zondag 26 juli 2015

Het mysterie van het gevonden navigatiesysteem

Vanmiddag gingen we na de lunch naar het bos. Kon de hond lekker uitrazen, want gisteren was dat geen optie met die zomerstorm. De kinderen namen elk een bellenblaas mee die ze hadden gekregen en ik zeulde met wat drinken en lekkers. Het werd een mooie wandeling op de Brabantse Wal langs het blote voeten pad. Zonder blote voeten, dat dan weer wel.

Toen we bijna weer bij de auto waren liep zoonlief nog even als een dolle door een stuk waar hij met school was geweest. Hij beeldde het spel uit dat hij met schoolreis had gedaan. Bij het spel was een van de vlaggen kwijtgeraakt, stel je voor dat hij het toch nog zou vinden! En ineens hield hij in en raapte iets op. Hij dacht dat het een telefoon was, maar het was een navigatiesysteem met het snoer er nog aan. Helemaal vies, had duidelijk met de storm ook al daar gelegen. "Getsie!" gilde zijn zusje. Maar zoonlief stond erop om het ding mee naar huis te nemen. Ik ben daar nooit zo'n voorstander van, maar stemde deze keer in. Meteen naar de politie brengen had ook niet echt zin, want we wisten niet of het nog werkte.

Eenmaal thuis maakten we het ding voorzichtig schoon. Zoon wilde het ding testen, maar ik durfde niet goed. Stel je voor dat er kortsluiting van zou komen. Nadat ik besloten had, dat het ding nog in tact was, gingen we het dan toch maar te proberen. Met enige vrees stopte ik het snoertje met USB-aansluiting in een oplader en er gebeurde.... niets. Even later zette ik het apparaat aan en jawel. Gewoon een goed werkend navigatiesysteem. Voor mij wel even wennen, want dit systeem kende ik niet.

Ik drukte op adres en er kwam een adres in beeld. We zochten op de laptop via google op het adres en er verscheen een telefoonnummer. Dus belden we op en legden we uit wat we hadden gevonden. De mevrouw in kwestie mistte niets, maar zou het eens navragen bij mensen die kortgeleden bij haar waren geweest.

Even later ontdekte ik ook -eindelijk- de thuis-knop en verscheen het adres van de eigenaar. Ook dat adres zochten we op. Het nummer wat erbij stond scheen niet te bestaan. Ik probeerde de mevrouw te bellen die we eerder gesproken hadden, omdat zij dan misschien aan het adres wel zou kunnen weten wie de eigenaar was. Maar ik kreeg de voicemail. En ja hoor, de mevrouw belde vrijwel meteen terug. Ze meldde dat haar collega afgelopen vrijdag haar auto bij hetzelfde bos geparkeerd had en bij terugkomst erachter kwam dat er was ingebroken. Ze was heel erg blij dat  het systeem gevonden was, maar kon het vandaag niet meer ophalen omdat ze dienst had.  Morgen wordt het systeem opgehaald. Zoonlief glom naast me op de bank van trots. Dat hadden we toch maar mooi opgelost, dit mysterie. Net een aflevering uit zo'n kinderboekenserie.

9 opmerkingen:

  1. hahahah jah zo klinkt het zeker :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat hadden wij ooit met een telefoon. Dan probeer je alles om de eigenaar te vinden,net als een detective

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat goed van jullie! Wat fijn dat jullie de rechtmatige eigenaar hebben kunnen opsporen, top gedaan!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuk zeg! E wat goed dat jullie goede daad ook resultaat had. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. OW, spannend zeg! En een goede daad, rechtmatige eigenaar weer blij!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een avontuur! Het lijkt inderdaad wel een verhaal uit een kinderboek. En wat sympathiek van jullie dat je zoveel moeite deed om de eigenaar te achterhalen.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat heerlijk dat jullie de eigenaar hebben kunnen achterhalen , inbraak waar dan ook is een verschrikkelijk iets.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ohhh dat is leuk!!! En spannend, natuurlijk! :-)
    Fijn dat jullie weer iemand blij hebben kunnen maken!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dat is nog eens een avontuur voor je zoon! Daar kan geen tv tegen op!

    BeantwoordenVerwijderen