Dierenarts

Een jaar voordat we uitelkaar gingen kreeg dochterlief een klein hondje. Ze had van baby af aan een groot hart en een zwak voor kleine hondjes. Ze wilde er wel een van Sinterklaas en dan hoefde Sinterklaas nooit meer cadeau's aan haar te geven. Om te voorkomen dat ze nooit meer cadeau's van Sinterklaas zou krijgen ;) hebben we toen een  hondje gekocht voor ons allemaal. We hadden de tijd en de ruimte. Bovendien leek het me geen goed plan om het hondje alleen aan dochterlief te geven. Ik wilde beslist niet twee hondjes en wanneer zoonlief ook een hondje wilde zou het oneerlijk aanvoelen om dan te weigeren.

Het hondje kwam in de vorm van een reekleurig pinschertje. De opmerkingen van de mensen om ons heen en van vreemden logen er niet om "Is dat een hond?!". Ex en ik zijn allebei met honden opgegroeid en kwamen tot de ontdekking dat een kleine hond evenveel hond is als een grote.
Een kleine kortharige eet alleen veel minder, maar de rest (en dus ook de kosten) zijn precies hetzelfde. Er werd een verzekering genomen omdat als er echt wat mis is, er geld moet zijn voor operaties etc.

Op de een of andere manier bleek het formaat overeen te komen met waar de kinderen en ik een kleine jaar later zouden gaan wonen (eerste tijdelijke adres) op basis van de leegstandswet. 45 m2 is niet veel voor twee kinderen, een mini hond en een volwassene, maar het werkte.

Het lieve beestje brengt veel vreugde, is altijd vrolijk, verhaart niet (allen bij grote stress), is nooit te beroerd om te spelen, houdt van wandelen, eindeloos knuffelen en is, zeker in het begin, een goede metgezel geweest voor de vele avonden alleen als de kinderen op bed lagen.

En hoewel het een lief vriendinnetje is, betekent dit niet dat we niet nadenken over de kosten.
Het eerste bezoek aan de dierenkliniek in de nieuwe omgeving gaf aan dat het de moeite waard was om te kijken of het ergens goedkoper kon. Je bent dan wel verzekerd, maar dat is ook maar tot een max. En laten we wel wezen, de verplichte inentingen zijn niet beter of anders als je er meer of minder voor betaald.

Dit jaar ontdekte ik het dierenpunt van de lokale W.elkoop. De afspraak werd snel gemaakt en de hond ging blij naar binnen. We werden enthousiast onthaald door de dierenarts en de assistente, die met hoge stemmen tegen ons hondje begonnen te praten. Je zag de hond denken "Wat een vrolijke boel hier!". De drie injecties en de neusdruppeltjes werden ter voor bereiding aangemaakt en ze kwispelde vrolijk met een hard tikkend geluid op de behandeltafel.

Toen het bakje met de injecties op de behandeltafel werd gelegd, snuffelde ze wat nieuwsgierig. Ze werd heel lief geaaid door de dierenarts en door de assistente die haar ineens toch wat meer gingen vasthouden en.... daar was de grens bereikt. Zodra ze merkte dat ze vast werd gehouden probeerde ze zich los te maken en dat lukte iets te goed. Het vel van de hond zit lekker los en omdat alle onderdelen van de hond zo mini zijn is dat lastig vasthouden. Het werd nog een hele toer en met nog wat extra bijstand lukte het nog niet om de hond in bedwang te houden. Als een stuk zeep glipte ze door de handen heen en het was een heuse slapstick. De aanhouder wint en uiteindelijk zat ze vast.... totdat een van ons weer moest lachen en iedereen iets verslapte en daar begonnen we weer opnieuw!

Om een lang verhaal wat korter te maken: ik wandelde drie kwartier (!) later met een ingeënte hond met netjes geknipte nagels de W.elkoop uit. De dierenarts en de assistente droegen allebei een zwart shirt met voorop een grote ronde bruinachtige plek van ieniemienie haartjes die onze hond van alle stress los had gelaten. Chapeau voor hun geduld!