Tandartsbezoek met de kinderen en blaastest

Vorige week belde ik de tandarts om een afspraak te maken voor beide kinderen. Zoonlief is aan het wisselen en hij maakt zich zorgen over hoe alles straks weer op z'n plek komt. Aanvankelijk zeiden we dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, maar naarmate de terugkerende tanden schever gingen zitten, leek het ons ook een goed idee om er even naar te laten kijken.
Dochterlief  klaagt zo nu en dan ook ineens over pijnlijke tanden, maar we zagen niets aan haar parelwitte tanden en er waren nog geen tekenen van wisselingen. Maar ja, als ze er herhaaldelijk over klaagt en je maakt toch een afspraak voor zoonlief, dan ook maar meteen voor dochterlief. Twee vliegen in één klap!

Er was wel plek, maar alleen onder schooltijd en anders werd het pas februari.
Tsja, dat duurt nog wel heel lang! En zo geschiede het in die dagen dat ( ja, de Kerst komt er ook weer aan) zoonlief en dochterlief bij uitzondering onder schooltijd naar de tandarts gingen. Gelukkig ging de school akkoord en waren de juffen op de hoogte.

De dag ervoor en op de dag zelf had ik ze bij het wegbrengen nog herinnerd aan de afspraak bij de tandarts. Toen ik rond half elf de school binnenkwam haalde ik eerst dochterlief op, die meestal wat moeite heeft met opschieten op momenten dat je eigenlijk best wel haast hebt. Die gaf ik alvast haar jas en sprak met haar af dat ze die aan zou doen en zou blijven staan tot ik haar kwam halen. Daarna ging ik naar boven om zoonlief op te halen die me waterig verbaasd aankeek vanwege mijn komst. Toen ik zei dat we naar de tandarts gingen, ging er een klein lampje branden. Op de gang griste hij z'n jas van de kapstok en al verder lopend deed hij hem aan. Hij bleef maar worstelen met z'n jas tot we bij zijn zus aankwamen die haar jas aan had, maar duidelijk nog even naar de wc moest. Dus jas weer uit, naar de wc, jas weer aan. Ondertussen prutste zoonlief nog steeds met zijn jas, maar ik mocht niet helpen. En eigenlijk moest ik vanwege het koude weer zelf ook naar de wc, maar dat leek me niet verstandig vanwege de tijd.

Omdat we tijd verloren hadden met het plassen en de jas aandoen, besloot ik om de auto niet bij school te laten staan, maar dat kleine eindje ook maar met de auto te doen. Hadden we die tijdswinst weer te pakken. Bij de tandarts aangekomen, hadden de kinderen nog precies tijd om de fruitresten van het pauzemoment op school tussen hun tanden weg te poetsen en konden we welgeteld nog twee minuten in de wachtruimte plaatsnemen. De wc was bezet en ik moest zo nodig! In de wachtruimte zaten voornamelijk oudere mannen te wachten. Zoonlief prutste nog steeds aan zijn jas, die niet aan de kapstok kon worden gehangen omdat het zo'n modern designgeval is waar maar vier jassen aan opgehangen kunnen worden. Ik keek zoonlief aan, keek naar de jas en verschoot van kleur!!! Zoonlief had de verkeerde jas van de kapstok gegrist! Het was ook een blauwe ja, maar met zwarte stukken erop en een tekstje, terwijl zoonlief een blauwe jas heeft met donkerblauwe stukken op de schouders en de armen. Zoonlief keek beteuterd naar de jas die nu -eindelijk- een beetje goed zat, zij het met de rits open.  De oudere mannen in de wachtkamer lagen bijna onder de stoelen van het lachen. Zoonlief keek zo mogelijk nog meer beteuterd en wilde terug naar school om de jas om te wisselen voor de goede jas. Op dat moment kwam de assistente binnen om te kijken waarom er gelachen werd, maar ook om ons op te roepen om de kamer binnen te gaan. Er zat niets anders op dan de jas aan te houden, we waren immers vast ook zo weer op school!

De vorige keren hadden de kinderen een vrouwelijke tandarts ( Portugese) gehad en deze keer was het een man ( Belg).  Dat was wel even wennen, maar zoonlief ging als eerste op de stoel en de man ging "tanden tellen" zoals een controle tegenwoordig voor kinderen genoemd wordt. Dochterlief hoorde hem praten en zei tegen mij "Mama, die man praat niet Nederlands!", waarop de tandarts lachend opkeek en zei dat hij wèl alles kon verstaan! De tandarts, zoonlief en ik moesten lachen, maar dochterlief klapte dicht. En ja, zij moest na zoonlief nog op die stoel. Dat werd 'm dus niet. We probeerden van alles en uiteindelijk wilde ze wel bij mij op schoot op die stoel. De rugleuning van de stoel ging naar achteren terwijl we op de stoel zaten en ik voelde dochterlief steeds meer op mijn overvolle blaas drukken, ik was nog steeds niet naar de wc geweest! Dochterlief had moeite met het open houden van haar mond en het leek allemaal wel eeuwen te duren. Toen ze klaar waren moest ik snel naar de wc.  Maar uiteraard wilde de tandarts nog vertellen hoe het met de gebitten van de kinderen gesteld was. Ik wiebelde en wisselde van het ene been op de andere. En ik moet zeggen, je kunt veel woorden gebruiken voor het goedkeuren van gebitten. Dit is goed, dat is goed, zus is goed, zo is goed enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Alles was dus gewoon oké! Ik wist het stiekem wel, maar toch.... Gelukkig, ik was precies op tijd bij de wc en er zat gelukkig niemand op! Het zou toch wat zijn!

Nadat ik -opgelucht en al- de kinderen weer weggebracht had naar school, kon ik nog net een boodschap doen voordat ik weer als vrijwilligster bij de tussenschoolse opvang aan de slag kon. Het was me het ochtendje wel!