De wenkbrauwen van Bert

Na dagen schuren, bewerken en schilderen van de meubels die mogen veranderen, was het vandaag de dag dat ik een afspraak had bij de schoonheidsspecialiste. Ik ga altijd met gemengde gevoelens heen. Aan de ene kant is het heerlijk om verzorgd te worden in plaats van te verzorgen. En het resultaat is ook telkens geweldig. Het nadeel is dat er nogal wat geplukt wordt en zo en met een gevoelige huid betekent dat, dat ik een tijdje met een hoofd als een boei rondloop.
Niet erg, maar toch...

Mijn schoonheidsspecialiste is een Arabische mevrouw, een echte schat. De meeste van haar klanten zijn gekleurd en ze zucht elke keer over mijn zielige witte huid. Daar moet nodig zon op, vindt ze telkens. Ook begint ze elke keer na het epileren van mijn wenkbrauwen over verf, over dat ze veel beter uitkomen met verf. Dat de vorm benadrukt wordt en mijn bruine ogen beter zouden uitkomen.Steeds wimpelde ik dat af. De hele behandeling wordt er niet goedkoper of duurder van, maar met mijn blonde haar, bruine ogen en hele blanke huid leek het me geen goed idee. Wel geef ik ze zelf soms meer kleur met een heel lichtbruin wenkbrauwpotlood en dat vind ik eigenlijk wel prima.

Ik weet eigenlijk zelf niet zo goed waarom, maar om de een of andere reden hoorde ik mezelf vandaag wel instemmen met het verfplan. Ze vertelde dat ze nu ook prachtige bruine verf had die absoluut perfect zou passen. Misschien was het dat woord "bruin" dat het verven ineens aantrekkelijk maakte, ik weet het niet. Maar na de behandeling keek ik in de spiegel en het enige dat ik dacht was "Help, ik heb de wenkbrauwen van Bert!". Het was niet de borstelige vorm van Bert, noch een monobrauw. Maar wel eh...errug donker. Niks geen overgang van mijn  blonde hoofdhaar naar mijn donkerbruine ogen. Gewoon pikzwart. Ja, niet zo zwart als die van haar, dus het was kennelijk wel de bruine kleur. Maar echt gewoon helemaal verkeerd.



Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen - slik-. De schoonheidsspecialiste zag mijn schrik en zei meteen dat ze meer klanten had met blond haar die eerst ook enorm schrokken, maar na een paar dagen heus tevreden waren als de kleur wat weggevaagd was. Want dat ging heus gebeuren.

Toen ik in de auto naar huis ging, kon ik het niet laten om steeds naar die vreemde wenkbrauw te kijken die ik kon zien in een van mijn autospiegels. Die wenkbrauw die gewoon niet van mij kon zijn. Prachtig van vorm, absoluut.

Thuis heb ik meteen een proefflaconnetje met gezichtsreiniger opgezocht. De wenkbrauwen meteen goed en grondig ermee ingesmeerd. En dit een tig aantal keren herhaald tot ik het idee had dat het wel ietsjepietsje beter was geworden. Ik besloot dan ook maar goed mascara te gaan gebruiken om het een en ander te matchen. Voor de rest ook maar make-up opgedaan zoals ik doe als er wat te vieren valt. Godzijdank was ik op tijd klaar om de kinderen op te halen. Ik had niet (meer) het idee dat ik voor schut liep, maar het voelde toch echt heel vreemd om zo opgedoft met mijn praktische jas (zo'n moederjas met vele zakken) aan het hek van het schoolplein te wachten.

De kinderen riepen gelukkig pas thuis iets over mijn opgedofte uiterlijk. Nu maar hopen dat morgen alles weer helemaal oké is, want om nu dagen rond te lopen alsof ik naar een feestje ga......