vakantie

Vakantie is voor mij altijd een dingetje sinds de scheiding.

In het begin had dat te maken met het feit dat er nauwelijks geld was voor dit soort dingen vanwege de hoge advocaatkosten. En de algehele malaise, het verdriet.

Een andere oorzaak zat en zit hem het feit dat ik in mijn eentje met een reguliere baan alle vakanties en andere dagen van de kinderen op moet vangen. En natuurlijk heb ik opvang en natuurlijk heb ik mensen die me bijstaan, maar door het beperkte aantal vrije dagen die nu eenmaal bij een reguliere baan horen en de berg aan vrije dagen die schoolkinderen hebben voelt het altijd een beetje alsof je zuinig met je vrije dagen om moet springen. Je ervaart echt een beperkt gevoel, anders dan voorheen toen je er met z'n tweetjes voor stond.

Daarnaast had ik echt moeite om met de kinderen naar plaatsen te gaan waar veel blije gezinnen rondhingen.  Zwembaden bij vakantieparken, vakantieparken in het algemeen. Het was confronterend. Het voelde steeds als een confrontatie met een tijd die niet meer was en nooit meer zou zijn. En hoewel de kinderen het geweldig hadden, kwam dat soms onverwachts hard binnen. en overviel me dan ter plaatse een soort zwaar  en pijnlijk gevoel, dat je echt niet wenst. En ik wist het, je weet niet wat er in die ogenschijnlijk blije gezinnen achter de schermen speelt en ook zagen niet alle gezinnen er echt blij uit. Maar het wees me op het feit dat er een situatie was ontstaan die ik graag voor de kinderen en voor mezelf anders had gezien. Ik was dan ook erg dankbaar voor de vriendinnen heb die mee konden en wilden.

Tijdens vakanties heb je het ook vaak over vorige vakanties. De kinderen lepelden moeiteloos de voorgaande vakanties op waaruit ook naar mijn idee bleek dat we het hartstikke leuk met elkaar hadden gehad. We hadden nog te weinig herinneringen met z'n drietjes.

Maar afgelopen zomer waren we in Berlijn en kwam er een soort rust. Ik wist dat er zowel bij mij als bij de kinderen een bepaalde ruimte was gekomen na een kleine 3 jaar. Verwachtingen, hoop en pijn hadden plaatsgemaakt voor acceptatie. Ik merkte aan allerlei dingen dat ik er heel dichtbij was dat ik het ook alleen zou kunnen. Ook al blijft het handiger als er nog een volwassene meegaat. Ik merkte dat dat zware gevoel niet ongecontroleerd om de hoek kwam kijken. Misschien wel eens gluurde, maar niet volledig tevoorschijn kwam.

Afgelopen voorjaarsvakantie gingen we daarom dicht bij huis een aantal dagen skiën. De kinderen hadden het nog nooit gedaan en voor mij was het toch wel 14 jaar geleden dat ik voor het laatst op de ski's had gestaan.

In de weken ervoor verzamelden we de benodigde spullen. Broer en zus zijn ondanks het jaar leeftijdsverschil even groot. Maar hebben allebei een verschillende bouw. Daar waarbij je bij de een moet kijken of het breed genoeg is, moet je voor de ander kijken of het smal genoeg is en goed aansluit. Maar het lukte wonderwel. Vooral de skibrillen waren al goed voor dagen lang voorpret. en ze konden zelfs onbeschadigd mee op vakantie.

De dagen vlak voordat we weggingen steeg de spanning. De spullen werden klaargezet. en een dag voordat we konden vertrekken stond alles klaar.

Het was niet ver rijden en we hadden grote lol onderweg. Meestal zit één kind naast me en één kind achterin. Ergens halverwege de reis wisselen we dat. We beginnen meestal met dochterlief voorin vanwege de reisziekte die ze heeft en het pilletje dat dan nog even in moet werken. Wie naast mij zit is de DJ en ze maakte goed gebruikt van die positie. Ik moest goed in de gaten houden dat we niet zouden vergeten te wisselen. Zoonlief genoot ook van zijn DJ-moment en voor je het weet ben je aangekomen op de plaats van bestemming...dachten we. Gelukkig hield de navigatie er mee op en besloot ook de telefoon niet aan internet te doen en zo belde ik met een vriendin die ons wat aanwijzingen gaf. Dat maakte het extra spannen :)

Het plaatsje was alleraardigst en vanwege het hoogseizoen was het natuurlijk druk. Het hotel was beter dan gedacht en ik was blij dat ik vroeg had geboekt vanwege de kosten en dat ik halfpension had geboekt.  Na het skiën konden we rustig aan doen, lekker in bad, nog even een dutje doen etc.

Beide kinderen vonden het skiën geweldig. Zoonlief vooral vanwege het skiën en dochterlief vooral vanwege de outfit ( want skischoenen die zo gek zitten etc.).Voor mezelf had ik ook beginnerslessen geboekt en het was toch wel erg fijn om te merken dat je het nooit echt verleerd. Na twee dagen les ging ik weer in mijn eentje blij de berg af. Zag ik vanuit mijn ooghoek mijn eigen kinderen in het kinderklasje zitten en genoot ik van de zon.
De laatste dag kon ik samen met zoonlief  in de skiliften en de berg af.
Het trotse gevoel, de blijdschap zijn onbetaalbaar en de dankbaarheid is groot.

Volgend jaar weer? Ja wellicht. Als tijd en geld het toelaten. Via marktplaats probeer ik nu langzaamaan  voor een appel en een ei de spullen te verzamelen, zodat we dan niets hoeven te huren. Iedereen komt nu terug en besluit sommige dingen volgend jaar niet meer te gebruiken. Huren is de eerste keer prima, je weet niet of je het leuk vindt. Maar het is niet echt goedkoop en het materiaal is......tsja hoe zal ik het zeggen...wel heel erg vaak gebruikt. En ik heb de rij aan mensen gezien die na ons op de bestemming aankwamen en de eerste dagen geen materiaal konden huren.