leukste is om te doen, maar ten tweede ook omdat het niet zo klikt met de huisarts. De afgelopen drie jaren eigenlijk al niet.
Afgelopen week moest ik er toevallig met de kinderen heen  ( zoonlief had hersenschudding en dochterlief had voetwratjes) en beide keren (en net als de andere keren) voelde de benadering gewoon niet prettig.
Dus.....vanochtend een huisartsenpraktijk gebeld die om de hoek bij de school van de kinderen zit en gevraagd of we ons daar in konden schrijven. Dat kon gelukkig. Toen ik de oude praktijk belde om uit te schrijven werd er heel nuchter over gedaan, er werd zelfs niet gevraagd naar de reden. Het was eigenlijk zo geregeld. Had ik daar nu steeds zo tegenop gezien?
Soms moet je echt gewoon even doorpakken!