Vandaag begon ook hier de school weer. De hele vakantie zeiden manlief en ik tegen de kinderen dat ze best wat later uit hun bed mochten komen omdat het vakantie was. Maar ze werden vroeg wakker. Vanochtend was het dus weer nodig om op tijd uit bed te komen en wat denk je? Juist. Ze sliepen als een blok. Ik dacht eerst nog dat ze een grapje maakten, maar de gezichten waren te verkreukeld, dat kon niet nep zijn.
Gisteravond had ik alles tot in de puntjes klaargemaakt, zodat er vanochtend niets mis kon gaan. Dat was dus verstandig zo bleek, want er werd wat getreuzeld. Dochterlief was een beetje wit en klaagde over haar buik zoals ze altijd doet als ze zenuwachtig is. Ze gaat nu naar groep drie en zoonlief, die naar groep vier gaat, had nog even de opmerking gemaakt dat juf Y. van groep drie echt wel heel streng is. Lekker dan.
Iets eerder dan anders gingen we naar school, want de school was ook vijf minuten eerder open om alles in goede banen te leiden. We ( zoonlief en ik) brachten eerst dochterlief weg die helemaal vergat hoe ze heette en haar jas bij een compleet andere naam hing. In de klas zocht ze het tafeltje waar een kleurdoos met haar naam op stond. Dat was haar plek. Beteuterd keek ze naar de kleurplaat die ook op haar tafeltje lag. Ik wist wat ze dacht: Ze was zo blij geweest dat ze van groep twee naar groep drie ging omdat ze dan niet meer van die stomme kleurplaten hoefde in te kleuren, maar echt zelf kon gaan tekenen en zou leren schrijven enz. Ik moest lachen om haar gezicht.
Vervolgens bracht ik zoonlief naar zijn klas. Hij zou dit jaar een meneer krijgen, wat was hij enthousiast. De laatste week voor de vakantie had hij al uitgebreid kennis gemaakt met de meneer. Maar vorige week kregen we een berichtje dat de meneer helaas langdurig ziek is en dat er een vervangster is voorlopig, juf S. Maar wat schetst onze verbazing? Ook juf S. stond niet in de klas. Want die was afwezig en dus begon de school met nog een andere juf. De vervanger van de vervanger....deed me denken aan groep een, waarbij het aantal vervangster niet meer op vier handen te tellen was. Laten we maar hopen dat het geen voorbeeld is voor het hele jaar.
Eenmaal thuis rol je vanzelf wel weer in het dagelijkse programma. Straks weer de kinderen ophalen voor de lunch, ben benieuwd naar de verhalen!
maandag 31 augustus 2015
woensdag 26 augustus 2015
Regenwormen en tenen met rode nagels... en wat ze met elkaar te maken kunnen hebben.
Traditiegetrouw is er in onze omgeving een week voordat de scholen weer beginnen een spelweek. De hele week is er telkens op een andere locatie een spelprogramma. De rode draad van deze week is een piraten- en zeemeerminnenverhaal. Elke dag gaat het verhaal een stukje verder en wordt er een filmpje op internet gezet, zodat je 's avonds een beetje weet wat je morgen gaat doen.
Onze kinderen gaan ook een aantal dagen heen, behalve met het reisje naar Drievliet (vandaag). Dat vinden we niet nodig en bovendien zijn de zwemlessen vandaag weer begonnen en was er dus zwemles. De spelweek zorgt ervoor dat ze zich vermaken, maar ook dat er weer een beetje ritme in de dagen komt. Ook al zijn de tijden echte vakantietijden.
Maandag en dinsdag bracht ik daarom twee laaiend enthousiaste kinderen naar de speldag. Hoewel er steeds buien waren, was het gelukkig goed genoeg om het door te laten gaan.
Maandag was het verzamelpunt bij het bos. Gisteren werd er verzameld op een parkeerterrein, waarnaast een soort skate-veld was. Met allemaal van die ijzeren objecten waar met een skateboard of op skates overheen kan worden gereden en kunsten geoefend kunnen worden. Ik vind dat soort veldjes geen speelterrein voor onze kinderen, maar de meeste ouders lieten hun kinderen tijdens het inschrijven voor de dag op dat veldje spelen en leunden zelf tegen het hekwerk aan.
Er was ook een grote mevrouw, gezien haar leeftijd vast oma, van het formaat Erika Terpstra ( maar niet de uitstraling) die tegen het hekwerk aanleunde en met andere mensen stond te praten. Onze kinderen hingen een beetje om me heen, zochten eikeltjes, blaadjes, takjes en dergelijke. Omdat de opkomst nogal groot was, duurde het even voordat iedereen ingeschreven was en de dag van start kon gaan.
Opeens constateerde ik dat dochterlief niet meer naast me stond, maar gehurkt op één meter naast de eerder genoemde mevrouw was gaan zitten. Het was zo'n grappig gezicht zo'n grote mevrouw en zo'n mini meisje. Ze keek naar de voeten van de mevrouw. De twinkeling in de ogen van onze dochter verraadde dat er iets aan de hand was. Ik keek naar de voluptueuze mevrouw, gekleed in een uitbundige outfit met dito sandalen en knalrode nagellak op haar teennagels. De grote teen van haar ene voet stak uit haar sandalen. Aanvankelijk dacht ik dat dochterlief dus daar naar keek en wilde dochterlief daar weghalen, voordat ze iets daarover zou gaan roepen. Maar ineens zag ik dat ze niet alleen naar de teen keek, maar naar de enorme regenworm die in gestaag tempo op weg was naar de uitstekende teen met roodgelakte nagel.
Ik begreep meteen die gebiologeerde blik van dochterlief en twijfelde één seconde of ik er iets van zou gaan zeggen. Ik riep dochterlief bij haar naam, die meteen met haar wijsvinger voor haar mond "Sssst!!!" siste, maar tegelijkertijd de regenworm in de gaten hield. Alsof de regenworm zou schrikken van mijn geroep en zich zou bedenken. Dan zou alles verpest zijn!
De mevrouw maakte precies op dat moment een beweging en verplaatste haar voeten. De enorme regenworm werd onder de voet met de uitstekende teen geplet. De teleurgestelde blik van dochterlief zal ik nooit vergeten. Ze stond op en liep naar me toe. "Jammer he?" zei ze sipjes. Ik zei dat ik dacht dat die mevrouw wel enorm zou gaan gillen als de worm inderdaad over haar teen heen was gegaan. We giechelden, hielden het verder voor ons en kusten elkaar gedag. De speldag begon.
Onze kinderen gaan ook een aantal dagen heen, behalve met het reisje naar Drievliet (vandaag). Dat vinden we niet nodig en bovendien zijn de zwemlessen vandaag weer begonnen en was er dus zwemles. De spelweek zorgt ervoor dat ze zich vermaken, maar ook dat er weer een beetje ritme in de dagen komt. Ook al zijn de tijden echte vakantietijden.
Maandag en dinsdag bracht ik daarom twee laaiend enthousiaste kinderen naar de speldag. Hoewel er steeds buien waren, was het gelukkig goed genoeg om het door te laten gaan.
Maandag was het verzamelpunt bij het bos. Gisteren werd er verzameld op een parkeerterrein, waarnaast een soort skate-veld was. Met allemaal van die ijzeren objecten waar met een skateboard of op skates overheen kan worden gereden en kunsten geoefend kunnen worden. Ik vind dat soort veldjes geen speelterrein voor onze kinderen, maar de meeste ouders lieten hun kinderen tijdens het inschrijven voor de dag op dat veldje spelen en leunden zelf tegen het hekwerk aan.
Er was ook een grote mevrouw, gezien haar leeftijd vast oma, van het formaat Erika Terpstra ( maar niet de uitstraling) die tegen het hekwerk aanleunde en met andere mensen stond te praten. Onze kinderen hingen een beetje om me heen, zochten eikeltjes, blaadjes, takjes en dergelijke. Omdat de opkomst nogal groot was, duurde het even voordat iedereen ingeschreven was en de dag van start kon gaan.
Opeens constateerde ik dat dochterlief niet meer naast me stond, maar gehurkt op één meter naast de eerder genoemde mevrouw was gaan zitten. Het was zo'n grappig gezicht zo'n grote mevrouw en zo'n mini meisje. Ze keek naar de voeten van de mevrouw. De twinkeling in de ogen van onze dochter verraadde dat er iets aan de hand was. Ik keek naar de voluptueuze mevrouw, gekleed in een uitbundige outfit met dito sandalen en knalrode nagellak op haar teennagels. De grote teen van haar ene voet stak uit haar sandalen. Aanvankelijk dacht ik dat dochterlief dus daar naar keek en wilde dochterlief daar weghalen, voordat ze iets daarover zou gaan roepen. Maar ineens zag ik dat ze niet alleen naar de teen keek, maar naar de enorme regenworm die in gestaag tempo op weg was naar de uitstekende teen met roodgelakte nagel.
Ik begreep meteen die gebiologeerde blik van dochterlief en twijfelde één seconde of ik er iets van zou gaan zeggen. Ik riep dochterlief bij haar naam, die meteen met haar wijsvinger voor haar mond "Sssst!!!" siste, maar tegelijkertijd de regenworm in de gaten hield. Alsof de regenworm zou schrikken van mijn geroep en zich zou bedenken. Dan zou alles verpest zijn!
De mevrouw maakte precies op dat moment een beweging en verplaatste haar voeten. De enorme regenworm werd onder de voet met de uitstekende teen geplet. De teleurgestelde blik van dochterlief zal ik nooit vergeten. Ze stond op en liep naar me toe. "Jammer he?" zei ze sipjes. Ik zei dat ik dacht dat die mevrouw wel enorm zou gaan gillen als de worm inderdaad over haar teen heen was gegaan. We giechelden, hielden het verder voor ons en kusten elkaar gedag. De speldag begon.
woensdag 19 augustus 2015
Gnocchi
Onze heerlijke vakantie zit er inmiddels alweer op. Dat wil zeggen: de kinderen hebben nu nog thuis twee weken vakantie. Tijdens de vakantie zijn we een aantal keren uiteten geweest en ik vind het altijd erg inspirerend om in het buitenland op vakantie uiteten te gaan.
Zo waren wij een dag in Tübingen op visite bij een goede vriendin. Tübingen ligt vlakbij Stuttgart en het is een echte studentenstad. Met name de faculteit geneeskunde is vertegenwoordigd. Of het komt door de geneeskunde studenten, door de hoge inkomens of een combinatie van die twee: ik heb nog nooit zoveel biologische, eko, fairtrade winkels, bistro's en koffietentjes bij elkaar gezien. Dat de grotere bekende ketens niet in de stad vertegenwoordigd waren, zal ook wel meewerken.
De goede vriendin leidde ons door de stad en we genoten enorm van alle gezelligheid. We besloten samen bij een bierbrouwerij te gaan eten. Het was heerlijk. Manlief en ik namen het dagmenu dat heel schappelijk geprijsd was en waar ook gebakken gnocchi ( fonetisch:njokki) bij geserveerd werden. Die gnocchi smaakten beter dan we elders geproefd hadden ( in Italië notabene). En was niet te vergelijken met die ik ooit kant-en-klaar gekocht had ( jakkes).En ik vond het leuk om die dan thuis ook eens te maken om te kijken of dat tot hetzelfde resultaat kon leiden.
Vandaag besloten dochter en ik ons best te doen om de "Tübingse gnocchi" te evenaren. Op verschillende sites kwam ik steeds hetzelfde recept tegen, dus dat zal dan wel een soort vaste verhouding zijn. Zo ook op de site van Herman den Blijker. 750-800 gram aardappelen koken en pureren (door de zeef doen of in een pureeknijper), 200 gram bloem erdoor roeren en twee eitjes toevoegen. Het geheel kneden tot het een mooie bal is ( Eventueel iets meer bloem erdoor). Dit duurt ongeveer 5 minuten. Dan in acht delen verdelen en alle delen uitrollen tot slangen. Dan elk deel opsnijden in stukjes van 2-3cm. En tot een soort ovaal balletje draaien. Met een vork kun je er een figuurtje in drukken. Een pan met kokend water opzetten en zout of bouillon toevoegen. De gnocchi in badges ( steeds in hetzelfde water) koken. Ze zijn gaar als ze boven komen drijven en je kunt ze dan eruit halen om de volgende badge erin te doen. Dan alles af laten koelen en opbakken in de pan met een beetje olie/roomboter of waar je van houdt. Eventueel kruiden of een beetje zout erop. De kinderen vinden het een soort hartige aardappelpoffertjes. Het was dus erg lekker. Vandaar de plaatsing hier op mijn blog.
Eetsmakelijk!
Zo waren wij een dag in Tübingen op visite bij een goede vriendin. Tübingen ligt vlakbij Stuttgart en het is een echte studentenstad. Met name de faculteit geneeskunde is vertegenwoordigd. Of het komt door de geneeskunde studenten, door de hoge inkomens of een combinatie van die twee: ik heb nog nooit zoveel biologische, eko, fairtrade winkels, bistro's en koffietentjes bij elkaar gezien. Dat de grotere bekende ketens niet in de stad vertegenwoordigd waren, zal ook wel meewerken.
De goede vriendin leidde ons door de stad en we genoten enorm van alle gezelligheid. We besloten samen bij een bierbrouwerij te gaan eten. Het was heerlijk. Manlief en ik namen het dagmenu dat heel schappelijk geprijsd was en waar ook gebakken gnocchi ( fonetisch:njokki) bij geserveerd werden. Die gnocchi smaakten beter dan we elders geproefd hadden ( in Italië notabene). En was niet te vergelijken met die ik ooit kant-en-klaar gekocht had ( jakkes).En ik vond het leuk om die dan thuis ook eens te maken om te kijken of dat tot hetzelfde resultaat kon leiden.
Vandaag besloten dochter en ik ons best te doen om de "Tübingse gnocchi" te evenaren. Op verschillende sites kwam ik steeds hetzelfde recept tegen, dus dat zal dan wel een soort vaste verhouding zijn. Zo ook op de site van Herman den Blijker. 750-800 gram aardappelen koken en pureren (door de zeef doen of in een pureeknijper), 200 gram bloem erdoor roeren en twee eitjes toevoegen. Het geheel kneden tot het een mooie bal is ( Eventueel iets meer bloem erdoor). Dit duurt ongeveer 5 minuten. Dan in acht delen verdelen en alle delen uitrollen tot slangen. Dan elk deel opsnijden in stukjes van 2-3cm. En tot een soort ovaal balletje draaien. Met een vork kun je er een figuurtje in drukken. Een pan met kokend water opzetten en zout of bouillon toevoegen. De gnocchi in badges ( steeds in hetzelfde water) koken. Ze zijn gaar als ze boven komen drijven en je kunt ze dan eruit halen om de volgende badge erin te doen. Dan alles af laten koelen en opbakken in de pan met een beetje olie/roomboter of waar je van houdt. Eventueel kruiden of een beetje zout erop. De kinderen vinden het een soort hartige aardappelpoffertjes. Het was dus erg lekker. Vandaar de plaatsing hier op mijn blog.
Eetsmakelijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)