Vervoer

Dat tijd ongrijpbaar is, blijkt ook nu weer. Het gaat veel sneller dan ik denk en wil. In mei had ik bedacht weer te starten met schrijven op mijn blog. En nu? Het is oktober. Ook een mooi moment.

De dagen worden alweer fors korter. In de ochtend is het nog donker als ik vertrek en 's avonds is het kort na het avondeten ook al weer snel donker.

Het afgelopen jaar heb ik veel met de trein gereisd. Het is een half uurtje met de trein naar mijn werk. Van deur tot deur langer. Het treinreizen gaf me in elk geval 25 minuten rust, 50 minuten als je de heen en de terugreis samenneemt.

Omdat de regeling met het reizen met openbaar vervoer aangepast werd en ik een paar keer best wel in de stress had gezeten wegens het uitvallen van treinen, reis ik nu met de auto.
Dat geeft rust. Op een andere manier dat wel.

Het grappige is dat je in de trein de mensen herkent die 's ochtends ook naar Zwolle reizen. Maar  dat je dat met de auto ook hebt. En hoe grappig is het dat als je op een ander tijdstip vertrekt je ook dezelfde auto's treft.

Of het me bevalt in de winterperiode, dat reizen per auto, dat valt nog even te bezien. Ik mis soms de dynamiek van de mensen in de trein. Ik kan genieten van het observeren. Bijvoorbeeld omdat iemand iets heeft of doet wat anderen opmerken.