Herfstachtige dag

Hoewel het vandaag heerlijk weer is, was het gisteren herfstachtig en koud. Ik had nog wat klusjes en boodschappen op het denkbeeldige "to-do-lijstje" staan en besloot dat we op tijd op pad gingen om het lijstje af te werken. De kinderen gingen zonder morren mee, want  een van de dingen op de lijst was dat ze nieuwe pantoffels mochten uitzoeken. En dat leek hen wel wat.

We parkeerden de auto in de winkelstraat van een plaats verderop en ik pakte de parkeerschijf erbij, want het was in "de blauwe zone". Vervolgens gingen we naar de juwelier, want een van de bedeltjes van de ketting van dochterlief was stukgegaan, nadat ze de ketting twee keer had gedragen. Ik zag onderweg dat tal van auto's geen schijf achter de ruit hadden ingesteld. Ik begon een beetje te twijfelen, maar bedacht me dat het geen kwaad kon als de schijf voor niets achter de ruit zichtbaar was.

Bij de juwelier werden we meteen herkend door de mevrouw die ons ook bij het uitzoeken geholpen had. Ze bekeek de ketting en gelukkig wordt alles gerepareerd en valt het onder "service".
Vervolgens gingen we naar de schoenenwinkel  voor pantoffels. Ze hadden hele leuke en degelijke pantoffels, maar ik was niet van plan om er net zoveel als voor een paar echte schoenen voor neer te tellen. Gelukkig zat er verderop een Scapino en daar kozen de kinderen enthousiast voor giraffe-pantoffels. Bij dochterlief zal ik er, zo overlegden we, een klein roze strikje opnaaien. Want anders zijn ze lastig van elkaar te onderscheiden ( ik zag de bui al hangen) en zo heeft zij echte meisjespantoffels ;-) Dochterlief vond deze speciale behandeling geweldig en zoonlief zuchtte opgelucht dat zijn pantoffels gelukkig niet werden voorzien van een roze strik. De kinderen verlieten de winkel met elk een kindertasje waar de pantoffels in zaten.

Vlakbij de winkel zat ook een Marskramer en toen we langsliepen zag ik uit de verte dat ze pannen in de opruiming hadden. Iets van de helft van de helft. Al enige jaren aas ik op een snelkookpan, maar ik vind ze meestal te duur. Of het is de goeie prijs, maar ziet het ding er niet praktisch uit etc.  En tweedehands wordt er ook een hoge prijs voor gevraagd. Maar nu meende ik ook bij de pannen in de opruiming een snelkookpan te hebben gezien. Dat was interessant! Eenmaal in de winkel bleek ik gelijk te hebben. Precies de goede maat ( 6 liter) en het was een degelijke pan voor "maar" 25 euro. Ik blij!Voor mijn verjaardag had ik van mijn vader alvast geld gekregen om wat moois te kopen, dus ik zag mijn kan schoon. Ik controleerde zorgvuldig samen met met de verkoopster de pan en de onderdelen en besloot over te gaan op aankoop. Even later ging ik met een snelkookpan de winkel uit en liepen we in een treintje richting de auto.

Voor onze auto stond een parkeerwachter triomfantelijk een bon uit te schrijven, of eigenlijk beter gezegd: in te tikken op zo'n klein apparaatje. Hij keek op en zag ons aankomen. Wat postuur betreft kon hij zo uit een verhaal van Annie M.G. Schmidt met illustraties van Fieb Westendorp gelopen zijn. Een bol groot hoofd met sprieterig haar, een puntige neus met uilige bril zonder montuur, een lichtblauw of wit overhemd met epauletten dat rond zijn buik wat strak zat en daaronder dunne beentjes die verscholen zaten in een zwarte broek. Hij kneep zijn ogen samen, keek naar de auto en hij gluurde naar ons. Zijn inschatting was waarschijnlijk dat die prachtig nieuwe Volvo V70 die voor onze auto geparkeerd stond van ons was. Dat was dan ergens wel weer een compliment :-). Hij keek ons ineens recht aan en drukte ondertussen demonstratief op een van de knoppen op zijn apparaatje en daar rolde krullend een bon uit. Hij scheurde de bon af en deed een stap in onze richting en wachtte. We liepen gewoon in dezelfde lijn verder en liepen daardoor zo tussen de auto en de parkeerwachter door naar onze eigen auto. Die kleine zwarte àchter de dikke Volvo.  Ik voorop met de grote doos van de snelkookpan en de kinderen als kuikentjes achter me aan met elk een kindertas in hun hand met de pantoffels erin.

Zoonlief mocht de deur open doen met het knopje van de sleutel en kleine meid opende het portier zodat ik de grote doos op de bijrijdersstoel kon zetten.
Toen de kinderen zichzelf ook geïnstalleerd hadden en ik ook goed en wel zat, reden we weg. Al die tijd had de beste man niets gedaan en ons aangekeken. Vanuit mijn achteruitkijkspiegel zag ik de man de bon achter een van de ruitenwissers van de Volvo doen, terwijl hij ons nakeek.

Hoewel ik niets had gezegd, merkte zoonlief op "Die meneer die hoopte dat die grote auto van ons was, he? Maar dat was pech voor hem!" Ik moest lachen, knikte en zei dat ik precies hetzelfde dacht. Het is nu zo leuk op die leeftijd, dat ze meer zien en begrijpen van wat er om hen heen gebeurt.
Zoon en dochter vonden het, net als ik, een mooie mop.