Mensen die al geruime tijd met je meelopen in je leven (en bij je passen, anders had je ze uit het oog verloren), nemen soms onverwacht en op schrijnende wijze afscheid van het leven. Het plotselinge verlies hakt erin. Wat blijft, zijn de herinneringen en hun dierbaren die ze achterlaten. Voor wie je er ook kunt proberen te zijn.
De afgelopen weken hadden we verder ook veel voor de kiezen. De school van dochterlief brandde half af, er was keuzestress in de vakken van oudste. En niet te vergeten ziekte van de kinderen, ziekte van de docenten (en geen vervangers), ziekte van de mensen die je tegen betaling helpen, ziekte van vrienden en bekenden met wie je afspraken had, ziekte van collega's. Het leek één en al afval en uitval :).
Naast dat het verlies van dierbaren een plekje moeten krijgen, betekende het een en ander iets in de gezinsorganisatie. De voorspelbaarheid en rust, die ik zo graag waarborg voor de kinderen, is dan minder goed te organiseren. Het is continue schakelen en jongleren met de aspecten tijd, geld en gevoel. En voor de rest gaan de gewone dagelijkse dingen ook door. Nog geen kabouter gespot die mijn huishouden overnam.
Dat soort periodes zijn intensief en heb je niet in de hand. Wat je wel in de hand hebt, is hoe je er mee omspringt samen met de kinderen. De toverwoorden zijn dan alles "vertragen", "kleiner maken" en... "zegeningen tellen". Oftewel focussen op wat wel goed gaat en niet blijven hangen in alles wat minder goed lukt(e) maar hier wel ruimte voor proberen te gunnen. Er is genoeg om dankbaar voor te zijn en blij mee te zijn. Niet al het onverwachte is negatief.
Zo ging dochterlief dinsdagochtend mee naar mijn werk, er was geen vervanger op school. En omdat ik het niet geplooid kreeg verder, gooide ik de afspraken in mijn agenda om. Je kunt haar niet alleen laten zitten, wil ik ook niet. Verschillende mensen gaven aan dat ze blij waren met het verschuiven van de afspraken, ze zaten net zo. En zo zat dochterlief trots naast me op het werk te kleuren ( en was ik ook trots) en genoot ze van de kroket tijdens de lunch in de kantine. Qualitytime tijdens werktijd.
Een beetje onvoorspelbaarheid en anders dan anders is ook wel eens goed. Ook al zie je het soms niet direct, dingen komen samen bij het snijvlak. Het zet je creativiteit in beweging.
soms komt er ui narigheid even iets moois voort. Zorg goed voor jullie drietjes,met al die rondvliegende virussen
BeantwoordenVerwijderenZulke periodes vragen inderdaad heel veel van je.
BeantwoordenVerwijderenIk herken wel wat je zegt over dat je manier hoe je met de situatie omspringt wel in de hand hebt. Dat heb ik eigenlijk pas de laatste jaren geleerd, om er anders in te staan. Ik kon altijd vreselijk zuchten, want ik kan er eigenlijk heel slecht tegen als ik continue mijn plannen moet omgooien. Maar ik merkte dat het mezelf niet verder hielp. Ik heb geleerd om een soort innerlijke kalmte te ontwikkelen. Ik noem het tegenwoordig mijn 'grondhouding'. Ik wil me ook niet steeds laten opnaaien door wat anderen doen. Geeft rust.
Lekker, een kroket :-)
Het is steeds kijken "Oke, als niet dit, wat dan wel"...Steeds was het schakelen. Maar als je jezelf verliest in verzuchten en negatief denken kost het allemaal nog meer inderdaad. Je grondhouding bepaald de mate waarin het energie kost.
VerwijderenVeel bewondering voor je positieve kijk op de harde noten die je moet kraken, of die we moeten kraken als alleenstaande moeders. Ik volg je blog al lang....was gelukkig getrouwd, twee kids. In maart vorig jaar is mijn maatje, echtgenoot, papa van de kids van de ene moment op de andere overleden aan hartfalen, hij was onze kostwinner omdat ik met fysieke beperkingen zit. Als ik bekijk wat jij voor mekaar gekregen hebt....een dikke proficiat. Het moeilijkste vind ik de opvoeding van de kinderen die ik niet meer kan delen (dat kan jij nog wel veronderstel ik omdat de papa er nog is). Bemoedigend om je blog te lezen en te weten dat we niet alleen worstelen als alleenstaande mama's....
BeantwoordenVerwijderen